Jan Dobkowski jeszcze podczas studiów odrzucił rozwiązania fakturalne wywodzące się z postimpresjonizmu. Wyeliminował z obrazu przestrzeń malarską, a powierzchnię płótna wypełniał dużymi płaskimi plamami gładko kładzionego koloru. Linia kreśląca kształty biegnie niespokojnymi, zawiłymi skrętami, tworząc secesyjno-dekoracyjne układy. Pomimo deformacji i wyolbrzymienia sylwetek jego obrazy są przedmiotowe, a nie abstrakcyjne. Gama barwna ogranicza się do dwóch kontrastujących ze sobą barw dopełniających: czerwieni i zieleni. W odróżnieniu od tej charakterystycznej dla artysty kolorystyki kompozycja Euforia jest wielobarwna. Zwielokrotnione sylwetki kobiet przepływają jedna w drugą, sprawiając wrażenie zatrzymania w ekstatycznym tańcu. Mają bujne piersi z wyraźnie zaznaczonymi sutkami i kosmyki włosów przypominające płomyki ognia. Obdarzone dużym ładunkiem erotyzmu i zmysłowości niosą treści symboliczne. Wyrażają radość życia i płodność natury podlegającej nieustannej przemianie. Sam artysta twierdził, że natura jest dla niego „[…] sprawą przestrzeni, pewnej konsystencji świata – to ziemia i powietrze, chmury, ogień i woda; to ciągłe przekształcanie się przyrody. Człowiek pragnie otworzyć oczy dla słońca i nieba, wdychać zapach ziemi. Bo właśnie Natura daje nam uczucie, że istniejemy. Sądziłem, że w naturalności jest złoże, które może uczynić moją sztukę żywą. Dlatego w obrazach starałem się pokazać przede wszystkim człowieka. Człowieka obnażonego, bez atrybutów kultury czy cywilizacji: kobietę i mężczyznę w ich odwiecznych gestach. Poprzez erotykę pragnąłem ukazać, jak silnie człowiek pożąda natury i że jest ona dobra”.