Jan Dobkowski jeszcze podczas studiów odrzucił rozwiązania fakturalne wywodzące się z postimpresjonizmu. Wyeliminował z obrazu przestrzeń malarską, a powierzchnię płótna wypełniał dużymi płaskimi plamami gładko kładzionego koloru. Ograniczył gamę barwną do dwóch kontrastujących ze sobą barw dopełniających: czerwieni i zieleni. Linia kreśląca kształty biegła niespokojnymi, zawiłymi skrętami, tworząc secesyjno-dekoracyjne układy. Pomimo deformacji i wyolbrzymienia kształtów jego obrazy były przedmiotowe, a nie abstrakcyjne. W połowie lat 70. zniknęła z nich postać ludzka – została sama dynamiczna kreska, faliście lub lekkimi, nieregularnymi łukami przebiegająca przez płaszczyznę. Wtedy artysta zaczął tworzyć rysunki tuszem zapełnione liniami wijącymi się jakby były obdarzone własnym życiem. W przypadku pracy Gdy wieje wiatr linie te przypominają targane przez porywy wiatru bujne włosy lub kępy trawy. W tych pracach Dobkowski zrezygnował z anegdoty, koncentrując się na budowaniu nastroju. Historyczka i krytyczka sztuki Wiesława Wierzchowska pisała, że artysta „nadaje kształt stanom psychicznym, przeżyciom zaistniałym wobec natury”. Zaś rytm pulsujących linii „to rytm zapisu fizycznego procesu rysowania, indywidualny jak pismo i jak pismo odkrywający osobowość człowieka”. Nasycone liryzmem rysunki odsłaniają indywidualną wrażliwość artysty.