Jan Dobkowski jeszcze podczas studiów odrzucił rozwiązania fakturalne wywodzące się z postimpresjonizmu. Wyeliminował z obrazu przestrzeń malarską, a powierzchnię płótna wypełniał dużymi płaskimi plamami gładko kładzionego koloru. Ograniczył gamę barwną do dwóch kontrastujących ze sobą barw dopełniających: czerwieni i zieleni. Linia kreśląca kształty biegła niespokojnymi, zawiłymi skrętami, tworząc secesyjno-dekoracyjne układy. Pomimo deformacji i wyolbrzymienia kształtów jego obrazy są przedmiotowe, a nie abstrakcyjne. W połowie lat 70. z obrazów zniknęła postać ludzka – została sama dynamiczna, falista kreska. Obraz Wielki dzień zawiera jeszcze czytelne odniesienie przedmiotowe. W giętkie linie jest wpisana znana z wcześniejszych prac artysty forma kobiecej piersi, która zdaje się unosić niczym balon na sznurku. Praca wyraża radość życia, a natura pojmowana jest tu jako podlegająca nieustannej przemianie.