Motywem przewodnim ekspozycji jest zestawienie prac artystów tworzących w duchu abstrakcjonizmu, stosujących te same formalnie techniki pracy i analogiczne środki wyrazu, a zarazem tworzących dzieła o diametralnie różnej formie ekspresji, komunikujące się z widzem innym językiem.

Wystawa Tadeusza Boruty, Antoniego Cygana i Piotra Naliwajki zatytułowana „Łacińskie figur racje" stanowi odsłonę cyklu wystawienniczego „Języki sztuki: nieobce idee." Jego zasadą jest zestawienie prac trzech artystów stosujących tę samą konwencję wyrazową w sposób pozwalający sytuować je w obrębie jednego nurtu stylistycznego, co ujawnia istotne, choć subtelne różnice w wykorzystaniu poszczególnych elementów formalno-wyrazowych.

Ograniczona do bieli, czerni i skali szarości gama barwna wywalczyła sobie prawo do definiowania nowoczesności, elegancji i dobrego smaku w wielu dziedzinach życia. Otoczenie architektoniczne wraz z upowszechnieniem szkła, stali i betonu niepostrzeżenie, lecz konsekwentnie staje się niepokojąco achromatyczne. Miasta skandynawskie, w których tradycja użycia koloru w architekturze jest powszechnie znana, biją dzisiaj na alarm i apelują: szarzejemy — ratujmy kolor i koloryt miast!

Wystawa jest rodzajem eseju wskazującego metafory czasu aktualnego dostrzegalne w sztuce Adolfa Ryszki (1935–1995). Należał on do prekursorów nowej figuracji w sztuce, nurtu rozwijającego się równolegle do nowej fali w filmie i literaturze. Ekspozycja obejmuje wybór słynnych realizacji Ryszki oraz jego nieznanych prac, a także grupę rzeźb kameralnych, wchodzących w rezonans z zagadnieniami organiczności czy z pojęciami takimi jak niesamowitość, permutacje, wariacyjność, imaginizm. Rzeźbiarz wypracował oryginalną ikonosferę, m.in. interpretując procesy atrofii, łącząc wyraz tragiczny z witalnym, jakby w nieodsłownych dialogach z wyobrażeniami kalekich ofiar wojen Pietera Bruegela Starszego.

W dniu otwarcia, artystka obecna będzie na wystawie od godz. 17:00. W fotografiach Marty Zgierskiej wciąż powraca pytanie o status kobiety – jako podmiotu i przedmiotu przedstawienia, a także o kondycję współczesnego człowieka w ogóle. W swojej praktyce artystycznej porusza tematykę traumy, doświadczeń granicznych i związanych z nimi napięć. Artystka nadaje tym wątkom osobisty rys, często stawiając siebie w roli obiektu performatywnych działań.

Motywem przewodnim ekspozycji jest zestawienie prac artystów tworzących w duchu abstrakcjonizmu, stosujących te same formalnie techniki pracy i analogiczne środki wyrazu, a zarazem tworzących dzieła o diametralnie różnej formie ekspresji, komunikujące się z widzem innym językiem.

Wystawa Tadeusza Boruty, Antoniego Cygana i Piotra Naliwajki zatytułowana „Łacińskie figur racje" stanowi odsłonę cyklu wystawienniczego „Języki sztuki: nieobce idee." Jego zasadą jest zestawienie prac trzech artystów stosujących tę samą konwencję wyrazową w sposób pozwalający sytuować je w obrębie jednego nurtu stylistycznego, co ujawnia istotne, choć subtelne różnice w wykorzystaniu poszczególnych elementów formalno-wyrazowych.

Ograniczona do bieli, czerni i skali szarości gama barwna wywalczyła sobie prawo do definiowania nowoczesności, elegancji i dobrego smaku w wielu dziedzinach życia. Otoczenie architektoniczne wraz z upowszechnieniem szkła, stali i betonu niepostrzeżenie, lecz konsekwentnie staje się niepokojąco achromatyczne. Miasta skandynawskie, w których tradycja użycia koloru w architekturze jest powszechnie znana, biją dzisiaj na alarm i apelują: szarzejemy — ratujmy kolor i koloryt miast!

Wystawa jest rodzajem eseju wskazującego metafory czasu aktualnego dostrzegalne w sztuce Adolfa Ryszki (1935–1995). Należał on do prekursorów nowej figuracji w sztuce, nurtu rozwijającego się równolegle do nowej fali w filmie i literaturze. Ekspozycja obejmuje wybór słynnych realizacji Ryszki oraz jego nieznanych prac, a także grupę rzeźb kameralnych, wchodzących w rezonans z zagadnieniami organiczności czy z pojęciami takimi jak niesamowitość, permutacje, wariacyjność, imaginizm. Rzeźbiarz wypracował oryginalną ikonosferę, m.in. interpretując procesy atrofii, łącząc wyraz tragiczny z witalnym, jakby w nieodsłownych dialogach z wyobrażeniami kalekich ofiar wojen Pietera Bruegela Starszego.

W dniu otwarcia, artystka obecna będzie na wystawie od godz. 17:00. W fotografiach Marty Zgierskiej wciąż powraca pytanie o status kobiety – jako podmiotu i przedmiotu przedstawienia, a także o kondycję współczesnego człowieka w ogóle. W swojej praktyce artystycznej porusza tematykę traumy, doświadczeń granicznych i związanych z nimi napięć. Artystka nadaje tym wątkom osobisty rys, często stawiając siebie w roli obiektu performatywnych działań.

Motywem przewodnim ekspozycji jest zestawienie prac artystów tworzących w duchu abstrakcjonizmu, stosujących te same formalnie techniki pracy i analogiczne środki wyrazu, a zarazem tworzących dzieła o diametralnie różnej formie ekspresji, komunikujące się z widzem innym językiem.

Wystawa Tadeusza Boruty, Antoniego Cygana i Piotra Naliwajki zatytułowana „Łacińskie figur racje" stanowi odsłonę cyklu wystawienniczego „Języki sztuki: nieobce idee." Jego zasadą jest zestawienie prac trzech artystów stosujących tę samą konwencję wyrazową w sposób pozwalający sytuować je w obrębie jednego nurtu stylistycznego, co ujawnia istotne, choć subtelne różnice w wykorzystaniu poszczególnych elementów formalno-wyrazowych.

Ograniczona do bieli, czerni i skali szarości gama barwna wywalczyła sobie prawo do definiowania nowoczesności, elegancji i dobrego smaku w wielu dziedzinach życia. Otoczenie architektoniczne wraz z upowszechnieniem szkła, stali i betonu niepostrzeżenie, lecz konsekwentnie staje się niepokojąco achromatyczne. Miasta skandynawskie, w których tradycja użycia koloru w architekturze jest powszechnie znana, biją dzisiaj na alarm i apelują: szarzejemy — ratujmy kolor i koloryt miast!

Wystawa jest rodzajem eseju wskazującego metafory czasu aktualnego dostrzegalne w sztuce Adolfa Ryszki (1935–1995). Należał on do prekursorów nowej figuracji w sztuce, nurtu rozwijającego się równolegle do nowej fali w filmie i literaturze. Ekspozycja obejmuje wybór słynnych realizacji Ryszki oraz jego nieznanych prac, a także grupę rzeźb kameralnych, wchodzących w rezonans z zagadnieniami organiczności czy z pojęciami takimi jak niesamowitość, permutacje, wariacyjność, imaginizm. Rzeźbiarz wypracował oryginalną ikonosferę, m.in. interpretując procesy atrofii, łącząc wyraz tragiczny z witalnym, jakby w nieodsłownych dialogach z wyobrażeniami kalekich ofiar wojen Pietera Bruegela Starszego.

W dniu otwarcia, artystka obecna będzie na wystawie od godz. 17:00. W fotografiach Marty Zgierskiej wciąż powraca pytanie o status kobiety – jako podmiotu i przedmiotu przedstawienia, a także o kondycję współczesnego człowieka w ogóle. W swojej praktyce artystycznej porusza tematykę traumy, doświadczeń granicznych i związanych z nimi napięć. Artystka nadaje tym wątkom osobisty rys, często stawiając siebie w roli obiektu performatywnych działań.

Motywem przewodnim ekspozycji jest zestawienie prac artystów tworzących w duchu abstrakcjonizmu, stosujących te same formalnie techniki pracy i analogiczne środki wyrazu, a zarazem tworzących dzieła o diametralnie różnej formie ekspresji, komunikujące się z widzem innym językiem.

Wystawa Tadeusza Boruty, Antoniego Cygana i Piotra Naliwajki zatytułowana „Łacińskie figur racje" stanowi odsłonę cyklu wystawienniczego „Języki sztuki: nieobce idee." Jego zasadą jest zestawienie prac trzech artystów stosujących tę samą konwencję wyrazową w sposób pozwalający sytuować je w obrębie jednego nurtu stylistycznego, co ujawnia istotne, choć subtelne różnice w wykorzystaniu poszczególnych elementów formalno-wyrazowych.

Ograniczona do bieli, czerni i skali szarości gama barwna wywalczyła sobie prawo do definiowania nowoczesności, elegancji i dobrego smaku w wielu dziedzinach życia. Otoczenie architektoniczne wraz z upowszechnieniem szkła, stali i betonu niepostrzeżenie, lecz konsekwentnie staje się niepokojąco achromatyczne. Miasta skandynawskie, w których tradycja użycia koloru w architekturze jest powszechnie znana, biją dzisiaj na alarm i apelują: szarzejemy — ratujmy kolor i koloryt miast!

Wystawa jest rodzajem eseju wskazującego metafory czasu aktualnego dostrzegalne w sztuce Adolfa Ryszki (1935–1995). Należał on do prekursorów nowej figuracji w sztuce, nurtu rozwijającego się równolegle do nowej fali w filmie i literaturze. Ekspozycja obejmuje wybór słynnych realizacji Ryszki oraz jego nieznanych prac, a także grupę rzeźb kameralnych, wchodzących w rezonans z zagadnieniami organiczności czy z pojęciami takimi jak niesamowitość, permutacje, wariacyjność, imaginizm. Rzeźbiarz wypracował oryginalną ikonosferę, m.in. interpretując procesy atrofii, łącząc wyraz tragiczny z witalnym, jakby w nieodsłownych dialogach z wyobrażeniami kalekich ofiar wojen Pietera Bruegela Starszego.

W dniu otwarcia, artystka obecna będzie na wystawie od godz. 17:00. W fotografiach Marty Zgierskiej wciąż powraca pytanie o status kobiety – jako podmiotu i przedmiotu przedstawienia, a także o kondycję współczesnego człowieka w ogóle. W swojej praktyce artystycznej porusza tematykę traumy, doświadczeń granicznych i związanych z nimi napięć. Artystka nadaje tym wątkom osobisty rys, często stawiając siebie w roli obiektu performatywnych działań.

Motywem przewodnim ekspozycji jest zestawienie prac artystów tworzących w duchu abstrakcjonizmu, stosujących te same formalnie techniki pracy i analogiczne środki wyrazu, a zarazem tworzących dzieła o diametralnie różnej formie ekspresji, komunikujące się z widzem innym językiem.

Wystawa Tadeusza Boruty, Antoniego Cygana i Piotra Naliwajki zatytułowana „Łacińskie figur racje" stanowi odsłonę cyklu wystawienniczego „Języki sztuki: nieobce idee." Jego zasadą jest zestawienie prac trzech artystów stosujących tę samą konwencję wyrazową w sposób pozwalający sytuować je w obrębie jednego nurtu stylistycznego, co ujawnia istotne, choć subtelne różnice w wykorzystaniu poszczególnych elementów formalno-wyrazowych.

Ograniczona do bieli, czerni i skali szarości gama barwna wywalczyła sobie prawo do definiowania nowoczesności, elegancji i dobrego smaku w wielu dziedzinach życia. Otoczenie architektoniczne wraz z upowszechnieniem szkła, stali i betonu niepostrzeżenie, lecz konsekwentnie staje się niepokojąco achromatyczne. Miasta skandynawskie, w których tradycja użycia koloru w architekturze jest powszechnie znana, biją dzisiaj na alarm i apelują: szarzejemy — ratujmy kolor i koloryt miast!

Wystawa jest rodzajem eseju wskazującego metafory czasu aktualnego dostrzegalne w sztuce Adolfa Ryszki (1935–1995). Należał on do prekursorów nowej figuracji w sztuce, nurtu rozwijającego się równolegle do nowej fali w filmie i literaturze. Ekspozycja obejmuje wybór słynnych realizacji Ryszki oraz jego nieznanych prac, a także grupę rzeźb kameralnych, wchodzących w rezonans z zagadnieniami organiczności czy z pojęciami takimi jak niesamowitość, permutacje, wariacyjność, imaginizm. Rzeźbiarz wypracował oryginalną ikonosferę, m.in. interpretując procesy atrofii, łącząc wyraz tragiczny z witalnym, jakby w nieodsłownych dialogach z wyobrażeniami kalekich ofiar wojen Pietera Bruegela Starszego.

W dniu otwarcia, artystka obecna będzie na wystawie od godz. 17:00. W fotografiach Marty Zgierskiej wciąż powraca pytanie o status kobiety – jako podmiotu i przedmiotu przedstawienia, a także o kondycję współczesnego człowieka w ogóle. W swojej praktyce artystycznej porusza tematykę traumy, doświadczeń granicznych i związanych z nimi napięć. Artystka nadaje tym wątkom osobisty rys, często stawiając siebie w roli obiektu performatywnych działań.

Motywem przewodnim ekspozycji jest zestawienie prac artystów tworzących w duchu abstrakcjonizmu, stosujących te same formalnie techniki pracy i analogiczne środki wyrazu, a zarazem tworzących dzieła o diametralnie różnej formie ekspresji, komunikujące się z widzem innym językiem.

Wystawa Tadeusza Boruty, Antoniego Cygana i Piotra Naliwajki zatytułowana „Łacińskie figur racje" stanowi odsłonę cyklu wystawienniczego „Języki sztuki: nieobce idee." Jego zasadą jest zestawienie prac trzech artystów stosujących tę samą konwencję wyrazową w sposób pozwalający sytuować je w obrębie jednego nurtu stylistycznego, co ujawnia istotne, choć subtelne różnice w wykorzystaniu poszczególnych elementów formalno-wyrazowych.

Ograniczona do bieli, czerni i skali szarości gama barwna wywalczyła sobie prawo do definiowania nowoczesności, elegancji i dobrego smaku w wielu dziedzinach życia. Otoczenie architektoniczne wraz z upowszechnieniem szkła, stali i betonu niepostrzeżenie, lecz konsekwentnie staje się niepokojąco achromatyczne. Miasta skandynawskie, w których tradycja użycia koloru w architekturze jest powszechnie znana, biją dzisiaj na alarm i apelują: szarzejemy — ratujmy kolor i koloryt miast!

Wystawa jest rodzajem eseju wskazującego metafory czasu aktualnego dostrzegalne w sztuce Adolfa Ryszki (1935–1995). Należał on do prekursorów nowej figuracji w sztuce, nurtu rozwijającego się równolegle do nowej fali w filmie i literaturze. Ekspozycja obejmuje wybór słynnych realizacji Ryszki oraz jego nieznanych prac, a także grupę rzeźb kameralnych, wchodzących w rezonans z zagadnieniami organiczności czy z pojęciami takimi jak niesamowitość, permutacje, wariacyjność, imaginizm. Rzeźbiarz wypracował oryginalną ikonosferę, m.in. interpretując procesy atrofii, łącząc wyraz tragiczny z witalnym, jakby w nieodsłownych dialogach z wyobrażeniami kalekich ofiar wojen Pietera Bruegela Starszego.

W dniu otwarcia, artystka obecna będzie na wystawie od godz. 17:00. W fotografiach Marty Zgierskiej wciąż powraca pytanie o status kobiety – jako podmiotu i przedmiotu przedstawienia, a także o kondycję współczesnego człowieka w ogóle. W swojej praktyce artystycznej porusza tematykę traumy, doświadczeń granicznych i związanych z nimi napięć. Artystka nadaje tym wątkom osobisty rys, często stawiając siebie w roli obiektu performatywnych działań.

Motywem przewodnim ekspozycji jest zestawienie prac artystów tworzących w duchu abstrakcjonizmu, stosujących te same formalnie techniki pracy i analogiczne środki wyrazu, a zarazem tworzących dzieła o diametralnie różnej formie ekspresji, komunikujące się z widzem innym językiem.

Wystawa Tadeusza Boruty, Antoniego Cygana i Piotra Naliwajki zatytułowana „Łacińskie figur racje" stanowi odsłonę cyklu wystawienniczego „Języki sztuki: nieobce idee." Jego zasadą jest zestawienie prac trzech artystów stosujących tę samą konwencję wyrazową w sposób pozwalający sytuować je w obrębie jednego nurtu stylistycznego, co ujawnia istotne, choć subtelne różnice w wykorzystaniu poszczególnych elementów formalno-wyrazowych.

Ograniczona do bieli, czerni i skali szarości gama barwna wywalczyła sobie prawo do definiowania nowoczesności, elegancji i dobrego smaku w wielu dziedzinach życia. Otoczenie architektoniczne wraz z upowszechnieniem szkła, stali i betonu niepostrzeżenie, lecz konsekwentnie staje się niepokojąco achromatyczne. Miasta skandynawskie, w których tradycja użycia koloru w architekturze jest powszechnie znana, biją dzisiaj na alarm i apelują: szarzejemy — ratujmy kolor i koloryt miast!

Wystawa jest rodzajem eseju wskazującego metafory czasu aktualnego dostrzegalne w sztuce Adolfa Ryszki (1935–1995). Należał on do prekursorów nowej figuracji w sztuce, nurtu rozwijającego się równolegle do nowej fali w filmie i literaturze. Ekspozycja obejmuje wybór słynnych realizacji Ryszki oraz jego nieznanych prac, a także grupę rzeźb kameralnych, wchodzących w rezonans z zagadnieniami organiczności czy z pojęciami takimi jak niesamowitość, permutacje, wariacyjność, imaginizm. Rzeźbiarz wypracował oryginalną ikonosferę, m.in. interpretując procesy atrofii, łącząc wyraz tragiczny z witalnym, jakby w nieodsłownych dialogach z wyobrażeniami kalekich ofiar wojen Pietera Bruegela Starszego.

W dniu otwarcia, artystka obecna będzie na wystawie od godz. 17:00. W fotografiach Marty Zgierskiej wciąż powraca pytanie o status kobiety – jako podmiotu i przedmiotu przedstawienia, a także o kondycję współczesnego człowieka w ogóle. W swojej praktyce artystycznej porusza tematykę traumy, doświadczeń granicznych i związanych z nimi napięć. Artystka nadaje tym wątkom osobisty rys, często stawiając siebie w roli obiektu performatywnych działań.

Motywem przewodnim ekspozycji jest zestawienie prac artystów tworzących w duchu abstrakcjonizmu, stosujących te same formalnie techniki pracy i analogiczne środki wyrazu, a zarazem tworzących dzieła o diametralnie różnej formie ekspresji, komunikujące się z widzem innym językiem.

Wystawa Tadeusza Boruty, Antoniego Cygana i Piotra Naliwajki zatytułowana „Łacińskie figur racje" stanowi odsłonę cyklu wystawienniczego „Języki sztuki: nieobce idee." Jego zasadą jest zestawienie prac trzech artystów stosujących tę samą konwencję wyrazową w sposób pozwalający sytuować je w obrębie jednego nurtu stylistycznego, co ujawnia istotne, choć subtelne różnice w wykorzystaniu poszczególnych elementów formalno-wyrazowych.

Ograniczona do bieli, czerni i skali szarości gama barwna wywalczyła sobie prawo do definiowania nowoczesności, elegancji i dobrego smaku w wielu dziedzinach życia. Otoczenie architektoniczne wraz z upowszechnieniem szkła, stali i betonu niepostrzeżenie, lecz konsekwentnie staje się niepokojąco achromatyczne. Miasta skandynawskie, w których tradycja użycia koloru w architekturze jest powszechnie znana, biją dzisiaj na alarm i apelują: szarzejemy — ratujmy kolor i koloryt miast!

Wystawa jest rodzajem eseju wskazującego metafory czasu aktualnego dostrzegalne w sztuce Adolfa Ryszki (1935–1995). Należał on do prekursorów nowej figuracji w sztuce, nurtu rozwijającego się równolegle do nowej fali w filmie i literaturze. Ekspozycja obejmuje wybór słynnych realizacji Ryszki oraz jego nieznanych prac, a także grupę rzeźb kameralnych, wchodzących w rezonans z zagadnieniami organiczności czy z pojęciami takimi jak niesamowitość, permutacje, wariacyjność, imaginizm. Rzeźbiarz wypracował oryginalną ikonosferę, m.in. interpretując procesy atrofii, łącząc wyraz tragiczny z witalnym, jakby w nieodsłownych dialogach z wyobrażeniami kalekich ofiar wojen Pietera Bruegela Starszego.

W dniu otwarcia, artystka obecna będzie na wystawie od godz. 17:00. W fotografiach Marty Zgierskiej wciąż powraca pytanie o status kobiety – jako podmiotu i przedmiotu przedstawienia, a także o kondycję współczesnego człowieka w ogóle. W swojej praktyce artystycznej porusza tematykę traumy, doświadczeń granicznych i związanych z nimi napięć. Artystka nadaje tym wątkom osobisty rys, często stawiając siebie w roli obiektu performatywnych działań.

Motywem przewodnim ekspozycji jest zestawienie prac artystów tworzących w duchu abstrakcjonizmu, stosujących te same formalnie techniki pracy i analogiczne środki wyrazu, a zarazem tworzących dzieła o diametralnie różnej formie ekspresji, komunikujące się z widzem innym językiem.

Wystawa Tadeusza Boruty, Antoniego Cygana i Piotra Naliwajki zatytułowana „Łacińskie figur racje" stanowi odsłonę cyklu wystawienniczego „Języki sztuki: nieobce idee." Jego zasadą jest zestawienie prac trzech artystów stosujących tę samą konwencję wyrazową w sposób pozwalający sytuować je w obrębie jednego nurtu stylistycznego, co ujawnia istotne, choć subtelne różnice w wykorzystaniu poszczególnych elementów formalno-wyrazowych.

Ograniczona do bieli, czerni i skali szarości gama barwna wywalczyła sobie prawo do definiowania nowoczesności, elegancji i dobrego smaku w wielu dziedzinach życia. Otoczenie architektoniczne wraz z upowszechnieniem szkła, stali i betonu niepostrzeżenie, lecz konsekwentnie staje się niepokojąco achromatyczne. Miasta skandynawskie, w których tradycja użycia koloru w architekturze jest powszechnie znana, biją dzisiaj na alarm i apelują: szarzejemy — ratujmy kolor i koloryt miast!

Wystawa jest rodzajem eseju wskazującego metafory czasu aktualnego dostrzegalne w sztuce Adolfa Ryszki (1935–1995). Należał on do prekursorów nowej figuracji w sztuce, nurtu rozwijającego się równolegle do nowej fali w filmie i literaturze. Ekspozycja obejmuje wybór słynnych realizacji Ryszki oraz jego nieznanych prac, a także grupę rzeźb kameralnych, wchodzących w rezonans z zagadnieniami organiczności czy z pojęciami takimi jak niesamowitość, permutacje, wariacyjność, imaginizm. Rzeźbiarz wypracował oryginalną ikonosferę, m.in. interpretując procesy atrofii, łącząc wyraz tragiczny z witalnym, jakby w nieodsłownych dialogach z wyobrażeniami kalekich ofiar wojen Pietera Bruegela Starszego.

W dniu otwarcia, artystka obecna będzie na wystawie od godz. 17:00. W fotografiach Marty Zgierskiej wciąż powraca pytanie o status kobiety – jako podmiotu i przedmiotu przedstawienia, a także o kondycję współczesnego człowieka w ogóle. W swojej praktyce artystycznej porusza tematykę traumy, doświadczeń granicznych i związanych z nimi napięć. Artystka nadaje tym wątkom osobisty rys, często stawiając siebie w roli obiektu performatywnych działań.

Motywem przewodnim ekspozycji jest zestawienie prac artystów tworzących w duchu abstrakcjonizmu, stosujących te same formalnie techniki pracy i analogiczne środki wyrazu, a zarazem tworzących dzieła o diametralnie różnej formie ekspresji, komunikujące się z widzem innym językiem.

Wystawa Tadeusza Boruty, Antoniego Cygana i Piotra Naliwajki zatytułowana „Łacińskie figur racje" stanowi odsłonę cyklu wystawienniczego „Języki sztuki: nieobce idee." Jego zasadą jest zestawienie prac trzech artystów stosujących tę samą konwencję wyrazową w sposób pozwalający sytuować je w obrębie jednego nurtu stylistycznego, co ujawnia istotne, choć subtelne różnice w wykorzystaniu poszczególnych elementów formalno-wyrazowych.

Ograniczona do bieli, czerni i skali szarości gama barwna wywalczyła sobie prawo do definiowania nowoczesności, elegancji i dobrego smaku w wielu dziedzinach życia. Otoczenie architektoniczne wraz z upowszechnieniem szkła, stali i betonu niepostrzeżenie, lecz konsekwentnie staje się niepokojąco achromatyczne. Miasta skandynawskie, w których tradycja użycia koloru w architekturze jest powszechnie znana, biją dzisiaj na alarm i apelują: szarzejemy — ratujmy kolor i koloryt miast!

Wystawa jest rodzajem eseju wskazującego metafory czasu aktualnego dostrzegalne w sztuce Adolfa Ryszki (1935–1995). Należał on do prekursorów nowej figuracji w sztuce, nurtu rozwijającego się równolegle do nowej fali w filmie i literaturze. Ekspozycja obejmuje wybór słynnych realizacji Ryszki oraz jego nieznanych prac, a także grupę rzeźb kameralnych, wchodzących w rezonans z zagadnieniami organiczności czy z pojęciami takimi jak niesamowitość, permutacje, wariacyjność, imaginizm. Rzeźbiarz wypracował oryginalną ikonosferę, m.in. interpretując procesy atrofii, łącząc wyraz tragiczny z witalnym, jakby w nieodsłownych dialogach z wyobrażeniami kalekich ofiar wojen Pietera Bruegela Starszego.

W dniu otwarcia, artystka obecna będzie na wystawie od godz. 17:00. W fotografiach Marty Zgierskiej wciąż powraca pytanie o status kobiety – jako podmiotu i przedmiotu przedstawienia, a także o kondycję współczesnego człowieka w ogóle. W swojej praktyce artystycznej porusza tematykę traumy, doświadczeń granicznych i związanych z nimi napięć. Artystka nadaje tym wątkom osobisty rys, często stawiając siebie w roli obiektu performatywnych działań.

Motywem przewodnim ekspozycji jest zestawienie prac artystów tworzących w duchu abstrakcjonizmu, stosujących te same formalnie techniki pracy i analogiczne środki wyrazu, a zarazem tworzących dzieła o diametralnie różnej formie ekspresji, komunikujące się z widzem innym językiem.

Wystawa Tadeusza Boruty, Antoniego Cygana i Piotra Naliwajki zatytułowana „Łacińskie figur racje" stanowi odsłonę cyklu wystawienniczego „Języki sztuki: nieobce idee." Jego zasadą jest zestawienie prac trzech artystów stosujących tę samą konwencję wyrazową w sposób pozwalający sytuować je w obrębie jednego nurtu stylistycznego, co ujawnia istotne, choć subtelne różnice w wykorzystaniu poszczególnych elementów formalno-wyrazowych.

Ograniczona do bieli, czerni i skali szarości gama barwna wywalczyła sobie prawo do definiowania nowoczesności, elegancji i dobrego smaku w wielu dziedzinach życia. Otoczenie architektoniczne wraz z upowszechnieniem szkła, stali i betonu niepostrzeżenie, lecz konsekwentnie staje się niepokojąco achromatyczne. Miasta skandynawskie, w których tradycja użycia koloru w architekturze jest powszechnie znana, biją dzisiaj na alarm i apelują: szarzejemy — ratujmy kolor i koloryt miast!

Wystawa jest rodzajem eseju wskazującego metafory czasu aktualnego dostrzegalne w sztuce Adolfa Ryszki (1935–1995). Należał on do prekursorów nowej figuracji w sztuce, nurtu rozwijającego się równolegle do nowej fali w filmie i literaturze. Ekspozycja obejmuje wybór słynnych realizacji Ryszki oraz jego nieznanych prac, a także grupę rzeźb kameralnych, wchodzących w rezonans z zagadnieniami organiczności czy z pojęciami takimi jak niesamowitość, permutacje, wariacyjność, imaginizm. Rzeźbiarz wypracował oryginalną ikonosferę, m.in. interpretując procesy atrofii, łącząc wyraz tragiczny z witalnym, jakby w nieodsłownych dialogach z wyobrażeniami kalekich ofiar wojen Pietera Bruegela Starszego.

W dniu otwarcia, artystka obecna będzie na wystawie od godz. 17:00. W fotografiach Marty Zgierskiej wciąż powraca pytanie o status kobiety – jako podmiotu i przedmiotu przedstawienia, a także o kondycję współczesnego człowieka w ogóle. W swojej praktyce artystycznej porusza tematykę traumy, doświadczeń granicznych i związanych z nimi napięć. Artystka nadaje tym wątkom osobisty rys, często stawiając siebie w roli obiektu performatywnych działań.

Motywem przewodnim ekspozycji jest zestawienie prac artystów tworzących w duchu abstrakcjonizmu, stosujących te same formalnie techniki pracy i analogiczne środki wyrazu, a zarazem tworzących dzieła o diametralnie różnej formie ekspresji, komunikujące się z widzem innym językiem.

Wystawa Tadeusza Boruty, Antoniego Cygana i Piotra Naliwajki zatytułowana „Łacińskie figur racje" stanowi odsłonę cyklu wystawienniczego „Języki sztuki: nieobce idee." Jego zasadą jest zestawienie prac trzech artystów stosujących tę samą konwencję wyrazową w sposób pozwalający sytuować je w obrębie jednego nurtu stylistycznego, co ujawnia istotne, choć subtelne różnice w wykorzystaniu poszczególnych elementów formalno-wyrazowych.

Ograniczona do bieli, czerni i skali szarości gama barwna wywalczyła sobie prawo do definiowania nowoczesności, elegancji i dobrego smaku w wielu dziedzinach życia. Otoczenie architektoniczne wraz z upowszechnieniem szkła, stali i betonu niepostrzeżenie, lecz konsekwentnie staje się niepokojąco achromatyczne. Miasta skandynawskie, w których tradycja użycia koloru w architekturze jest powszechnie znana, biją dzisiaj na alarm i apelują: szarzejemy — ratujmy kolor i koloryt miast!

Wystawa jest rodzajem eseju wskazującego metafory czasu aktualnego dostrzegalne w sztuce Adolfa Ryszki (1935–1995). Należał on do prekursorów nowej figuracji w sztuce, nurtu rozwijającego się równolegle do nowej fali w filmie i literaturze. Ekspozycja obejmuje wybór słynnych realizacji Ryszki oraz jego nieznanych prac, a także grupę rzeźb kameralnych, wchodzących w rezonans z zagadnieniami organiczności czy z pojęciami takimi jak niesamowitość, permutacje, wariacyjność, imaginizm. Rzeźbiarz wypracował oryginalną ikonosferę, m.in. interpretując procesy atrofii, łącząc wyraz tragiczny z witalnym, jakby w nieodsłownych dialogach z wyobrażeniami kalekich ofiar wojen Pietera Bruegela Starszego.

W dniu otwarcia, artystka obecna będzie na wystawie od godz. 17:00. W fotografiach Marty Zgierskiej wciąż powraca pytanie o status kobiety – jako podmiotu i przedmiotu przedstawienia, a także o kondycję współczesnego człowieka w ogóle. W swojej praktyce artystycznej porusza tematykę traumy, doświadczeń granicznych i związanych z nimi napięć. Artystka nadaje tym wątkom osobisty rys, często stawiając siebie w roli obiektu performatywnych działań.

Motywem przewodnim ekspozycji jest zestawienie prac artystów tworzących w duchu abstrakcjonizmu, stosujących te same formalnie techniki pracy i analogiczne środki wyrazu, a zarazem tworzących dzieła o diametralnie różnej formie ekspresji, komunikujące się z widzem innym językiem.

Wystawa Tadeusza Boruty, Antoniego Cygana i Piotra Naliwajki zatytułowana „Łacińskie figur racje" stanowi odsłonę cyklu wystawienniczego „Języki sztuki: nieobce idee." Jego zasadą jest zestawienie prac trzech artystów stosujących tę samą konwencję wyrazową w sposób pozwalający sytuować je w obrębie jednego nurtu stylistycznego, co ujawnia istotne, choć subtelne różnice w wykorzystaniu poszczególnych elementów formalno-wyrazowych.

Ograniczona do bieli, czerni i skali szarości gama barwna wywalczyła sobie prawo do definiowania nowoczesności, elegancji i dobrego smaku w wielu dziedzinach życia. Otoczenie architektoniczne wraz z upowszechnieniem szkła, stali i betonu niepostrzeżenie, lecz konsekwentnie staje się niepokojąco achromatyczne. Miasta skandynawskie, w których tradycja użycia koloru w architekturze jest powszechnie znana, biją dzisiaj na alarm i apelują: szarzejemy — ratujmy kolor i koloryt miast!

Wystawa jest rodzajem eseju wskazującego metafory czasu aktualnego dostrzegalne w sztuce Adolfa Ryszki (1935–1995). Należał on do prekursorów nowej figuracji w sztuce, nurtu rozwijającego się równolegle do nowej fali w filmie i literaturze. Ekspozycja obejmuje wybór słynnych realizacji Ryszki oraz jego nieznanych prac, a także grupę rzeźb kameralnych, wchodzących w rezonans z zagadnieniami organiczności czy z pojęciami takimi jak niesamowitość, permutacje, wariacyjność, imaginizm. Rzeźbiarz wypracował oryginalną ikonosferę, m.in. interpretując procesy atrofii, łącząc wyraz tragiczny z witalnym, jakby w nieodsłownych dialogach z wyobrażeniami kalekich ofiar wojen Pietera Bruegela Starszego.

W dniu otwarcia, artystka obecna będzie na wystawie od godz. 17:00. W fotografiach Marty Zgierskiej wciąż powraca pytanie o status kobiety – jako podmiotu i przedmiotu przedstawienia, a także o kondycję współczesnego człowieka w ogóle. W swojej praktyce artystycznej porusza tematykę traumy, doświadczeń granicznych i związanych z nimi napięć. Artystka nadaje tym wątkom osobisty rys, często stawiając siebie w roli obiektu performatywnych działań.

Motywem przewodnim ekspozycji jest zestawienie prac artystów tworzących w duchu abstrakcjonizmu, stosujących te same formalnie techniki pracy i analogiczne środki wyrazu, a zarazem tworzących dzieła o diametralnie różnej formie ekspresji, komunikujące się z widzem innym językiem.

Wystawa Tadeusza Boruty, Antoniego Cygana i Piotra Naliwajki zatytułowana „Łacińskie figur racje" stanowi odsłonę cyklu wystawienniczego „Języki sztuki: nieobce idee." Jego zasadą jest zestawienie prac trzech artystów stosujących tę samą konwencję wyrazową w sposób pozwalający sytuować je w obrębie jednego nurtu stylistycznego, co ujawnia istotne, choć subtelne różnice w wykorzystaniu poszczególnych elementów formalno-wyrazowych.

Ograniczona do bieli, czerni i skali szarości gama barwna wywalczyła sobie prawo do definiowania nowoczesności, elegancji i dobrego smaku w wielu dziedzinach życia. Otoczenie architektoniczne wraz z upowszechnieniem szkła, stali i betonu niepostrzeżenie, lecz konsekwentnie staje się niepokojąco achromatyczne. Miasta skandynawskie, w których tradycja użycia koloru w architekturze jest powszechnie znana, biją dzisiaj na alarm i apelują: szarzejemy — ratujmy kolor i koloryt miast!

Wystawa jest rodzajem eseju wskazującego metafory czasu aktualnego dostrzegalne w sztuce Adolfa Ryszki (1935–1995). Należał on do prekursorów nowej figuracji w sztuce, nurtu rozwijającego się równolegle do nowej fali w filmie i literaturze. Ekspozycja obejmuje wybór słynnych realizacji Ryszki oraz jego nieznanych prac, a także grupę rzeźb kameralnych, wchodzących w rezonans z zagadnieniami organiczności czy z pojęciami takimi jak niesamowitość, permutacje, wariacyjność, imaginizm. Rzeźbiarz wypracował oryginalną ikonosferę, m.in. interpretując procesy atrofii, łącząc wyraz tragiczny z witalnym, jakby w nieodsłownych dialogach z wyobrażeniami kalekich ofiar wojen Pietera Bruegela Starszego.

W dniu otwarcia, artystka obecna będzie na wystawie od godz. 17:00. W fotografiach Marty Zgierskiej wciąż powraca pytanie o status kobiety – jako podmiotu i przedmiotu przedstawienia, a także o kondycję współczesnego człowieka w ogóle. W swojej praktyce artystycznej porusza tematykę traumy, doświadczeń granicznych i związanych z nimi napięć. Artystka nadaje tym wątkom osobisty rys, często stawiając siebie w roli obiektu performatywnych działań.

Motywem przewodnim ekspozycji jest zestawienie prac artystów tworzących w duchu abstrakcjonizmu, stosujących te same formalnie techniki pracy i analogiczne środki wyrazu, a zarazem tworzących dzieła o diametralnie różnej formie ekspresji, komunikujące się z widzem innym językiem.

Wystawa Tadeusza Boruty, Antoniego Cygana i Piotra Naliwajki zatytułowana „Łacińskie figur racje" stanowi odsłonę cyklu wystawienniczego „Języki sztuki: nieobce idee." Jego zasadą jest zestawienie prac trzech artystów stosujących tę samą konwencję wyrazową w sposób pozwalający sytuować je w obrębie jednego nurtu stylistycznego, co ujawnia istotne, choć subtelne różnice w wykorzystaniu poszczególnych elementów formalno-wyrazowych.

Ograniczona do bieli, czerni i skali szarości gama barwna wywalczyła sobie prawo do definiowania nowoczesności, elegancji i dobrego smaku w wielu dziedzinach życia. Otoczenie architektoniczne wraz z upowszechnieniem szkła, stali i betonu niepostrzeżenie, lecz konsekwentnie staje się niepokojąco achromatyczne. Miasta skandynawskie, w których tradycja użycia koloru w architekturze jest powszechnie znana, biją dzisiaj na alarm i apelują: szarzejemy — ratujmy kolor i koloryt miast!

Wystawa jest rodzajem eseju wskazującego metafory czasu aktualnego dostrzegalne w sztuce Adolfa Ryszki (1935–1995). Należał on do prekursorów nowej figuracji w sztuce, nurtu rozwijającego się równolegle do nowej fali w filmie i literaturze. Ekspozycja obejmuje wybór słynnych realizacji Ryszki oraz jego nieznanych prac, a także grupę rzeźb kameralnych, wchodzących w rezonans z zagadnieniami organiczności czy z pojęciami takimi jak niesamowitość, permutacje, wariacyjność, imaginizm. Rzeźbiarz wypracował oryginalną ikonosferę, m.in. interpretując procesy atrofii, łącząc wyraz tragiczny z witalnym, jakby w nieodsłownych dialogach z wyobrażeniami kalekich ofiar wojen Pietera Bruegela Starszego.

W dniu otwarcia, artystka obecna będzie na wystawie od godz. 17:00. W fotografiach Marty Zgierskiej wciąż powraca pytanie o status kobiety – jako podmiotu i przedmiotu przedstawienia, a także o kondycję współczesnego człowieka w ogóle. W swojej praktyce artystycznej porusza tematykę traumy, doświadczeń granicznych i związanych z nimi napięć. Artystka nadaje tym wątkom osobisty rys, często stawiając siebie w roli obiektu performatywnych działań.

Motywem przewodnim ekspozycji jest zestawienie prac artystów tworzących w duchu abstrakcjonizmu, stosujących te same formalnie techniki pracy i analogiczne środki wyrazu, a zarazem tworzących dzieła o diametralnie różnej formie ekspresji, komunikujące się z widzem innym językiem.

Ograniczona do bieli, czerni i skali szarości gama barwna wywalczyła sobie prawo do definiowania nowoczesności, elegancji i dobrego smaku w wielu dziedzinach życia. Otoczenie architektoniczne wraz z upowszechnieniem szkła, stali i betonu niepostrzeżenie, lecz konsekwentnie staje się niepokojąco achromatyczne. Miasta skandynawskie, w których tradycja użycia koloru w architekturze jest powszechnie znana, biją dzisiaj na alarm i apelują: szarzejemy — ratujmy kolor i koloryt miast!

Wystawa jest rodzajem eseju wskazującego metafory czasu aktualnego dostrzegalne w sztuce Adolfa Ryszki (1935–1995). Należał on do prekursorów nowej figuracji w sztuce, nurtu rozwijającego się równolegle do nowej fali w filmie i literaturze. Ekspozycja obejmuje wybór słynnych realizacji Ryszki oraz jego nieznanych prac, a także grupę rzeźb kameralnych, wchodzących w rezonans z zagadnieniami organiczności czy z pojęciami takimi jak niesamowitość, permutacje, wariacyjność, imaginizm. Rzeźbiarz wypracował oryginalną ikonosferę, m.in. interpretując procesy atrofii, łącząc wyraz tragiczny z witalnym, jakby w nieodsłownych dialogach z wyobrażeniami kalekich ofiar wojen Pietera Bruegela Starszego.

W dniu otwarcia, artystka obecna będzie na wystawie od godz. 17:00. W fotografiach Marty Zgierskiej wciąż powraca pytanie o status kobiety – jako podmiotu i przedmiotu przedstawienia, a także o kondycję współczesnego człowieka w ogóle. W swojej praktyce artystycznej porusza tematykę traumy, doświadczeń granicznych i związanych z nimi napięć. Artystka nadaje tym wątkom osobisty rys, często stawiając siebie w roli obiektu performatywnych działań.

Motywem przewodnim ekspozycji jest zestawienie prac artystów tworzących w duchu abstrakcjonizmu, stosujących te same formalnie techniki pracy i analogiczne środki wyrazu, a zarazem tworzących dzieła o diametralnie różnej formie ekspresji, komunikujące się z widzem innym językiem.

Ograniczona do bieli, czerni i skali szarości gama barwna wywalczyła sobie prawo do definiowania nowoczesności, elegancji i dobrego smaku w wielu dziedzinach życia. Otoczenie architektoniczne wraz z upowszechnieniem szkła, stali i betonu niepostrzeżenie, lecz konsekwentnie staje się niepokojąco achromatyczne. Miasta skandynawskie, w których tradycja użycia koloru w architekturze jest powszechnie znana, biją dzisiaj na alarm i apelują: szarzejemy — ratujmy kolor i koloryt miast!

Wystawa jest rodzajem eseju wskazującego metafory czasu aktualnego dostrzegalne w sztuce Adolfa Ryszki (1935–1995). Należał on do prekursorów nowej figuracji w sztuce, nurtu rozwijającego się równolegle do nowej fali w filmie i literaturze. Ekspozycja obejmuje wybór słynnych realizacji Ryszki oraz jego nieznanych prac, a także grupę rzeźb kameralnych, wchodzących w rezonans z zagadnieniami organiczności czy z pojęciami takimi jak niesamowitość, permutacje, wariacyjność, imaginizm. Rzeźbiarz wypracował oryginalną ikonosferę, m.in. interpretując procesy atrofii, łącząc wyraz tragiczny z witalnym, jakby w nieodsłownych dialogach z wyobrażeniami kalekich ofiar wojen Pietera Bruegela Starszego.

W dniu otwarcia, artystka obecna będzie na wystawie od godz. 17:00. W fotografiach Marty Zgierskiej wciąż powraca pytanie o status kobiety – jako podmiotu i przedmiotu przedstawienia, a także o kondycję współczesnego człowieka w ogóle. W swojej praktyce artystycznej porusza tematykę traumy, doświadczeń granicznych i związanych z nimi napięć. Artystka nadaje tym wątkom osobisty rys, często stawiając siebie w roli obiektu performatywnych działań.

Motywem przewodnim ekspozycji jest zestawienie prac artystów tworzących w duchu abstrakcjonizmu, stosujących te same formalnie techniki pracy i analogiczne środki wyrazu, a zarazem tworzących dzieła o diametralnie różnej formie ekspresji, komunikujące się z widzem innym językiem.

Ograniczona do bieli, czerni i skali szarości gama barwna wywalczyła sobie prawo do definiowania nowoczesności, elegancji i dobrego smaku w wielu dziedzinach życia. Otoczenie architektoniczne wraz z upowszechnieniem szkła, stali i betonu niepostrzeżenie, lecz konsekwentnie staje się niepokojąco achromatyczne. Miasta skandynawskie, w których tradycja użycia koloru w architekturze jest powszechnie znana, biją dzisiaj na alarm i apelują: szarzejemy — ratujmy kolor i koloryt miast!

Wystawa jest rodzajem eseju wskazującego metafory czasu aktualnego dostrzegalne w sztuce Adolfa Ryszki (1935–1995). Należał on do prekursorów nowej figuracji w sztuce, nurtu rozwijającego się równolegle do nowej fali w filmie i literaturze. Ekspozycja obejmuje wybór słynnych realizacji Ryszki oraz jego nieznanych prac, a także grupę rzeźb kameralnych, wchodzących w rezonans z zagadnieniami organiczności czy z pojęciami takimi jak niesamowitość, permutacje, wariacyjność, imaginizm. Rzeźbiarz wypracował oryginalną ikonosferę, m.in. interpretując procesy atrofii, łącząc wyraz tragiczny z witalnym, jakby w nieodsłownych dialogach z wyobrażeniami kalekich ofiar wojen Pietera Bruegela Starszego.

W dniu otwarcia, artystka obecna będzie na wystawie od godz. 17:00. W fotografiach Marty Zgierskiej wciąż powraca pytanie o status kobiety – jako podmiotu i przedmiotu przedstawienia, a także o kondycję współczesnego człowieka w ogóle. W swojej praktyce artystycznej porusza tematykę traumy, doświadczeń granicznych i związanych z nimi napięć. Artystka nadaje tym wątkom osobisty rys, często stawiając siebie w roli obiektu performatywnych działań.

Motywem przewodnim ekspozycji jest zestawienie prac artystów tworzących w duchu abstrakcjonizmu, stosujących te same formalnie techniki pracy i analogiczne środki wyrazu, a zarazem tworzących dzieła o diametralnie różnej formie ekspresji, komunikujące się z widzem innym językiem.

Ograniczona do bieli, czerni i skali szarości gama barwna wywalczyła sobie prawo do definiowania nowoczesności, elegancji i dobrego smaku w wielu dziedzinach życia. Otoczenie architektoniczne wraz z upowszechnieniem szkła, stali i betonu niepostrzeżenie, lecz konsekwentnie staje się niepokojąco achromatyczne. Miasta skandynawskie, w których tradycja użycia koloru w architekturze jest powszechnie znana, biją dzisiaj na alarm i apelują: szarzejemy — ratujmy kolor i koloryt miast!

Wystawa jest rodzajem eseju wskazującego metafory czasu aktualnego dostrzegalne w sztuce Adolfa Ryszki (1935–1995). Należał on do prekursorów nowej figuracji w sztuce, nurtu rozwijającego się równolegle do nowej fali w filmie i literaturze. Ekspozycja obejmuje wybór słynnych realizacji Ryszki oraz jego nieznanych prac, a także grupę rzeźb kameralnych, wchodzących w rezonans z zagadnieniami organiczności czy z pojęciami takimi jak niesamowitość, permutacje, wariacyjność, imaginizm. Rzeźbiarz wypracował oryginalną ikonosferę, m.in. interpretując procesy atrofii, łącząc wyraz tragiczny z witalnym, jakby w nieodsłownych dialogach z wyobrażeniami kalekich ofiar wojen Pietera Bruegela Starszego.

W dniu otwarcia, artystka obecna będzie na wystawie od godz. 17:00. W fotografiach Marty Zgierskiej wciąż powraca pytanie o status kobiety – jako podmiotu i przedmiotu przedstawienia, a także o kondycję współczesnego człowieka w ogóle. W swojej praktyce artystycznej porusza tematykę traumy, doświadczeń granicznych i związanych z nimi napięć. Artystka nadaje tym wątkom osobisty rys, często stawiając siebie w roli obiektu performatywnych działań.

Motywem przewodnim ekspozycji jest zestawienie prac artystów tworzących w duchu abstrakcjonizmu, stosujących te same formalnie techniki pracy i analogiczne środki wyrazu, a zarazem tworzących dzieła o diametralnie różnej formie ekspresji, komunikujące się z widzem innym językiem.

Ograniczona do bieli, czerni i skali szarości gama barwna wywalczyła sobie prawo do definiowania nowoczesności, elegancji i dobrego smaku w wielu dziedzinach życia. Otoczenie architektoniczne wraz z upowszechnieniem szkła, stali i betonu niepostrzeżenie, lecz konsekwentnie staje się niepokojąco achromatyczne. Miasta skandynawskie, w których tradycja użycia koloru w architekturze jest powszechnie znana, biją dzisiaj na alarm i apelują: szarzejemy — ratujmy kolor i koloryt miast!

Wystawa jest rodzajem eseju wskazującego metafory czasu aktualnego dostrzegalne w sztuce Adolfa Ryszki (1935–1995). Należał on do prekursorów nowej figuracji w sztuce, nurtu rozwijającego się równolegle do nowej fali w filmie i literaturze. Ekspozycja obejmuje wybór słynnych realizacji Ryszki oraz jego nieznanych prac, a także grupę rzeźb kameralnych, wchodzących w rezonans z zagadnieniami organiczności czy z pojęciami takimi jak niesamowitość, permutacje, wariacyjność, imaginizm. Rzeźbiarz wypracował oryginalną ikonosferę, m.in. interpretując procesy atrofii, łącząc wyraz tragiczny z witalnym, jakby w nieodsłownych dialogach z wyobrażeniami kalekich ofiar wojen Pietera Bruegela Starszego.

W dniu otwarcia, artystka obecna będzie na wystawie od godz. 17:00. W fotografiach Marty Zgierskiej wciąż powraca pytanie o status kobiety – jako podmiotu i przedmiotu przedstawienia, a także o kondycję współczesnego człowieka w ogóle. W swojej praktyce artystycznej porusza tematykę traumy, doświadczeń granicznych i związanych z nimi napięć. Artystka nadaje tym wątkom osobisty rys, często stawiając siebie w roli obiektu performatywnych działań.

Motywem przewodnim ekspozycji jest zestawienie prac artystów tworzących w duchu abstrakcjonizmu, stosujących te same formalnie techniki pracy i analogiczne środki wyrazu, a zarazem tworzących dzieła o diametralnie różnej formie ekspresji, komunikujące się z widzem innym językiem.

Ograniczona do bieli, czerni i skali szarości gama barwna wywalczyła sobie prawo do definiowania nowoczesności, elegancji i dobrego smaku w wielu dziedzinach życia. Otoczenie architektoniczne wraz z upowszechnieniem szkła, stali i betonu niepostrzeżenie, lecz konsekwentnie staje się niepokojąco achromatyczne. Miasta skandynawskie, w których tradycja użycia koloru w architekturze jest powszechnie znana, biją dzisiaj na alarm i apelują: szarzejemy — ratujmy kolor i koloryt miast!

Wystawa jest rodzajem eseju wskazującego metafory czasu aktualnego dostrzegalne w sztuce Adolfa Ryszki (1935–1995). Należał on do prekursorów nowej figuracji w sztuce, nurtu rozwijającego się równolegle do nowej fali w filmie i literaturze. Ekspozycja obejmuje wybór słynnych realizacji Ryszki oraz jego nieznanych prac, a także grupę rzeźb kameralnych, wchodzących w rezonans z zagadnieniami organiczności czy z pojęciami takimi jak niesamowitość, permutacje, wariacyjność, imaginizm. Rzeźbiarz wypracował oryginalną ikonosferę, m.in. interpretując procesy atrofii, łącząc wyraz tragiczny z witalnym, jakby w nieodsłownych dialogach z wyobrażeniami kalekich ofiar wojen Pietera Bruegela Starszego.

W dniu otwarcia, artystka obecna będzie na wystawie od godz. 17:00. W fotografiach Marty Zgierskiej wciąż powraca pytanie o status kobiety – jako podmiotu i przedmiotu przedstawienia, a także o kondycję współczesnego człowieka w ogóle. W swojej praktyce artystycznej porusza tematykę traumy, doświadczeń granicznych i związanych z nimi napięć. Artystka nadaje tym wątkom osobisty rys, często stawiając siebie w roli obiektu performatywnych działań.

Ograniczona do bieli, czerni i skali szarości gama barwna wywalczyła sobie prawo do definiowania nowoczesności, elegancji i dobrego smaku w wielu dziedzinach życia. Otoczenie architektoniczne wraz z upowszechnieniem szkła, stali i betonu niepostrzeżenie, lecz konsekwentnie staje się niepokojąco achromatyczne. Miasta skandynawskie, w których tradycja użycia koloru w architekturze jest powszechnie znana, biją dzisiaj na alarm i apelują: szarzejemy — ratujmy kolor i koloryt miast!

Wystawa jest rodzajem eseju wskazującego metafory czasu aktualnego dostrzegalne w sztuce Adolfa Ryszki (1935–1995). Należał on do prekursorów nowej figuracji w sztuce, nurtu rozwijającego się równolegle do nowej fali w filmie i literaturze. Ekspozycja obejmuje wybór słynnych realizacji Ryszki oraz jego nieznanych prac, a także grupę rzeźb kameralnych, wchodzących w rezonans z zagadnieniami organiczności czy z pojęciami takimi jak niesamowitość, permutacje, wariacyjność, imaginizm. Rzeźbiarz wypracował oryginalną ikonosferę, m.in. interpretując procesy atrofii, łącząc wyraz tragiczny z witalnym, jakby w nieodsłownych dialogach z wyobrażeniami kalekich ofiar wojen Pietera Bruegela Starszego.

W dniu otwarcia, artystka obecna będzie na wystawie od godz. 17:00. W fotografiach Marty Zgierskiej wciąż powraca pytanie o status kobiety – jako podmiotu i przedmiotu przedstawienia, a także o kondycję współczesnego człowieka w ogóle. W swojej praktyce artystycznej porusza tematykę traumy, doświadczeń granicznych i związanych z nimi napięć. Artystka nadaje tym wątkom osobisty rys, często stawiając siebie w roli obiektu performatywnych działań.

Ograniczona do bieli, czerni i skali szarości gama barwna wywalczyła sobie prawo do definiowania nowoczesności, elegancji i dobrego smaku w wielu dziedzinach życia. Otoczenie architektoniczne wraz z upowszechnieniem szkła, stali i betonu niepostrzeżenie, lecz konsekwentnie staje się niepokojąco achromatyczne. Miasta skandynawskie, w których tradycja użycia koloru w architekturze jest powszechnie znana, biją dzisiaj na alarm i apelują: szarzejemy — ratujmy kolor i koloryt miast!

Wystawa jest rodzajem eseju wskazującego metafory czasu aktualnego dostrzegalne w sztuce Adolfa Ryszki (1935–1995). Należał on do prekursorów nowej figuracji w sztuce, nurtu rozwijającego się równolegle do nowej fali w filmie i literaturze. Ekspozycja obejmuje wybór słynnych realizacji Ryszki oraz jego nieznanych prac, a także grupę rzeźb kameralnych, wchodzących w rezonans z zagadnieniami organiczności czy z pojęciami takimi jak niesamowitość, permutacje, wariacyjność, imaginizm. Rzeźbiarz wypracował oryginalną ikonosferę, m.in. interpretując procesy atrofii, łącząc wyraz tragiczny z witalnym, jakby w nieodsłownych dialogach z wyobrażeniami kalekich ofiar wojen Pietera Bruegela Starszego.

W dniu otwarcia, artystka obecna będzie na wystawie od godz. 17:00. W fotografiach Marty Zgierskiej wciąż powraca pytanie o status kobiety – jako podmiotu i przedmiotu przedstawienia, a także o kondycję współczesnego człowieka w ogóle. W swojej praktyce artystycznej porusza tematykę traumy, doświadczeń granicznych i związanych z nimi napięć. Artystka nadaje tym wątkom osobisty rys, często stawiając siebie w roli obiektu performatywnych działań.

Ograniczona do bieli, czerni i skali szarości gama barwna wywalczyła sobie prawo do definiowania nowoczesności, elegancji i dobrego smaku w wielu dziedzinach życia. Otoczenie architektoniczne wraz z upowszechnieniem szkła, stali i betonu niepostrzeżenie, lecz konsekwentnie staje się niepokojąco achromatyczne. Miasta skandynawskie, w których tradycja użycia koloru w architekturze jest powszechnie znana, biją dzisiaj na alarm i apelują: szarzejemy — ratujmy kolor i koloryt miast!

Wystawa jest rodzajem eseju wskazującego metafory czasu aktualnego dostrzegalne w sztuce Adolfa Ryszki (1935–1995). Należał on do prekursorów nowej figuracji w sztuce, nurtu rozwijającego się równolegle do nowej fali w filmie i literaturze. Ekspozycja obejmuje wybór słynnych realizacji Ryszki oraz jego nieznanych prac, a także grupę rzeźb kameralnych, wchodzących w rezonans z zagadnieniami organiczności czy z pojęciami takimi jak niesamowitość, permutacje, wariacyjność, imaginizm. Rzeźbiarz wypracował oryginalną ikonosferę, m.in. interpretując procesy atrofii, łącząc wyraz tragiczny z witalnym, jakby w nieodsłownych dialogach z wyobrażeniami kalekich ofiar wojen Pietera Bruegela Starszego.

W dniu otwarcia, artystka obecna będzie na wystawie od godz. 17:00. W fotografiach Marty Zgierskiej wciąż powraca pytanie o status kobiety – jako podmiotu i przedmiotu przedstawienia, a także o kondycję współczesnego człowieka w ogóle. W swojej praktyce artystycznej porusza tematykę traumy, doświadczeń granicznych i związanych z nimi napięć. Artystka nadaje tym wątkom osobisty rys, często stawiając siebie w roli obiektu performatywnych działań.

Ograniczona do bieli, czerni i skali szarości gama barwna wywalczyła sobie prawo do definiowania nowoczesności, elegancji i dobrego smaku w wielu dziedzinach życia. Otoczenie architektoniczne wraz z upowszechnieniem szkła, stali i betonu niepostrzeżenie, lecz konsekwentnie staje się niepokojąco achromatyczne. Miasta skandynawskie, w których tradycja użycia koloru w architekturze jest powszechnie znana, biją dzisiaj na alarm i apelują: szarzejemy — ratujmy kolor i koloryt miast!

Wystawa jest rodzajem eseju wskazującego metafory czasu aktualnego dostrzegalne w sztuce Adolfa Ryszki (1935–1995). Należał on do prekursorów nowej figuracji w sztuce, nurtu rozwijającego się równolegle do nowej fali w filmie i literaturze. Ekspozycja obejmuje wybór słynnych realizacji Ryszki oraz jego nieznanych prac, a także grupę rzeźb kameralnych, wchodzących w rezonans z zagadnieniami organiczności czy z pojęciami takimi jak niesamowitość, permutacje, wariacyjność, imaginizm. Rzeźbiarz wypracował oryginalną ikonosferę, m.in. interpretując procesy atrofii, łącząc wyraz tragiczny z witalnym, jakby w nieodsłownych dialogach z wyobrażeniami kalekich ofiar wojen Pietera Bruegela Starszego.

W dniu otwarcia, artystka obecna będzie na wystawie od godz. 17:00. W fotografiach Marty Zgierskiej wciąż powraca pytanie o status kobiety – jako podmiotu i przedmiotu przedstawienia, a także o kondycję współczesnego człowieka w ogóle. W swojej praktyce artystycznej porusza tematykę traumy, doświadczeń granicznych i związanych z nimi napięć. Artystka nadaje tym wątkom osobisty rys, często stawiając siebie w roli obiektu performatywnych działań.

Ograniczona do bieli, czerni i skali szarości gama barwna wywalczyła sobie prawo do definiowania nowoczesności, elegancji i dobrego smaku w wielu dziedzinach życia. Otoczenie architektoniczne wraz z upowszechnieniem szkła, stali i betonu niepostrzeżenie, lecz konsekwentnie staje się niepokojąco achromatyczne. Miasta skandynawskie, w których tradycja użycia koloru w architekturze jest powszechnie znana, biją dzisiaj na alarm i apelują: szarzejemy — ratujmy kolor i koloryt miast!

Wystawa jest rodzajem eseju wskazującego metafory czasu aktualnego dostrzegalne w sztuce Adolfa Ryszki (1935–1995). Należał on do prekursorów nowej figuracji w sztuce, nurtu rozwijającego się równolegle do nowej fali w filmie i literaturze. Ekspozycja obejmuje wybór słynnych realizacji Ryszki oraz jego nieznanych prac, a także grupę rzeźb kameralnych, wchodzących w rezonans z zagadnieniami organiczności czy z pojęciami takimi jak niesamowitość, permutacje, wariacyjność, imaginizm. Rzeźbiarz wypracował oryginalną ikonosferę, m.in. interpretując procesy atrofii, łącząc wyraz tragiczny z witalnym, jakby w nieodsłownych dialogach z wyobrażeniami kalekich ofiar wojen Pietera Bruegela Starszego.

W dniu otwarcia, artystka obecna będzie na wystawie od godz. 17:00. W fotografiach Marty Zgierskiej wciąż powraca pytanie o status kobiety – jako podmiotu i przedmiotu przedstawienia, a także o kondycję współczesnego człowieka w ogóle. W swojej praktyce artystycznej porusza tematykę traumy, doświadczeń granicznych i związanych z nimi napięć. Artystka nadaje tym wątkom osobisty rys, często stawiając siebie w roli obiektu performatywnych działań.

Ograniczona do bieli, czerni i skali szarości gama barwna wywalczyła sobie prawo do definiowania nowoczesności, elegancji i dobrego smaku w wielu dziedzinach życia. Otoczenie architektoniczne wraz z upowszechnieniem szkła, stali i betonu niepostrzeżenie, lecz konsekwentnie staje się niepokojąco achromatyczne. Miasta skandynawskie, w których tradycja użycia koloru w architekturze jest powszechnie znana, biją dzisiaj na alarm i apelują: szarzejemy — ratujmy kolor i koloryt miast!

Wystawa jest rodzajem eseju wskazującego metafory czasu aktualnego dostrzegalne w sztuce Adolfa Ryszki (1935–1995). Należał on do prekursorów nowej figuracji w sztuce, nurtu rozwijającego się równolegle do nowej fali w filmie i literaturze. Ekspozycja obejmuje wybór słynnych realizacji Ryszki oraz jego nieznanych prac, a także grupę rzeźb kameralnych, wchodzących w rezonans z zagadnieniami organiczności czy z pojęciami takimi jak niesamowitość, permutacje, wariacyjność, imaginizm. Rzeźbiarz wypracował oryginalną ikonosferę, m.in. interpretując procesy atrofii, łącząc wyraz tragiczny z witalnym, jakby w nieodsłownych dialogach z wyobrażeniami kalekich ofiar wojen Pietera Bruegela Starszego.

W dniu otwarcia, artystka obecna będzie na wystawie od godz. 17:00. W fotografiach Marty Zgierskiej wciąż powraca pytanie o status kobiety – jako podmiotu i przedmiotu przedstawienia, a także o kondycję współczesnego człowieka w ogóle. W swojej praktyce artystycznej porusza tematykę traumy, doświadczeń granicznych i związanych z nimi napięć. Artystka nadaje tym wątkom osobisty rys, często stawiając siebie w roli obiektu performatywnych działań.