Jan Dobkowski jeszcze podczas studiów odrzucił rozwiązania fakturalne wywodzące się z postimpresjonizmu. Wyeliminował z obrazu przestrzeń malarską, a powierzchnię płótna wypełniał dużymi płaskimi plamami gładko kładzionego koloru. Ograniczył gamę barwną do dwóch kontrastujących ze sobą barw dopełniających – czerwieni i zieleni – które uważał za kolory życia. Linia kreśląca kształty biegnie niespokojnymi, zawiłymi skrętami, tworząc secesyjno-dekoracyjne układy. Pomimo deformacji i wyolbrzymienia form obrazy są przedmiotowe, a nie abstrakcyjne. Repertuar powtarzających się motywów obejmuje m.in. zwielokrotnione piersi o mocno zaznaczonych sutkach, głowy z kosmykami włosów przypominającymi płomyki ognia, ludzkie szkielety, serca, plemniki i kształty embrionalne. Postać ludzka nie jest nadrzędna wobec innych elementów kompozycji – wszystkie organizmy zostają ze sobą zrównane i wzajemnie powiązane. Hierarchiczny podział na to, co ludzkie i nie-ludzkie ulega zniesieniu. Układy miękkich kształtów wyrażają treści symboliczne: żywiołowy zachwyt nad życiem i poczucie jedności z naturą podlegającą nieustannej przemianie. W połowie lat 70. zniknęła z obrazów postać ludzka – została sama dynamiczna kreska, faliście lub lekkimi, nieregularnymi łukami przebiegająca przez płaszczyznę. Dobkowski zaczął malować farbami o kolorach przełamanych – głębszych i ciemniejszych. W pracy Drzewa Jana D. z układu drobnych linii wyłaniają się smukłe kształty pni drzew. Zamiast żywiołowości typowej dla poprzedniego etapu twórczości artysty pojawia się nastrój skupienia. W tych obrazach jest wyczuwalna spokojna, pełna zadumy refleksja egzystencjalna.