„Prosta tęcza” powstała w 1991 roku na prezentowaną w Zachęcie wystawę „Epitafium i siedem przestrzeni. Drogi, tradycje, osobliwości życia duchowego w Polsce odbite w lustrze sztuki pod koniec XX wieku”, przygotowaną przez Janusza Boguckiego i Ninę Smolarz. Tęcza stała na placu Małachowskiego do roku 1993. Po 28 latach ponownie pojawi się na placu i będzie pretekstem do rozmów o współczesnym świecie.

Projekt wprowadza nas w świat hipotetycznej przyszłości człowieka na planecie Ziemia po spodziewanej wielkiej katastrofie kończącej trwającą obecnie epokę człowieka. W antropocenie uświadomiliśmy sobie, że świat nieodwracalnie się zmienił, a jego przetrwanie, w tym przetrwanie ludzkiego gatunku, podawane są w wątpliwość.

Na problemy ekologiczne, społeczne i polityczne, gospodarcze czy mieszkaniowe architekci zwykli patrzeć z perspektywy miasta, którego mechanizmy rozumieją, potrafią opisać i przeanalizować. Tymczasem kolektyw PROLOG +1 wpisuje się w nurt zapoczątkowany w ostatnich latach, w którym architekci i badacze skupiają się na „wszystkim, co nie jest miastem”.

Kuratorzy wystawy podejmują krytyczną refleksję na temat zachodzących w ówczesnym okresie przemian, obrazując ich skalę i dynamikę za pomocą materiału wizualnego z dziedziny malarstwa, fotografii, filmu, wzornictwa i architektury. Obejmuje on ponad 400 prac z sześciu krajów dawnego bloku wschodniego: Polski, Czechosłowacji, NRD, Bułgarii, Rumunii i Węgier.

Najnowsza odsłona pokazu z cyklu Żywe magazyny powstała jako efekt poszukiwania w pracach z kolekcji Zachęty reakcji na doświadczenie presji społecznej. Wybór dzieł ukazuje trudności, jakie prowokuje system, w którym obowiązuje model „przeciętnego człowieka”, zwracając przy tym uwagę na problem biowładzy, czyli mechanizmy władzy nad ciałem, ludźmi lub nad sobą samym.

Wystawa Czuję coś. Nie wiem co to wspólny projekt zainicjowany przez warszawskie Miejsce Projektów Zachęty i Art Encounters Foundation w Timişoarze. Jego celem jest zbudowanie twórczego pomostu pomiędzy artystami działającymi na scenie sztuki w Timişoarze i polskimi twórcami, biorącymi udział w wystawach zorganizowanych przez MPZ w ciągu kilku ubiegłych lat. 

Rozszczelnianie struktur i systemów, pojawianie się szczelin pozwalających przedostać się głębiej w miejsca pozornie niedostępne oznacza zwrócenie uwagi na rzeczy niewidoczne, marginalizowane czy ukrywane. Stanowi to ramę dla działań artystycznych i edukacyjnych, które odbędą się w tym roku w ramach cyklicznego letniego programu Zachęty „Plac Małachowskiego”.

„Prosta tęcza” powstała w 1991 roku na prezentowaną w Zachęcie wystawę „Epitafium i siedem przestrzeni. Drogi, tradycje, osobliwości życia duchowego w Polsce odbite w lustrze sztuki pod koniec XX wieku”, przygotowaną przez Janusza Boguckiego i Ninę Smolarz. Tęcza stała na placu Małachowskiego do roku 1993. Po 28 latach ponownie pojawi się na placu i będzie pretekstem do rozmów o współczesnym świecie.

Projekt wprowadza nas w świat hipotetycznej przyszłości człowieka na planecie Ziemia po spodziewanej wielkiej katastrofie kończącej trwającą obecnie epokę człowieka. W antropocenie uświadomiliśmy sobie, że świat nieodwracalnie się zmienił, a jego przetrwanie, w tym przetrwanie ludzkiego gatunku, podawane są w wątpliwość.

Na problemy ekologiczne, społeczne i polityczne, gospodarcze czy mieszkaniowe architekci zwykli patrzeć z perspektywy miasta, którego mechanizmy rozumieją, potrafią opisać i przeanalizować. Tymczasem kolektyw PROLOG +1 wpisuje się w nurt zapoczątkowany w ostatnich latach, w którym architekci i badacze skupiają się na „wszystkim, co nie jest miastem”.

Kuratorzy wystawy podejmują krytyczną refleksję na temat zachodzących w ówczesnym okresie przemian, obrazując ich skalę i dynamikę za pomocą materiału wizualnego z dziedziny malarstwa, fotografii, filmu, wzornictwa i architektury. Obejmuje on ponad 400 prac z sześciu krajów dawnego bloku wschodniego: Polski, Czechosłowacji, NRD, Bułgarii, Rumunii i Węgier.

Najnowsza odsłona pokazu z cyklu Żywe magazyny powstała jako efekt poszukiwania w pracach z kolekcji Zachęty reakcji na doświadczenie presji społecznej. Wybór dzieł ukazuje trudności, jakie prowokuje system, w którym obowiązuje model „przeciętnego człowieka”, zwracając przy tym uwagę na problem biowładzy, czyli mechanizmy władzy nad ciałem, ludźmi lub nad sobą samym.

Wystawa Czuję coś. Nie wiem co to wspólny projekt zainicjowany przez warszawskie Miejsce Projektów Zachęty i Art Encounters Foundation w Timişoarze. Jego celem jest zbudowanie twórczego pomostu pomiędzy artystami działającymi na scenie sztuki w Timişoarze i polskimi twórcami, biorącymi udział w wystawach zorganizowanych przez MPZ w ciągu kilku ubiegłych lat. 

Rozszczelnianie struktur i systemów, pojawianie się szczelin pozwalających przedostać się głębiej w miejsca pozornie niedostępne oznacza zwrócenie uwagi na rzeczy niewidoczne, marginalizowane czy ukrywane. Stanowi to ramę dla działań artystycznych i edukacyjnych, które odbędą się w tym roku w ramach cyklicznego letniego programu Zachęty „Plac Małachowskiego”.

„Prosta tęcza” powstała w 1991 roku na prezentowaną w Zachęcie wystawę „Epitafium i siedem przestrzeni. Drogi, tradycje, osobliwości życia duchowego w Polsce odbite w lustrze sztuki pod koniec XX wieku”, przygotowaną przez Janusza Boguckiego i Ninę Smolarz. Tęcza stała na placu Małachowskiego do roku 1993. Po 28 latach ponownie pojawi się na placu i będzie pretekstem do rozmów o współczesnym świecie.

Projekt wprowadza nas w świat hipotetycznej przyszłości człowieka na planecie Ziemia po spodziewanej wielkiej katastrofie kończącej trwającą obecnie epokę człowieka. W antropocenie uświadomiliśmy sobie, że świat nieodwracalnie się zmienił, a jego przetrwanie, w tym przetrwanie ludzkiego gatunku, podawane są w wątpliwość.

Na problemy ekologiczne, społeczne i polityczne, gospodarcze czy mieszkaniowe architekci zwykli patrzeć z perspektywy miasta, którego mechanizmy rozumieją, potrafią opisać i przeanalizować. Tymczasem kolektyw PROLOG +1 wpisuje się w nurt zapoczątkowany w ostatnich latach, w którym architekci i badacze skupiają się na „wszystkim, co nie jest miastem”.

Kuratorzy wystawy podejmują krytyczną refleksję na temat zachodzących w ówczesnym okresie przemian, obrazując ich skalę i dynamikę za pomocą materiału wizualnego z dziedziny malarstwa, fotografii, filmu, wzornictwa i architektury. Obejmuje on ponad 400 prac z sześciu krajów dawnego bloku wschodniego: Polski, Czechosłowacji, NRD, Bułgarii, Rumunii i Węgier.

Najnowsza odsłona pokazu z cyklu Żywe magazyny powstała jako efekt poszukiwania w pracach z kolekcji Zachęty reakcji na doświadczenie presji społecznej. Wybór dzieł ukazuje trudności, jakie prowokuje system, w którym obowiązuje model „przeciętnego człowieka”, zwracając przy tym uwagę na problem biowładzy, czyli mechanizmy władzy nad ciałem, ludźmi lub nad sobą samym.

Wystawa Czuję coś. Nie wiem co to wspólny projekt zainicjowany przez warszawskie Miejsce Projektów Zachęty i Art Encounters Foundation w Timişoarze. Jego celem jest zbudowanie twórczego pomostu pomiędzy artystami działającymi na scenie sztuki w Timişoarze i polskimi twórcami, biorącymi udział w wystawach zorganizowanych przez MPZ w ciągu kilku ubiegłych lat. 

Rozszczelnianie struktur i systemów, pojawianie się szczelin pozwalających przedostać się głębiej w miejsca pozornie niedostępne oznacza zwrócenie uwagi na rzeczy niewidoczne, marginalizowane czy ukrywane. Stanowi to ramę dla działań artystycznych i edukacyjnych, które odbędą się w tym roku w ramach cyklicznego letniego programu Zachęty „Plac Małachowskiego”.

„Prosta tęcza” powstała w 1991 roku na prezentowaną w Zachęcie wystawę „Epitafium i siedem przestrzeni. Drogi, tradycje, osobliwości życia duchowego w Polsce odbite w lustrze sztuki pod koniec XX wieku”, przygotowaną przez Janusza Boguckiego i Ninę Smolarz. Tęcza stała na placu Małachowskiego do roku 1993. Po 28 latach ponownie pojawi się na placu i będzie pretekstem do rozmów o współczesnym świecie.

Projekt wprowadza nas w świat hipotetycznej przyszłości człowieka na planecie Ziemia po spodziewanej wielkiej katastrofie kończącej trwającą obecnie epokę człowieka. W antropocenie uświadomiliśmy sobie, że świat nieodwracalnie się zmienił, a jego przetrwanie, w tym przetrwanie ludzkiego gatunku, podawane są w wątpliwość.

Na problemy ekologiczne, społeczne i polityczne, gospodarcze czy mieszkaniowe architekci zwykli patrzeć z perspektywy miasta, którego mechanizmy rozumieją, potrafią opisać i przeanalizować. Tymczasem kolektyw PROLOG +1 wpisuje się w nurt zapoczątkowany w ostatnich latach, w którym architekci i badacze skupiają się na „wszystkim, co nie jest miastem”.

Kuratorzy wystawy podejmują krytyczną refleksję na temat zachodzących w ówczesnym okresie przemian, obrazując ich skalę i dynamikę za pomocą materiału wizualnego z dziedziny malarstwa, fotografii, filmu, wzornictwa i architektury. Obejmuje on ponad 400 prac z sześciu krajów dawnego bloku wschodniego: Polski, Czechosłowacji, NRD, Bułgarii, Rumunii i Węgier.

Najnowsza odsłona pokazu z cyklu Żywe magazyny powstała jako efekt poszukiwania w pracach z kolekcji Zachęty reakcji na doświadczenie presji społecznej. Wybór dzieł ukazuje trudności, jakie prowokuje system, w którym obowiązuje model „przeciętnego człowieka”, zwracając przy tym uwagę na problem biowładzy, czyli mechanizmy władzy nad ciałem, ludźmi lub nad sobą samym.

Wystawa Czuję coś. Nie wiem co to wspólny projekt zainicjowany przez warszawskie Miejsce Projektów Zachęty i Art Encounters Foundation w Timişoarze. Jego celem jest zbudowanie twórczego pomostu pomiędzy artystami działającymi na scenie sztuki w Timişoarze i polskimi twórcami, biorącymi udział w wystawach zorganizowanych przez MPZ w ciągu kilku ubiegłych lat. 

„Prosta tęcza” powstała w 1991 roku na prezentowaną w Zachęcie wystawę „Epitafium i siedem przestrzeni. Drogi, tradycje, osobliwości życia duchowego w Polsce odbite w lustrze sztuki pod koniec XX wieku”, przygotowaną przez Janusza Boguckiego i Ninę Smolarz. Tęcza stała na placu Małachowskiego do roku 1993. Po 28 latach ponownie pojawi się na placu i będzie pretekstem do rozmów o współczesnym świecie.

Na problemy ekologiczne, społeczne i polityczne, gospodarcze czy mieszkaniowe architekci zwykli patrzeć z perspektywy miasta, którego mechanizmy rozumieją, potrafią opisać i przeanalizować. Tymczasem kolektyw PROLOG +1 wpisuje się w nurt zapoczątkowany w ostatnich latach, w którym architekci i badacze skupiają się na „wszystkim, co nie jest miastem”.

Kuratorzy wystawy podejmują krytyczną refleksję na temat zachodzących w ówczesnym okresie przemian, obrazując ich skalę i dynamikę za pomocą materiału wizualnego z dziedziny malarstwa, fotografii, filmu, wzornictwa i architektury. Obejmuje on ponad 400 prac z sześciu krajów dawnego bloku wschodniego: Polski, Czechosłowacji, NRD, Bułgarii, Rumunii i Węgier.

Najnowsza odsłona pokazu z cyklu Żywe magazyny powstała jako efekt poszukiwania w pracach z kolekcji Zachęty reakcji na doświadczenie presji społecznej. Wybór dzieł ukazuje trudności, jakie prowokuje system, w którym obowiązuje model „przeciętnego człowieka”, zwracając przy tym uwagę na problem biowładzy, czyli mechanizmy władzy nad ciałem, ludźmi lub nad sobą samym.

Wystawa Czuję coś. Nie wiem co to wspólny projekt zainicjowany przez warszawskie Miejsce Projektów Zachęty i Art Encounters Foundation w Timişoarze. Jego celem jest zbudowanie twórczego pomostu pomiędzy artystami działającymi na scenie sztuki w Timişoarze i polskimi twórcami, biorącymi udział w wystawach zorganizowanych przez MPZ w ciągu kilku ubiegłych lat. 

„Prosta tęcza” powstała w 1991 roku na prezentowaną w Zachęcie wystawę „Epitafium i siedem przestrzeni. Drogi, tradycje, osobliwości życia duchowego w Polsce odbite w lustrze sztuki pod koniec XX wieku”, przygotowaną przez Janusza Boguckiego i Ninę Smolarz. Tęcza stała na placu Małachowskiego do roku 1993. Po 28 latach ponownie pojawi się na placu i będzie pretekstem do rozmów o współczesnym świecie.

Na problemy ekologiczne, społeczne i polityczne, gospodarcze czy mieszkaniowe architekci zwykli patrzeć z perspektywy miasta, którego mechanizmy rozumieją, potrafią opisać i przeanalizować. Tymczasem kolektyw PROLOG +1 wpisuje się w nurt zapoczątkowany w ostatnich latach, w którym architekci i badacze skupiają się na „wszystkim, co nie jest miastem”.

Kuratorzy wystawy podejmują krytyczną refleksję na temat zachodzących w ówczesnym okresie przemian, obrazując ich skalę i dynamikę za pomocą materiału wizualnego z dziedziny malarstwa, fotografii, filmu, wzornictwa i architektury. Obejmuje on ponad 400 prac z sześciu krajów dawnego bloku wschodniego: Polski, Czechosłowacji, NRD, Bułgarii, Rumunii i Węgier.

Najnowsza odsłona pokazu z cyklu Żywe magazyny powstała jako efekt poszukiwania w pracach z kolekcji Zachęty reakcji na doświadczenie presji społecznej. Wybór dzieł ukazuje trudności, jakie prowokuje system, w którym obowiązuje model „przeciętnego człowieka”, zwracając przy tym uwagę na problem biowładzy, czyli mechanizmy władzy nad ciałem, ludźmi lub nad sobą samym.

Wystawa Czuję coś. Nie wiem co to wspólny projekt zainicjowany przez warszawskie Miejsce Projektów Zachęty i Art Encounters Foundation w Timişoarze. Jego celem jest zbudowanie twórczego pomostu pomiędzy artystami działającymi na scenie sztuki w Timişoarze i polskimi twórcami, biorącymi udział w wystawach zorganizowanych przez MPZ w ciągu kilku ubiegłych lat. 

„Prosta tęcza” powstała w 1991 roku na prezentowaną w Zachęcie wystawę „Epitafium i siedem przestrzeni. Drogi, tradycje, osobliwości życia duchowego w Polsce odbite w lustrze sztuki pod koniec XX wieku”, przygotowaną przez Janusza Boguckiego i Ninę Smolarz. Tęcza stała na placu Małachowskiego do roku 1993. Po 28 latach ponownie pojawi się na placu i będzie pretekstem do rozmów o współczesnym świecie.

Na problemy ekologiczne, społeczne i polityczne, gospodarcze czy mieszkaniowe architekci zwykli patrzeć z perspektywy miasta, którego mechanizmy rozumieją, potrafią opisać i przeanalizować. Tymczasem kolektyw PROLOG +1 wpisuje się w nurt zapoczątkowany w ostatnich latach, w którym architekci i badacze skupiają się na „wszystkim, co nie jest miastem”.

Kuratorzy wystawy podejmują krytyczną refleksję na temat zachodzących w ówczesnym okresie przemian, obrazując ich skalę i dynamikę za pomocą materiału wizualnego z dziedziny malarstwa, fotografii, filmu, wzornictwa i architektury. Obejmuje on ponad 400 prac z sześciu krajów dawnego bloku wschodniego: Polski, Czechosłowacji, NRD, Bułgarii, Rumunii i Węgier.

Najnowsza odsłona pokazu z cyklu Żywe magazyny powstała jako efekt poszukiwania w pracach z kolekcji Zachęty reakcji na doświadczenie presji społecznej. Wybór dzieł ukazuje trudności, jakie prowokuje system, w którym obowiązuje model „przeciętnego człowieka”, zwracając przy tym uwagę na problem biowładzy, czyli mechanizmy władzy nad ciałem, ludźmi lub nad sobą samym.

Wystawa Czuję coś. Nie wiem co to wspólny projekt zainicjowany przez warszawskie Miejsce Projektów Zachęty i Art Encounters Foundation w Timişoarze. Jego celem jest zbudowanie twórczego pomostu pomiędzy artystami działającymi na scenie sztuki w Timişoarze i polskimi twórcami, biorącymi udział w wystawach zorganizowanych przez MPZ w ciągu kilku ubiegłych lat. 

„Prosta tęcza” powstała w 1991 roku na prezentowaną w Zachęcie wystawę „Epitafium i siedem przestrzeni. Drogi, tradycje, osobliwości życia duchowego w Polsce odbite w lustrze sztuki pod koniec XX wieku”, przygotowaną przez Janusza Boguckiego i Ninę Smolarz. Tęcza stała na placu Małachowskiego do roku 1993. Po 28 latach ponownie pojawi się na placu i będzie pretekstem do rozmów o współczesnym świecie.

Na problemy ekologiczne, społeczne i polityczne, gospodarcze czy mieszkaniowe architekci zwykli patrzeć z perspektywy miasta, którego mechanizmy rozumieją, potrafią opisać i przeanalizować. Tymczasem kolektyw PROLOG +1 wpisuje się w nurt zapoczątkowany w ostatnich latach, w którym architekci i badacze skupiają się na „wszystkim, co nie jest miastem”.

Kuratorzy wystawy podejmują krytyczną refleksję na temat zachodzących w ówczesnym okresie przemian, obrazując ich skalę i dynamikę za pomocą materiału wizualnego z dziedziny malarstwa, fotografii, filmu, wzornictwa i architektury. Obejmuje on ponad 400 prac z sześciu krajów dawnego bloku wschodniego: Polski, Czechosłowacji, NRD, Bułgarii, Rumunii i Węgier.

Najnowsza odsłona pokazu z cyklu Żywe magazyny powstała jako efekt poszukiwania w pracach z kolekcji Zachęty reakcji na doświadczenie presji społecznej. Wybór dzieł ukazuje trudności, jakie prowokuje system, w którym obowiązuje model „przeciętnego człowieka”, zwracając przy tym uwagę na problem biowładzy, czyli mechanizmy władzy nad ciałem, ludźmi lub nad sobą samym.

Wystawa Czuję coś. Nie wiem co to wspólny projekt zainicjowany przez warszawskie Miejsce Projektów Zachęty i Art Encounters Foundation w Timişoarze. Jego celem jest zbudowanie twórczego pomostu pomiędzy artystami działającymi na scenie sztuki w Timişoarze i polskimi twórcami, biorącymi udział w wystawach zorganizowanych przez MPZ w ciągu kilku ubiegłych lat. 

„Prosta tęcza” powstała w 1991 roku na prezentowaną w Zachęcie wystawę „Epitafium i siedem przestrzeni. Drogi, tradycje, osobliwości życia duchowego w Polsce odbite w lustrze sztuki pod koniec XX wieku”, przygotowaną przez Janusza Boguckiego i Ninę Smolarz. Tęcza stała na placu Małachowskiego do roku 1993. Po 28 latach ponownie pojawi się na placu i będzie pretekstem do rozmów o współczesnym świecie.

Na problemy ekologiczne, społeczne i polityczne, gospodarcze czy mieszkaniowe architekci zwykli patrzeć z perspektywy miasta, którego mechanizmy rozumieją, potrafią opisać i przeanalizować. Tymczasem kolektyw PROLOG +1 wpisuje się w nurt zapoczątkowany w ostatnich latach, w którym architekci i badacze skupiają się na „wszystkim, co nie jest miastem”.

Kuratorzy wystawy podejmują krytyczną refleksję na temat zachodzących w ówczesnym okresie przemian, obrazując ich skalę i dynamikę za pomocą materiału wizualnego z dziedziny malarstwa, fotografii, filmu, wzornictwa i architektury. Obejmuje on ponad 400 prac z sześciu krajów dawnego bloku wschodniego: Polski, Czechosłowacji, NRD, Bułgarii, Rumunii i Węgier.

Najnowsza odsłona pokazu z cyklu Żywe magazyny powstała jako efekt poszukiwania w pracach z kolekcji Zachęty reakcji na doświadczenie presji społecznej. Wybór dzieł ukazuje trudności, jakie prowokuje system, w którym obowiązuje model „przeciętnego człowieka”, zwracając przy tym uwagę na problem biowładzy, czyli mechanizmy władzy nad ciałem, ludźmi lub nad sobą samym.

Wystawa Czuję coś. Nie wiem co to wspólny projekt zainicjowany przez warszawskie Miejsce Projektów Zachęty i Art Encounters Foundation w Timişoarze. Jego celem jest zbudowanie twórczego pomostu pomiędzy artystami działającymi na scenie sztuki w Timişoarze i polskimi twórcami, biorącymi udział w wystawach zorganizowanych przez MPZ w ciągu kilku ubiegłych lat. 

„Prosta tęcza” powstała w 1991 roku na prezentowaną w Zachęcie wystawę „Epitafium i siedem przestrzeni. Drogi, tradycje, osobliwości życia duchowego w Polsce odbite w lustrze sztuki pod koniec XX wieku”, przygotowaną przez Janusza Boguckiego i Ninę Smolarz. Tęcza stała na placu Małachowskiego do roku 1993. Po 28 latach ponownie pojawi się na placu i będzie pretekstem do rozmów o współczesnym świecie.

Na problemy ekologiczne, społeczne i polityczne, gospodarcze czy mieszkaniowe architekci zwykli patrzeć z perspektywy miasta, którego mechanizmy rozumieją, potrafią opisać i przeanalizować. Tymczasem kolektyw PROLOG +1 wpisuje się w nurt zapoczątkowany w ostatnich latach, w którym architekci i badacze skupiają się na „wszystkim, co nie jest miastem”.

Kuratorzy wystawy podejmują krytyczną refleksję na temat zachodzących w ówczesnym okresie przemian, obrazując ich skalę i dynamikę za pomocą materiału wizualnego z dziedziny malarstwa, fotografii, filmu, wzornictwa i architektury. Obejmuje on ponad 400 prac z sześciu krajów dawnego bloku wschodniego: Polski, Czechosłowacji, NRD, Bułgarii, Rumunii i Węgier.

Najnowsza odsłona pokazu z cyklu Żywe magazyny powstała jako efekt poszukiwania w pracach z kolekcji Zachęty reakcji na doświadczenie presji społecznej. Wybór dzieł ukazuje trudności, jakie prowokuje system, w którym obowiązuje model „przeciętnego człowieka”, zwracając przy tym uwagę na problem biowładzy, czyli mechanizmy władzy nad ciałem, ludźmi lub nad sobą samym.

Wystawa Czuję coś. Nie wiem co to wspólny projekt zainicjowany przez warszawskie Miejsce Projektów Zachęty i Art Encounters Foundation w Timişoarze. Jego celem jest zbudowanie twórczego pomostu pomiędzy artystami działającymi na scenie sztuki w Timişoarze i polskimi twórcami, biorącymi udział w wystawach zorganizowanych przez MPZ w ciągu kilku ubiegłych lat. 

„Prosta tęcza” powstała w 1991 roku na prezentowaną w Zachęcie wystawę „Epitafium i siedem przestrzeni. Drogi, tradycje, osobliwości życia duchowego w Polsce odbite w lustrze sztuki pod koniec XX wieku”, przygotowaną przez Janusza Boguckiego i Ninę Smolarz. Tęcza stała na placu Małachowskiego do roku 1993. Po 28 latach ponownie pojawi się na placu i będzie pretekstem do rozmów o współczesnym świecie.

Na problemy ekologiczne, społeczne i polityczne, gospodarcze czy mieszkaniowe architekci zwykli patrzeć z perspektywy miasta, którego mechanizmy rozumieją, potrafią opisać i przeanalizować. Tymczasem kolektyw PROLOG +1 wpisuje się w nurt zapoczątkowany w ostatnich latach, w którym architekci i badacze skupiają się na „wszystkim, co nie jest miastem”.

Kuratorzy wystawy podejmują krytyczną refleksję na temat zachodzących w ówczesnym okresie przemian, obrazując ich skalę i dynamikę za pomocą materiału wizualnego z dziedziny malarstwa, fotografii, filmu, wzornictwa i architektury. Obejmuje on ponad 400 prac z sześciu krajów dawnego bloku wschodniego: Polski, Czechosłowacji, NRD, Bułgarii, Rumunii i Węgier.

Najnowsza odsłona pokazu z cyklu Żywe magazyny powstała jako efekt poszukiwania w pracach z kolekcji Zachęty reakcji na doświadczenie presji społecznej. Wybór dzieł ukazuje trudności, jakie prowokuje system, w którym obowiązuje model „przeciętnego człowieka”, zwracając przy tym uwagę na problem biowładzy, czyli mechanizmy władzy nad ciałem, ludźmi lub nad sobą samym.

Wystawa Czuję coś. Nie wiem co to wspólny projekt zainicjowany przez warszawskie Miejsce Projektów Zachęty i Art Encounters Foundation w Timişoarze. Jego celem jest zbudowanie twórczego pomostu pomiędzy artystami działającymi na scenie sztuki w Timişoarze i polskimi twórcami, biorącymi udział w wystawach zorganizowanych przez MPZ w ciągu kilku ubiegłych lat. 

„Prosta tęcza” powstała w 1991 roku na prezentowaną w Zachęcie wystawę „Epitafium i siedem przestrzeni. Drogi, tradycje, osobliwości życia duchowego w Polsce odbite w lustrze sztuki pod koniec XX wieku”, przygotowaną przez Janusza Boguckiego i Ninę Smolarz. Tęcza stała na placu Małachowskiego do roku 1993. Po 28 latach ponownie pojawi się na placu i będzie pretekstem do rozmów o współczesnym świecie.

Na problemy ekologiczne, społeczne i polityczne, gospodarcze czy mieszkaniowe architekci zwykli patrzeć z perspektywy miasta, którego mechanizmy rozumieją, potrafią opisać i przeanalizować. Tymczasem kolektyw PROLOG +1 wpisuje się w nurt zapoczątkowany w ostatnich latach, w którym architekci i badacze skupiają się na „wszystkim, co nie jest miastem”.

Kuratorzy wystawy podejmują krytyczną refleksję na temat zachodzących w ówczesnym okresie przemian, obrazując ich skalę i dynamikę za pomocą materiału wizualnego z dziedziny malarstwa, fotografii, filmu, wzornictwa i architektury. Obejmuje on ponad 400 prac z sześciu krajów dawnego bloku wschodniego: Polski, Czechosłowacji, NRD, Bułgarii, Rumunii i Węgier.

Najnowsza odsłona pokazu z cyklu Żywe magazyny powstała jako efekt poszukiwania w pracach z kolekcji Zachęty reakcji na doświadczenie presji społecznej. Wybór dzieł ukazuje trudności, jakie prowokuje system, w którym obowiązuje model „przeciętnego człowieka”, zwracając przy tym uwagę na problem biowładzy, czyli mechanizmy władzy nad ciałem, ludźmi lub nad sobą samym.

Wystawa Czuję coś. Nie wiem co to wspólny projekt zainicjowany przez warszawskie Miejsce Projektów Zachęty i Art Encounters Foundation w Timişoarze. Jego celem jest zbudowanie twórczego pomostu pomiędzy artystami działającymi na scenie sztuki w Timişoarze i polskimi twórcami, biorącymi udział w wystawach zorganizowanych przez MPZ w ciągu kilku ubiegłych lat. 

„Prosta tęcza” powstała w 1991 roku na prezentowaną w Zachęcie wystawę „Epitafium i siedem przestrzeni. Drogi, tradycje, osobliwości życia duchowego w Polsce odbite w lustrze sztuki pod koniec XX wieku”, przygotowaną przez Janusza Boguckiego i Ninę Smolarz. Tęcza stała na placu Małachowskiego do roku 1993. Po 28 latach ponownie pojawi się na placu i będzie pretekstem do rozmów o współczesnym świecie.

Na problemy ekologiczne, społeczne i polityczne, gospodarcze czy mieszkaniowe architekci zwykli patrzeć z perspektywy miasta, którego mechanizmy rozumieją, potrafią opisać i przeanalizować. Tymczasem kolektyw PROLOG +1 wpisuje się w nurt zapoczątkowany w ostatnich latach, w którym architekci i badacze skupiają się na „wszystkim, co nie jest miastem”.

Kuratorzy wystawy podejmują krytyczną refleksję na temat zachodzących w ówczesnym okresie przemian, obrazując ich skalę i dynamikę za pomocą materiału wizualnego z dziedziny malarstwa, fotografii, filmu, wzornictwa i architektury. Obejmuje on ponad 400 prac z sześciu krajów dawnego bloku wschodniego: Polski, Czechosłowacji, NRD, Bułgarii, Rumunii i Węgier.

Najnowsza odsłona pokazu z cyklu Żywe magazyny powstała jako efekt poszukiwania w pracach z kolekcji Zachęty reakcji na doświadczenie presji społecznej. Wybór dzieł ukazuje trudności, jakie prowokuje system, w którym obowiązuje model „przeciętnego człowieka”, zwracając przy tym uwagę na problem biowładzy, czyli mechanizmy władzy nad ciałem, ludźmi lub nad sobą samym.

Wystawa Czuję coś. Nie wiem co to wspólny projekt zainicjowany przez warszawskie Miejsce Projektów Zachęty i Art Encounters Foundation w Timişoarze. Jego celem jest zbudowanie twórczego pomostu pomiędzy artystami działającymi na scenie sztuki w Timişoarze i polskimi twórcami, biorącymi udział w wystawach zorganizowanych przez MPZ w ciągu kilku ubiegłych lat. 

„Prosta tęcza” powstała w 1991 roku na prezentowaną w Zachęcie wystawę „Epitafium i siedem przestrzeni. Drogi, tradycje, osobliwości życia duchowego w Polsce odbite w lustrze sztuki pod koniec XX wieku”, przygotowaną przez Janusza Boguckiego i Ninę Smolarz. Tęcza stała na placu Małachowskiego do roku 1993. Po 28 latach ponownie pojawi się na placu i będzie pretekstem do rozmów o współczesnym świecie.

Na problemy ekologiczne, społeczne i polityczne, gospodarcze czy mieszkaniowe architekci zwykli patrzeć z perspektywy miasta, którego mechanizmy rozumieją, potrafią opisać i przeanalizować. Tymczasem kolektyw PROLOG +1 wpisuje się w nurt zapoczątkowany w ostatnich latach, w którym architekci i badacze skupiają się na „wszystkim, co nie jest miastem”.

Kuratorzy wystawy podejmują krytyczną refleksję na temat zachodzących w ówczesnym okresie przemian, obrazując ich skalę i dynamikę za pomocą materiału wizualnego z dziedziny malarstwa, fotografii, filmu, wzornictwa i architektury. Obejmuje on ponad 400 prac z sześciu krajów dawnego bloku wschodniego: Polski, Czechosłowacji, NRD, Bułgarii, Rumunii i Węgier.

Najnowsza odsłona pokazu z cyklu Żywe magazyny powstała jako efekt poszukiwania w pracach z kolekcji Zachęty reakcji na doświadczenie presji społecznej. Wybór dzieł ukazuje trudności, jakie prowokuje system, w którym obowiązuje model „przeciętnego człowieka”, zwracając przy tym uwagę na problem biowładzy, czyli mechanizmy władzy nad ciałem, ludźmi lub nad sobą samym.

Wystawa Czuję coś. Nie wiem co to wspólny projekt zainicjowany przez warszawskie Miejsce Projektów Zachęty i Art Encounters Foundation w Timişoarze. Jego celem jest zbudowanie twórczego pomostu pomiędzy artystami działającymi na scenie sztuki w Timişoarze i polskimi twórcami, biorącymi udział w wystawach zorganizowanych przez MPZ w ciągu kilku ubiegłych lat. 

„Prosta tęcza” powstała w 1991 roku na prezentowaną w Zachęcie wystawę „Epitafium i siedem przestrzeni. Drogi, tradycje, osobliwości życia duchowego w Polsce odbite w lustrze sztuki pod koniec XX wieku”, przygotowaną przez Janusza Boguckiego i Ninę Smolarz. Tęcza stała na placu Małachowskiego do roku 1993. Po 28 latach ponownie pojawi się na placu i będzie pretekstem do rozmów o współczesnym świecie.

Na problemy ekologiczne, społeczne i polityczne, gospodarcze czy mieszkaniowe architekci zwykli patrzeć z perspektywy miasta, którego mechanizmy rozumieją, potrafią opisać i przeanalizować. Tymczasem kolektyw PROLOG +1 wpisuje się w nurt zapoczątkowany w ostatnich latach, w którym architekci i badacze skupiają się na „wszystkim, co nie jest miastem”.

Kuratorzy wystawy podejmują krytyczną refleksję na temat zachodzących w ówczesnym okresie przemian, obrazując ich skalę i dynamikę za pomocą materiału wizualnego z dziedziny malarstwa, fotografii, filmu, wzornictwa i architektury. Obejmuje on ponad 400 prac z sześciu krajów dawnego bloku wschodniego: Polski, Czechosłowacji, NRD, Bułgarii, Rumunii i Węgier.

Najnowsza odsłona pokazu z cyklu Żywe magazyny powstała jako efekt poszukiwania w pracach z kolekcji Zachęty reakcji na doświadczenie presji społecznej. Wybór dzieł ukazuje trudności, jakie prowokuje system, w którym obowiązuje model „przeciętnego człowieka”, zwracając przy tym uwagę na problem biowładzy, czyli mechanizmy władzy nad ciałem, ludźmi lub nad sobą samym.

Wystawa Czuję coś. Nie wiem co to wspólny projekt zainicjowany przez warszawskie Miejsce Projektów Zachęty i Art Encounters Foundation w Timişoarze. Jego celem jest zbudowanie twórczego pomostu pomiędzy artystami działającymi na scenie sztuki w Timişoarze i polskimi twórcami, biorącymi udział w wystawach zorganizowanych przez MPZ w ciągu kilku ubiegłych lat. 

„Prosta tęcza” powstała w 1991 roku na prezentowaną w Zachęcie wystawę „Epitafium i siedem przestrzeni. Drogi, tradycje, osobliwości życia duchowego w Polsce odbite w lustrze sztuki pod koniec XX wieku”, przygotowaną przez Janusza Boguckiego i Ninę Smolarz. Tęcza stała na placu Małachowskiego do roku 1993. Po 28 latach ponownie pojawi się na placu i będzie pretekstem do rozmów o współczesnym świecie.

Na problemy ekologiczne, społeczne i polityczne, gospodarcze czy mieszkaniowe architekci zwykli patrzeć z perspektywy miasta, którego mechanizmy rozumieją, potrafią opisać i przeanalizować. Tymczasem kolektyw PROLOG +1 wpisuje się w nurt zapoczątkowany w ostatnich latach, w którym architekci i badacze skupiają się na „wszystkim, co nie jest miastem”.

Kuratorzy wystawy podejmują krytyczną refleksję na temat zachodzących w ówczesnym okresie przemian, obrazując ich skalę i dynamikę za pomocą materiału wizualnego z dziedziny malarstwa, fotografii, filmu, wzornictwa i architektury. Obejmuje on ponad 400 prac z sześciu krajów dawnego bloku wschodniego: Polski, Czechosłowacji, NRD, Bułgarii, Rumunii i Węgier.

Najnowsza odsłona pokazu z cyklu Żywe magazyny powstała jako efekt poszukiwania w pracach z kolekcji Zachęty reakcji na doświadczenie presji społecznej. Wybór dzieł ukazuje trudności, jakie prowokuje system, w którym obowiązuje model „przeciętnego człowieka”, zwracając przy tym uwagę na problem biowładzy, czyli mechanizmy władzy nad ciałem, ludźmi lub nad sobą samym.

Wystawa Czuję coś. Nie wiem co to wspólny projekt zainicjowany przez warszawskie Miejsce Projektów Zachęty i Art Encounters Foundation w Timişoarze. Jego celem jest zbudowanie twórczego pomostu pomiędzy artystami działającymi na scenie sztuki w Timişoarze i polskimi twórcami, biorącymi udział w wystawach zorganizowanych przez MPZ w ciągu kilku ubiegłych lat. 

„Prosta tęcza” powstała w 1991 roku na prezentowaną w Zachęcie wystawę „Epitafium i siedem przestrzeni. Drogi, tradycje, osobliwości życia duchowego w Polsce odbite w lustrze sztuki pod koniec XX wieku”, przygotowaną przez Janusza Boguckiego i Ninę Smolarz. Tęcza stała na placu Małachowskiego do roku 1993. Po 28 latach ponownie pojawi się na placu i będzie pretekstem do rozmów o współczesnym świecie.

Na problemy ekologiczne, społeczne i polityczne, gospodarcze czy mieszkaniowe architekci zwykli patrzeć z perspektywy miasta, którego mechanizmy rozumieją, potrafią opisać i przeanalizować. Tymczasem kolektyw PROLOG +1 wpisuje się w nurt zapoczątkowany w ostatnich latach, w którym architekci i badacze skupiają się na „wszystkim, co nie jest miastem”.

Kuratorzy wystawy podejmują krytyczną refleksję na temat zachodzących w ówczesnym okresie przemian, obrazując ich skalę i dynamikę za pomocą materiału wizualnego z dziedziny malarstwa, fotografii, filmu, wzornictwa i architektury. Obejmuje on ponad 400 prac z sześciu krajów dawnego bloku wschodniego: Polski, Czechosłowacji, NRD, Bułgarii, Rumunii i Węgier.

Wystawa Czuję coś. Nie wiem co to wspólny projekt zainicjowany przez warszawskie Miejsce Projektów Zachęty i Art Encounters Foundation w Timişoarze. Jego celem jest zbudowanie twórczego pomostu pomiędzy artystami działającymi na scenie sztuki w Timişoarze i polskimi twórcami, biorącymi udział w wystawach zorganizowanych przez MPZ w ciągu kilku ubiegłych lat. 

„Prosta tęcza” powstała w 1991 roku na prezentowaną w Zachęcie wystawę „Epitafium i siedem przestrzeni. Drogi, tradycje, osobliwości życia duchowego w Polsce odbite w lustrze sztuki pod koniec XX wieku”, przygotowaną przez Janusza Boguckiego i Ninę Smolarz. Tęcza stała na placu Małachowskiego do roku 1993. Po 28 latach ponownie pojawi się na placu i będzie pretekstem do rozmów o współczesnym świecie.

Na problemy ekologiczne, społeczne i polityczne, gospodarcze czy mieszkaniowe architekci zwykli patrzeć z perspektywy miasta, którego mechanizmy rozumieją, potrafią opisać i przeanalizować. Tymczasem kolektyw PROLOG +1 wpisuje się w nurt zapoczątkowany w ostatnich latach, w którym architekci i badacze skupiają się na „wszystkim, co nie jest miastem”.

Kuratorzy wystawy podejmują krytyczną refleksję na temat zachodzących w ówczesnym okresie przemian, obrazując ich skalę i dynamikę za pomocą materiału wizualnego z dziedziny malarstwa, fotografii, filmu, wzornictwa i architektury. Obejmuje on ponad 400 prac z sześciu krajów dawnego bloku wschodniego: Polski, Czechosłowacji, NRD, Bułgarii, Rumunii i Węgier.

Wystawa Czuję coś. Nie wiem co to wspólny projekt zainicjowany przez warszawskie Miejsce Projektów Zachęty i Art Encounters Foundation w Timişoarze. Jego celem jest zbudowanie twórczego pomostu pomiędzy artystami działającymi na scenie sztuki w Timişoarze i polskimi twórcami, biorącymi udział w wystawach zorganizowanych przez MPZ w ciągu kilku ubiegłych lat. 

„Prosta tęcza” powstała w 1991 roku na prezentowaną w Zachęcie wystawę „Epitafium i siedem przestrzeni. Drogi, tradycje, osobliwości życia duchowego w Polsce odbite w lustrze sztuki pod koniec XX wieku”, przygotowaną przez Janusza Boguckiego i Ninę Smolarz. Tęcza stała na placu Małachowskiego do roku 1993. Po 28 latach ponownie pojawi się na placu i będzie pretekstem do rozmów o współczesnym świecie.

Na problemy ekologiczne, społeczne i polityczne, gospodarcze czy mieszkaniowe architekci zwykli patrzeć z perspektywy miasta, którego mechanizmy rozumieją, potrafią opisać i przeanalizować. Tymczasem kolektyw PROLOG +1 wpisuje się w nurt zapoczątkowany w ostatnich latach, w którym architekci i badacze skupiają się na „wszystkim, co nie jest miastem”.

Kuratorzy wystawy podejmują krytyczną refleksję na temat zachodzących w ówczesnym okresie przemian, obrazując ich skalę i dynamikę za pomocą materiału wizualnego z dziedziny malarstwa, fotografii, filmu, wzornictwa i architektury. Obejmuje on ponad 400 prac z sześciu krajów dawnego bloku wschodniego: Polski, Czechosłowacji, NRD, Bułgarii, Rumunii i Węgier.

Wystawa Czuję coś. Nie wiem co to wspólny projekt zainicjowany przez warszawskie Miejsce Projektów Zachęty i Art Encounters Foundation w Timişoarze. Jego celem jest zbudowanie twórczego pomostu pomiędzy artystami działającymi na scenie sztuki w Timişoarze i polskimi twórcami, biorącymi udział w wystawach zorganizowanych przez MPZ w ciągu kilku ubiegłych lat. 

„Prosta tęcza” powstała w 1991 roku na prezentowaną w Zachęcie wystawę „Epitafium i siedem przestrzeni. Drogi, tradycje, osobliwości życia duchowego w Polsce odbite w lustrze sztuki pod koniec XX wieku”, przygotowaną przez Janusza Boguckiego i Ninę Smolarz. Tęcza stała na placu Małachowskiego do roku 1993. Po 28 latach ponownie pojawi się na placu i będzie pretekstem do rozmów o współczesnym świecie.

Na problemy ekologiczne, społeczne i polityczne, gospodarcze czy mieszkaniowe architekci zwykli patrzeć z perspektywy miasta, którego mechanizmy rozumieją, potrafią opisać i przeanalizować. Tymczasem kolektyw PROLOG +1 wpisuje się w nurt zapoczątkowany w ostatnich latach, w którym architekci i badacze skupiają się na „wszystkim, co nie jest miastem”.

Kuratorzy wystawy podejmują krytyczną refleksję na temat zachodzących w ówczesnym okresie przemian, obrazując ich skalę i dynamikę za pomocą materiału wizualnego z dziedziny malarstwa, fotografii, filmu, wzornictwa i architektury. Obejmuje on ponad 400 prac z sześciu krajów dawnego bloku wschodniego: Polski, Czechosłowacji, NRD, Bułgarii, Rumunii i Węgier.

Wystawa Czuję coś. Nie wiem co to wspólny projekt zainicjowany przez warszawskie Miejsce Projektów Zachęty i Art Encounters Foundation w Timişoarze. Jego celem jest zbudowanie twórczego pomostu pomiędzy artystami działającymi na scenie sztuki w Timişoarze i polskimi twórcami, biorącymi udział w wystawach zorganizowanych przez MPZ w ciągu kilku ubiegłych lat. 

„Prosta tęcza” powstała w 1991 roku na prezentowaną w Zachęcie wystawę „Epitafium i siedem przestrzeni. Drogi, tradycje, osobliwości życia duchowego w Polsce odbite w lustrze sztuki pod koniec XX wieku”, przygotowaną przez Janusza Boguckiego i Ninę Smolarz. Tęcza stała na placu Małachowskiego do roku 1993. Po 28 latach ponownie pojawi się na placu i będzie pretekstem do rozmów o współczesnym świecie.

Na problemy ekologiczne, społeczne i polityczne, gospodarcze czy mieszkaniowe architekci zwykli patrzeć z perspektywy miasta, którego mechanizmy rozumieją, potrafią opisać i przeanalizować. Tymczasem kolektyw PROLOG +1 wpisuje się w nurt zapoczątkowany w ostatnich latach, w którym architekci i badacze skupiają się na „wszystkim, co nie jest miastem”.

Kuratorzy wystawy podejmują krytyczną refleksję na temat zachodzących w ówczesnym okresie przemian, obrazując ich skalę i dynamikę za pomocą materiału wizualnego z dziedziny malarstwa, fotografii, filmu, wzornictwa i architektury. Obejmuje on ponad 400 prac z sześciu krajów dawnego bloku wschodniego: Polski, Czechosłowacji, NRD, Bułgarii, Rumunii i Węgier.

Wystawa Czuję coś. Nie wiem co to wspólny projekt zainicjowany przez warszawskie Miejsce Projektów Zachęty i Art Encounters Foundation w Timişoarze. Jego celem jest zbudowanie twórczego pomostu pomiędzy artystami działającymi na scenie sztuki w Timişoarze i polskimi twórcami, biorącymi udział w wystawach zorganizowanych przez MPZ w ciągu kilku ubiegłych lat. 

„Prosta tęcza” powstała w 1991 roku na prezentowaną w Zachęcie wystawę „Epitafium i siedem przestrzeni. Drogi, tradycje, osobliwości życia duchowego w Polsce odbite w lustrze sztuki pod koniec XX wieku”, przygotowaną przez Janusza Boguckiego i Ninę Smolarz. Tęcza stała na placu Małachowskiego do roku 1993. Po 28 latach ponownie pojawi się na placu i będzie pretekstem do rozmów o współczesnym świecie.

Na problemy ekologiczne, społeczne i polityczne, gospodarcze czy mieszkaniowe architekci zwykli patrzeć z perspektywy miasta, którego mechanizmy rozumieją, potrafią opisać i przeanalizować. Tymczasem kolektyw PROLOG +1 wpisuje się w nurt zapoczątkowany w ostatnich latach, w którym architekci i badacze skupiają się na „wszystkim, co nie jest miastem”.

Kuratorzy wystawy podejmują krytyczną refleksję na temat zachodzących w ówczesnym okresie przemian, obrazując ich skalę i dynamikę za pomocą materiału wizualnego z dziedziny malarstwa, fotografii, filmu, wzornictwa i architektury. Obejmuje on ponad 400 prac z sześciu krajów dawnego bloku wschodniego: Polski, Czechosłowacji, NRD, Bułgarii, Rumunii i Węgier.

Wystawa Czuję coś. Nie wiem co to wspólny projekt zainicjowany przez warszawskie Miejsce Projektów Zachęty i Art Encounters Foundation w Timişoarze. Jego celem jest zbudowanie twórczego pomostu pomiędzy artystami działającymi na scenie sztuki w Timişoarze i polskimi twórcami, biorącymi udział w wystawach zorganizowanych przez MPZ w ciągu kilku ubiegłych lat. 

„Prosta tęcza” powstała w 1991 roku na prezentowaną w Zachęcie wystawę „Epitafium i siedem przestrzeni. Drogi, tradycje, osobliwości życia duchowego w Polsce odbite w lustrze sztuki pod koniec XX wieku”, przygotowaną przez Janusza Boguckiego i Ninę Smolarz. Tęcza stała na placu Małachowskiego do roku 1993. Po 28 latach ponownie pojawi się na placu i będzie pretekstem do rozmów o współczesnym świecie.

Na problemy ekologiczne, społeczne i polityczne, gospodarcze czy mieszkaniowe architekci zwykli patrzeć z perspektywy miasta, którego mechanizmy rozumieją, potrafią opisać i przeanalizować. Tymczasem kolektyw PROLOG +1 wpisuje się w nurt zapoczątkowany w ostatnich latach, w którym architekci i badacze skupiają się na „wszystkim, co nie jest miastem”.

Kuratorzy wystawy podejmują krytyczną refleksję na temat zachodzących w ówczesnym okresie przemian, obrazując ich skalę i dynamikę za pomocą materiału wizualnego z dziedziny malarstwa, fotografii, filmu, wzornictwa i architektury. Obejmuje on ponad 400 prac z sześciu krajów dawnego bloku wschodniego: Polski, Czechosłowacji, NRD, Bułgarii, Rumunii i Węgier.

Wystawa Czuję coś. Nie wiem co to wspólny projekt zainicjowany przez warszawskie Miejsce Projektów Zachęty i Art Encounters Foundation w Timişoarze. Jego celem jest zbudowanie twórczego pomostu pomiędzy artystami działającymi na scenie sztuki w Timişoarze i polskimi twórcami, biorącymi udział w wystawach zorganizowanych przez MPZ w ciągu kilku ubiegłych lat. 

„Prosta tęcza” powstała w 1991 roku na prezentowaną w Zachęcie wystawę „Epitafium i siedem przestrzeni. Drogi, tradycje, osobliwości życia duchowego w Polsce odbite w lustrze sztuki pod koniec XX wieku”, przygotowaną przez Janusza Boguckiego i Ninę Smolarz. Tęcza stała na placu Małachowskiego do roku 1993. Po 28 latach ponownie pojawi się na placu i będzie pretekstem do rozmów o współczesnym świecie.

Na problemy ekologiczne, społeczne i polityczne, gospodarcze czy mieszkaniowe architekci zwykli patrzeć z perspektywy miasta, którego mechanizmy rozumieją, potrafią opisać i przeanalizować. Tymczasem kolektyw PROLOG +1 wpisuje się w nurt zapoczątkowany w ostatnich latach, w którym architekci i badacze skupiają się na „wszystkim, co nie jest miastem”.

Kuratorzy wystawy podejmują krytyczną refleksję na temat zachodzących w ówczesnym okresie przemian, obrazując ich skalę i dynamikę za pomocą materiału wizualnego z dziedziny malarstwa, fotografii, filmu, wzornictwa i architektury. Obejmuje on ponad 400 prac z sześciu krajów dawnego bloku wschodniego: Polski, Czechosłowacji, NRD, Bułgarii, Rumunii i Węgier.

Wystawa Czuję coś. Nie wiem co to wspólny projekt zainicjowany przez warszawskie Miejsce Projektów Zachęty i Art Encounters Foundation w Timişoarze. Jego celem jest zbudowanie twórczego pomostu pomiędzy artystami działającymi na scenie sztuki w Timişoarze i polskimi twórcami, biorącymi udział w wystawach zorganizowanych przez MPZ w ciągu kilku ubiegłych lat. 

„Prosta tęcza” powstała w 1991 roku na prezentowaną w Zachęcie wystawę „Epitafium i siedem przestrzeni. Drogi, tradycje, osobliwości życia duchowego w Polsce odbite w lustrze sztuki pod koniec XX wieku”, przygotowaną przez Janusza Boguckiego i Ninę Smolarz. Tęcza stała na placu Małachowskiego do roku 1993. Po 28 latach ponownie pojawi się na placu i będzie pretekstem do rozmów o współczesnym świecie.

Na problemy ekologiczne, społeczne i polityczne, gospodarcze czy mieszkaniowe architekci zwykli patrzeć z perspektywy miasta, którego mechanizmy rozumieją, potrafią opisać i przeanalizować. Tymczasem kolektyw PROLOG +1 wpisuje się w nurt zapoczątkowany w ostatnich latach, w którym architekci i badacze skupiają się na „wszystkim, co nie jest miastem”.

Kuratorzy wystawy podejmują krytyczną refleksję na temat zachodzących w ówczesnym okresie przemian, obrazując ich skalę i dynamikę za pomocą materiału wizualnego z dziedziny malarstwa, fotografii, filmu, wzornictwa i architektury. Obejmuje on ponad 400 prac z sześciu krajów dawnego bloku wschodniego: Polski, Czechosłowacji, NRD, Bułgarii, Rumunii i Węgier.

Wystawa Czuję coś. Nie wiem co to wspólny projekt zainicjowany przez warszawskie Miejsce Projektów Zachęty i Art Encounters Foundation w Timişoarze. Jego celem jest zbudowanie twórczego pomostu pomiędzy artystami działającymi na scenie sztuki w Timişoarze i polskimi twórcami, biorącymi udział w wystawach zorganizowanych przez MPZ w ciągu kilku ubiegłych lat. 

„Prosta tęcza” powstała w 1991 roku na prezentowaną w Zachęcie wystawę „Epitafium i siedem przestrzeni. Drogi, tradycje, osobliwości życia duchowego w Polsce odbite w lustrze sztuki pod koniec XX wieku”, przygotowaną przez Janusza Boguckiego i Ninę Smolarz. Tęcza stała na placu Małachowskiego do roku 1993. Po 28 latach ponownie pojawi się na placu i będzie pretekstem do rozmów o współczesnym świecie.

Na problemy ekologiczne, społeczne i polityczne, gospodarcze czy mieszkaniowe architekci zwykli patrzeć z perspektywy miasta, którego mechanizmy rozumieją, potrafią opisać i przeanalizować. Tymczasem kolektyw PROLOG +1 wpisuje się w nurt zapoczątkowany w ostatnich latach, w którym architekci i badacze skupiają się na „wszystkim, co nie jest miastem”.

Kuratorzy wystawy podejmują krytyczną refleksję na temat zachodzących w ówczesnym okresie przemian, obrazując ich skalę i dynamikę za pomocą materiału wizualnego z dziedziny malarstwa, fotografii, filmu, wzornictwa i architektury. Obejmuje on ponad 400 prac z sześciu krajów dawnego bloku wschodniego: Polski, Czechosłowacji, NRD, Bułgarii, Rumunii i Węgier.

Wystawa Czuję coś. Nie wiem co to wspólny projekt zainicjowany przez warszawskie Miejsce Projektów Zachęty i Art Encounters Foundation w Timişoarze. Jego celem jest zbudowanie twórczego pomostu pomiędzy artystami działającymi na scenie sztuki w Timişoarze i polskimi twórcami, biorącymi udział w wystawach zorganizowanych przez MPZ w ciągu kilku ubiegłych lat. 

„Prosta tęcza” powstała w 1991 roku na prezentowaną w Zachęcie wystawę „Epitafium i siedem przestrzeni. Drogi, tradycje, osobliwości życia duchowego w Polsce odbite w lustrze sztuki pod koniec XX wieku”, przygotowaną przez Janusza Boguckiego i Ninę Smolarz. Tęcza stała na placu Małachowskiego do roku 1993. Po 28 latach ponownie pojawi się na placu i będzie pretekstem do rozmów o współczesnym świecie.

Na problemy ekologiczne, społeczne i polityczne, gospodarcze czy mieszkaniowe architekci zwykli patrzeć z perspektywy miasta, którego mechanizmy rozumieją, potrafią opisać i przeanalizować. Tymczasem kolektyw PROLOG +1 wpisuje się w nurt zapoczątkowany w ostatnich latach, w którym architekci i badacze skupiają się na „wszystkim, co nie jest miastem”.

Kuratorzy wystawy podejmują krytyczną refleksję na temat zachodzących w ówczesnym okresie przemian, obrazując ich skalę i dynamikę za pomocą materiału wizualnego z dziedziny malarstwa, fotografii, filmu, wzornictwa i architektury. Obejmuje on ponad 400 prac z sześciu krajów dawnego bloku wschodniego: Polski, Czechosłowacji, NRD, Bułgarii, Rumunii i Węgier.

Wystawa Czuję coś. Nie wiem co to wspólny projekt zainicjowany przez warszawskie Miejsce Projektów Zachęty i Art Encounters Foundation w Timişoarze. Jego celem jest zbudowanie twórczego pomostu pomiędzy artystami działającymi na scenie sztuki w Timişoarze i polskimi twórcami, biorącymi udział w wystawach zorganizowanych przez MPZ w ciągu kilku ubiegłych lat.