Spotkali się jako studenci i absolwenci łódzkiej Szkoły Filmowej – młodzi artyści, dla których film i fotografia nie były jedynie narzędziami zapisu, lecz sposobem myślenia o rzeczywistości. Interesowało ich nie tylko to, co obraz przedstawia, ale też jak powstaje, jakie mechanizmy nim rządzą i gdzie przebiegają jego granice. Wspólne eksperymenty, prowadzone od początku lat 70., doprowadziły do powstania Warsztatu Formy Filmowej – grupy, która wywarła decydujący wpływ na ówczesny język sztuk wizualnych, badając jego strukturę, mechanizmy percepcji i możliwości komunikacyjne.

Wystawa w WATARI-UM, The Watari Museum of Contemporary Art, ma charakter przeglądu dzieł powstałych w ciągu sześciu dekad. Wybór prac prezentuje podstawowe cechy sztuki Kamojiego — adekwatność życia i pracy, wizualny minimalizm, świadomą eliminację rzeczy, filozoficzny namysł lub w ogóle refleksję nakierowaną na wewnętrzne doznania, dążenie do harmonii — zarówno harmonii z sobą samym, jak i z naturą i otoczeniem. Na wystawie spotykają się różne dzieła Kamojiego, ale wszystkie są nierozerwalnie związane z wewnętrznym, pogłębionym doświadczeniem artysty.

Wystawa Serce. Słońce, jest zaproszeniem do refleksji nad osobistą oraz uniwersalną symboliką słońca i serca. Powstała w efekcie twórczego dialogu między artystkami, rozwijając się organicznie na zasadzie kłącza. Kluczowymi wątkami ekspozycji są: wzmacnianie kobiecych głosów, przywracanie pamięci o wybitnych kobietach, przepracowywanie traum, odrodzenie przez proces symbolicznego spalenia oraz eksploracja języka jako narzędzia komunikacji.

Litewski duet artystyczny Pakui Hardware, tworzony przez Neringę Černiauskaitė i Ugniusa Gelgudę, prezentuje w Warszawie swoje nowe rzeźby kinetyczne. Wykonane ze stali, szkła, silikonu oraz elastycznej tkaniny poruszają się w jednostajnym rytmie, tworząc wrażenie autonomicznych podmiotów.

Od prapoczątków architektury jedną z jej podstawowych funkcji jest ochrona. Zestaw lęków, które towarzyszą jej mieszkańcom, ewoluował – ludzie nadal poszukują w architekturze schronienia przed zjawiskami atmosferycznymi czy żywiołami, a współcześnie mierzą się również z katastrofą klimatyczną, wojnami czy perspektywą masowych migracji. Czy architektura ma narzędzia do tego, by chronić nas przed przeciwnościami losu? Jakie praktyki związane z budowaniem i użytkowaniem budynków możemy wdrożyć, by zapewnić sobie poczucie bezpieczeństwa?

Spotkali się jako studenci i absolwenci łódzkiej Szkoły Filmowej – młodzi artyści, dla których film i fotografia nie były jedynie narzędziami zapisu, lecz sposobem myślenia o rzeczywistości. Interesowało ich nie tylko to, co obraz przedstawia, ale też jak powstaje, jakie mechanizmy nim rządzą i gdzie przebiegają jego granice. Wspólne eksperymenty, prowadzone od początku lat 70., doprowadziły do powstania Warsztatu Formy Filmowej – grupy, która wywarła decydujący wpływ na ówczesny język sztuk wizualnych, badając jego strukturę, mechanizmy percepcji i możliwości komunikacyjne.

Wystawa w WATARI-UM, The Watari Museum of Contemporary Art, ma charakter przeglądu dzieł powstałych w ciągu sześciu dekad. Wybór prac prezentuje podstawowe cechy sztuki Kamojiego — adekwatność życia i pracy, wizualny minimalizm, świadomą eliminację rzeczy, filozoficzny namysł lub w ogóle refleksję nakierowaną na wewnętrzne doznania, dążenie do harmonii — zarówno harmonii z sobą samym, jak i z naturą i otoczeniem. Na wystawie spotykają się różne dzieła Kamojiego, ale wszystkie są nierozerwalnie związane z wewnętrznym, pogłębionym doświadczeniem artysty.

Wystawa Serce. Słońce, jest zaproszeniem do refleksji nad osobistą oraz uniwersalną symboliką słońca i serca. Powstała w efekcie twórczego dialogu między artystkami, rozwijając się organicznie na zasadzie kłącza. Kluczowymi wątkami ekspozycji są: wzmacnianie kobiecych głosów, przywracanie pamięci o wybitnych kobietach, przepracowywanie traum, odrodzenie przez proces symbolicznego spalenia oraz eksploracja języka jako narzędzia komunikacji.

Litewski duet artystyczny Pakui Hardware, tworzony przez Neringę Černiauskaitė i Ugniusa Gelgudę, prezentuje w Warszawie swoje nowe rzeźby kinetyczne. Wykonane ze stali, szkła, silikonu oraz elastycznej tkaniny poruszają się w jednostajnym rytmie, tworząc wrażenie autonomicznych podmiotów.

Od prapoczątków architektury jedną z jej podstawowych funkcji jest ochrona. Zestaw lęków, które towarzyszą jej mieszkańcom, ewoluował – ludzie nadal poszukują w architekturze schronienia przed zjawiskami atmosferycznymi czy żywiołami, a współcześnie mierzą się również z katastrofą klimatyczną, wojnami czy perspektywą masowych migracji. Czy architektura ma narzędzia do tego, by chronić nas przed przeciwnościami losu? Jakie praktyki związane z budowaniem i użytkowaniem budynków możemy wdrożyć, by zapewnić sobie poczucie bezpieczeństwa?

Spotkali się jako studenci i absolwenci łódzkiej Szkoły Filmowej – młodzi artyści, dla których film i fotografia nie były jedynie narzędziami zapisu, lecz sposobem myślenia o rzeczywistości. Interesowało ich nie tylko to, co obraz przedstawia, ale też jak powstaje, jakie mechanizmy nim rządzą i gdzie przebiegają jego granice. Wspólne eksperymenty, prowadzone od początku lat 70., doprowadziły do powstania Warsztatu Formy Filmowej – grupy, która wywarła decydujący wpływ na ówczesny język sztuk wizualnych, badając jego strukturę, mechanizmy percepcji i możliwości komunikacyjne.

Wystawa w WATARI-UM, The Watari Museum of Contemporary Art, ma charakter przeglądu dzieł powstałych w ciągu sześciu dekad. Wybór prac prezentuje podstawowe cechy sztuki Kamojiego — adekwatność życia i pracy, wizualny minimalizm, świadomą eliminację rzeczy, filozoficzny namysł lub w ogóle refleksję nakierowaną na wewnętrzne doznania, dążenie do harmonii — zarówno harmonii z sobą samym, jak i z naturą i otoczeniem. Na wystawie spotykają się różne dzieła Kamojiego, ale wszystkie są nierozerwalnie związane z wewnętrznym, pogłębionym doświadczeniem artysty.

Wystawa Serce. Słońce, jest zaproszeniem do refleksji nad osobistą oraz uniwersalną symboliką słońca i serca. Powstała w efekcie twórczego dialogu między artystkami, rozwijając się organicznie na zasadzie kłącza. Kluczowymi wątkami ekspozycji są: wzmacnianie kobiecych głosów, przywracanie pamięci o wybitnych kobietach, przepracowywanie traum, odrodzenie przez proces symbolicznego spalenia oraz eksploracja języka jako narzędzia komunikacji.

Litewski duet artystyczny Pakui Hardware, tworzony przez Neringę Černiauskaitė i Ugniusa Gelgudę, prezentuje w Warszawie swoje nowe rzeźby kinetyczne. Wykonane ze stali, szkła, silikonu oraz elastycznej tkaniny poruszają się w jednostajnym rytmie, tworząc wrażenie autonomicznych podmiotów.

Od prapoczątków architektury jedną z jej podstawowych funkcji jest ochrona. Zestaw lęków, które towarzyszą jej mieszkańcom, ewoluował – ludzie nadal poszukują w architekturze schronienia przed zjawiskami atmosferycznymi czy żywiołami, a współcześnie mierzą się również z katastrofą klimatyczną, wojnami czy perspektywą masowych migracji. Czy architektura ma narzędzia do tego, by chronić nas przed przeciwnościami losu? Jakie praktyki związane z budowaniem i użytkowaniem budynków możemy wdrożyć, by zapewnić sobie poczucie bezpieczeństwa?

Spotkali się jako studenci i absolwenci łódzkiej Szkoły Filmowej – młodzi artyści, dla których film i fotografia nie były jedynie narzędziami zapisu, lecz sposobem myślenia o rzeczywistości. Interesowało ich nie tylko to, co obraz przedstawia, ale też jak powstaje, jakie mechanizmy nim rządzą i gdzie przebiegają jego granice. Wspólne eksperymenty, prowadzone od początku lat 70., doprowadziły do powstania Warsztatu Formy Filmowej – grupy, która wywarła decydujący wpływ na ówczesny język sztuk wizualnych, badając jego strukturę, mechanizmy percepcji i możliwości komunikacyjne.

Wystawa w WATARI-UM, The Watari Museum of Contemporary Art, ma charakter przeglądu dzieł powstałych w ciągu sześciu dekad. Wybór prac prezentuje podstawowe cechy sztuki Kamojiego — adekwatność życia i pracy, wizualny minimalizm, świadomą eliminację rzeczy, filozoficzny namysł lub w ogóle refleksję nakierowaną na wewnętrzne doznania, dążenie do harmonii — zarówno harmonii z sobą samym, jak i z naturą i otoczeniem. Na wystawie spotykają się różne dzieła Kamojiego, ale wszystkie są nierozerwalnie związane z wewnętrznym, pogłębionym doświadczeniem artysty.

Wystawa Serce. Słońce, jest zaproszeniem do refleksji nad osobistą oraz uniwersalną symboliką słońca i serca. Powstała w efekcie twórczego dialogu między artystkami, rozwijając się organicznie na zasadzie kłącza. Kluczowymi wątkami ekspozycji są: wzmacnianie kobiecych głosów, przywracanie pamięci o wybitnych kobietach, przepracowywanie traum, odrodzenie przez proces symbolicznego spalenia oraz eksploracja języka jako narzędzia komunikacji.

Litewski duet artystyczny Pakui Hardware, tworzony przez Neringę Černiauskaitė i Ugniusa Gelgudę, prezentuje w Warszawie swoje nowe rzeźby kinetyczne. Wykonane ze stali, szkła, silikonu oraz elastycznej tkaniny poruszają się w jednostajnym rytmie, tworząc wrażenie autonomicznych podmiotów.

Od prapoczątków architektury jedną z jej podstawowych funkcji jest ochrona. Zestaw lęków, które towarzyszą jej mieszkańcom, ewoluował – ludzie nadal poszukują w architekturze schronienia przed zjawiskami atmosferycznymi czy żywiołami, a współcześnie mierzą się również z katastrofą klimatyczną, wojnami czy perspektywą masowych migracji. Czy architektura ma narzędzia do tego, by chronić nas przed przeciwnościami losu? Jakie praktyki związane z budowaniem i użytkowaniem budynków możemy wdrożyć, by zapewnić sobie poczucie bezpieczeństwa?

Spotkali się jako studenci i absolwenci łódzkiej Szkoły Filmowej – młodzi artyści, dla których film i fotografia nie były jedynie narzędziami zapisu, lecz sposobem myślenia o rzeczywistości. Interesowało ich nie tylko to, co obraz przedstawia, ale też jak powstaje, jakie mechanizmy nim rządzą i gdzie przebiegają jego granice. Wspólne eksperymenty, prowadzone od początku lat 70., doprowadziły do powstania Warsztatu Formy Filmowej – grupy, która wywarła decydujący wpływ na ówczesny język sztuk wizualnych, badając jego strukturę, mechanizmy percepcji i możliwości komunikacyjne.

Wystawa w WATARI-UM, The Watari Museum of Contemporary Art, ma charakter przeglądu dzieł powstałych w ciągu sześciu dekad. Wybór prac prezentuje podstawowe cechy sztuki Kamojiego — adekwatność życia i pracy, wizualny minimalizm, świadomą eliminację rzeczy, filozoficzny namysł lub w ogóle refleksję nakierowaną na wewnętrzne doznania, dążenie do harmonii — zarówno harmonii z sobą samym, jak i z naturą i otoczeniem. Na wystawie spotykają się różne dzieła Kamojiego, ale wszystkie są nierozerwalnie związane z wewnętrznym, pogłębionym doświadczeniem artysty.

Wystawa Serce. Słońce, jest zaproszeniem do refleksji nad osobistą oraz uniwersalną symboliką słońca i serca. Powstała w efekcie twórczego dialogu między artystkami, rozwijając się organicznie na zasadzie kłącza. Kluczowymi wątkami ekspozycji są: wzmacnianie kobiecych głosów, przywracanie pamięci o wybitnych kobietach, przepracowywanie traum, odrodzenie przez proces symbolicznego spalenia oraz eksploracja języka jako narzędzia komunikacji.

Litewski duet artystyczny Pakui Hardware, tworzony przez Neringę Černiauskaitė i Ugniusa Gelgudę, prezentuje w Warszawie swoje nowe rzeźby kinetyczne. Wykonane ze stali, szkła, silikonu oraz elastycznej tkaniny poruszają się w jednostajnym rytmie, tworząc wrażenie autonomicznych podmiotów.

Od prapoczątków architektury jedną z jej podstawowych funkcji jest ochrona. Zestaw lęków, które towarzyszą jej mieszkańcom, ewoluował – ludzie nadal poszukują w architekturze schronienia przed zjawiskami atmosferycznymi czy żywiołami, a współcześnie mierzą się również z katastrofą klimatyczną, wojnami czy perspektywą masowych migracji. Czy architektura ma narzędzia do tego, by chronić nas przed przeciwnościami losu? Jakie praktyki związane z budowaniem i użytkowaniem budynków możemy wdrożyć, by zapewnić sobie poczucie bezpieczeństwa?

Spotkali się jako studenci i absolwenci łódzkiej Szkoły Filmowej – młodzi artyści, dla których film i fotografia nie były jedynie narzędziami zapisu, lecz sposobem myślenia o rzeczywistości. Interesowało ich nie tylko to, co obraz przedstawia, ale też jak powstaje, jakie mechanizmy nim rządzą i gdzie przebiegają jego granice. Wspólne eksperymenty, prowadzone od początku lat 70., doprowadziły do powstania Warsztatu Formy Filmowej – grupy, która wywarła decydujący wpływ na ówczesny język sztuk wizualnych, badając jego strukturę, mechanizmy percepcji i możliwości komunikacyjne.

Wystawa w WATARI-UM, The Watari Museum of Contemporary Art, ma charakter przeglądu dzieł powstałych w ciągu sześciu dekad. Wybór prac prezentuje podstawowe cechy sztuki Kamojiego — adekwatność życia i pracy, wizualny minimalizm, świadomą eliminację rzeczy, filozoficzny namysł lub w ogóle refleksję nakierowaną na wewnętrzne doznania, dążenie do harmonii — zarówno harmonii z sobą samym, jak i z naturą i otoczeniem. Na wystawie spotykają się różne dzieła Kamojiego, ale wszystkie są nierozerwalnie związane z wewnętrznym, pogłębionym doświadczeniem artysty.

Wystawa Serce. Słońce, jest zaproszeniem do refleksji nad osobistą oraz uniwersalną symboliką słońca i serca. Powstała w efekcie twórczego dialogu między artystkami, rozwijając się organicznie na zasadzie kłącza. Kluczowymi wątkami ekspozycji są: wzmacnianie kobiecych głosów, przywracanie pamięci o wybitnych kobietach, przepracowywanie traum, odrodzenie przez proces symbolicznego spalenia oraz eksploracja języka jako narzędzia komunikacji.

Litewski duet artystyczny Pakui Hardware, tworzony przez Neringę Černiauskaitė i Ugniusa Gelgudę, prezentuje w Warszawie swoje nowe rzeźby kinetyczne. Wykonane ze stali, szkła, silikonu oraz elastycznej tkaniny poruszają się w jednostajnym rytmie, tworząc wrażenie autonomicznych podmiotów.

Od prapoczątków architektury jedną z jej podstawowych funkcji jest ochrona. Zestaw lęków, które towarzyszą jej mieszkańcom, ewoluował – ludzie nadal poszukują w architekturze schronienia przed zjawiskami atmosferycznymi czy żywiołami, a współcześnie mierzą się również z katastrofą klimatyczną, wojnami czy perspektywą masowych migracji. Czy architektura ma narzędzia do tego, by chronić nas przed przeciwnościami losu? Jakie praktyki związane z budowaniem i użytkowaniem budynków możemy wdrożyć, by zapewnić sobie poczucie bezpieczeństwa?

Spotkali się jako studenci i absolwenci łódzkiej Szkoły Filmowej – młodzi artyści, dla których film i fotografia nie były jedynie narzędziami zapisu, lecz sposobem myślenia o rzeczywistości. Interesowało ich nie tylko to, co obraz przedstawia, ale też jak powstaje, jakie mechanizmy nim rządzą i gdzie przebiegają jego granice. Wspólne eksperymenty, prowadzone od początku lat 70., doprowadziły do powstania Warsztatu Formy Filmowej – grupy, która wywarła decydujący wpływ na ówczesny język sztuk wizualnych, badając jego strukturę, mechanizmy percepcji i możliwości komunikacyjne.

Wystawa w WATARI-UM, The Watari Museum of Contemporary Art, ma charakter przeglądu dzieł powstałych w ciągu sześciu dekad. Wybór prac prezentuje podstawowe cechy sztuki Kamojiego — adekwatność życia i pracy, wizualny minimalizm, świadomą eliminację rzeczy, filozoficzny namysł lub w ogóle refleksję nakierowaną na wewnętrzne doznania, dążenie do harmonii — zarówno harmonii z sobą samym, jak i z naturą i otoczeniem. Na wystawie spotykają się różne dzieła Kamojiego, ale wszystkie są nierozerwalnie związane z wewnętrznym, pogłębionym doświadczeniem artysty.

Wystawa Serce. Słońce, jest zaproszeniem do refleksji nad osobistą oraz uniwersalną symboliką słońca i serca. Powstała w efekcie twórczego dialogu między artystkami, rozwijając się organicznie na zasadzie kłącza. Kluczowymi wątkami ekspozycji są: wzmacnianie kobiecych głosów, przywracanie pamięci o wybitnych kobietach, przepracowywanie traum, odrodzenie przez proces symbolicznego spalenia oraz eksploracja języka jako narzędzia komunikacji.

Litewski duet artystyczny Pakui Hardware, tworzony przez Neringę Černiauskaitė i Ugniusa Gelgudę, prezentuje w Warszawie swoje nowe rzeźby kinetyczne. Wykonane ze stali, szkła, silikonu oraz elastycznej tkaniny poruszają się w jednostajnym rytmie, tworząc wrażenie autonomicznych podmiotów.

Od prapoczątków architektury jedną z jej podstawowych funkcji jest ochrona. Zestaw lęków, które towarzyszą jej mieszkańcom, ewoluował – ludzie nadal poszukują w architekturze schronienia przed zjawiskami atmosferycznymi czy żywiołami, a współcześnie mierzą się również z katastrofą klimatyczną, wojnami czy perspektywą masowych migracji. Czy architektura ma narzędzia do tego, by chronić nas przed przeciwnościami losu? Jakie praktyki związane z budowaniem i użytkowaniem budynków możemy wdrożyć, by zapewnić sobie poczucie bezpieczeństwa?

Spotkali się jako studenci i absolwenci łódzkiej Szkoły Filmowej – młodzi artyści, dla których film i fotografia nie były jedynie narzędziami zapisu, lecz sposobem myślenia o rzeczywistości. Interesowało ich nie tylko to, co obraz przedstawia, ale też jak powstaje, jakie mechanizmy nim rządzą i gdzie przebiegają jego granice. Wspólne eksperymenty, prowadzone od początku lat 70., doprowadziły do powstania Warsztatu Formy Filmowej – grupy, która wywarła decydujący wpływ na ówczesny język sztuk wizualnych, badając jego strukturę, mechanizmy percepcji i możliwości komunikacyjne.

Wystawa w WATARI-UM, The Watari Museum of Contemporary Art, ma charakter przeglądu dzieł powstałych w ciągu sześciu dekad. Wybór prac prezentuje podstawowe cechy sztuki Kamojiego — adekwatność życia i pracy, wizualny minimalizm, świadomą eliminację rzeczy, filozoficzny namysł lub w ogóle refleksję nakierowaną na wewnętrzne doznania, dążenie do harmonii — zarówno harmonii z sobą samym, jak i z naturą i otoczeniem. Na wystawie spotykają się różne dzieła Kamojiego, ale wszystkie są nierozerwalnie związane z wewnętrznym, pogłębionym doświadczeniem artysty.

Wystawa Serce. Słońce, jest zaproszeniem do refleksji nad osobistą oraz uniwersalną symboliką słońca i serca. Powstała w efekcie twórczego dialogu między artystkami, rozwijając się organicznie na zasadzie kłącza. Kluczowymi wątkami ekspozycji są: wzmacnianie kobiecych głosów, przywracanie pamięci o wybitnych kobietach, przepracowywanie traum, odrodzenie przez proces symbolicznego spalenia oraz eksploracja języka jako narzędzia komunikacji.

Litewski duet artystyczny Pakui Hardware, tworzony przez Neringę Černiauskaitė i Ugniusa Gelgudę, prezentuje w Warszawie swoje nowe rzeźby kinetyczne. Wykonane ze stali, szkła, silikonu oraz elastycznej tkaniny poruszają się w jednostajnym rytmie, tworząc wrażenie autonomicznych podmiotów.

Od prapoczątków architektury jedną z jej podstawowych funkcji jest ochrona. Zestaw lęków, które towarzyszą jej mieszkańcom, ewoluował – ludzie nadal poszukują w architekturze schronienia przed zjawiskami atmosferycznymi czy żywiołami, a współcześnie mierzą się również z katastrofą klimatyczną, wojnami czy perspektywą masowych migracji. Czy architektura ma narzędzia do tego, by chronić nas przed przeciwnościami losu? Jakie praktyki związane z budowaniem i użytkowaniem budynków możemy wdrożyć, by zapewnić sobie poczucie bezpieczeństwa?

Spotkali się jako studenci i absolwenci łódzkiej Szkoły Filmowej – młodzi artyści, dla których film i fotografia nie były jedynie narzędziami zapisu, lecz sposobem myślenia o rzeczywistości. Interesowało ich nie tylko to, co obraz przedstawia, ale też jak powstaje, jakie mechanizmy nim rządzą i gdzie przebiegają jego granice. Wspólne eksperymenty, prowadzone od początku lat 70., doprowadziły do powstania Warsztatu Formy Filmowej – grupy, która wywarła decydujący wpływ na ówczesny język sztuk wizualnych, badając jego strukturę, mechanizmy percepcji i możliwości komunikacyjne.

Wystawa w WATARI-UM, The Watari Museum of Contemporary Art, ma charakter przeglądu dzieł powstałych w ciągu sześciu dekad. Wybór prac prezentuje podstawowe cechy sztuki Kamojiego — adekwatność życia i pracy, wizualny minimalizm, świadomą eliminację rzeczy, filozoficzny namysł lub w ogóle refleksję nakierowaną na wewnętrzne doznania, dążenie do harmonii — zarówno harmonii z sobą samym, jak i z naturą i otoczeniem. Na wystawie spotykają się różne dzieła Kamojiego, ale wszystkie są nierozerwalnie związane z wewnętrznym, pogłębionym doświadczeniem artysty.

Wystawa Serce. Słońce, jest zaproszeniem do refleksji nad osobistą oraz uniwersalną symboliką słońca i serca. Powstała w efekcie twórczego dialogu między artystkami, rozwijając się organicznie na zasadzie kłącza. Kluczowymi wątkami ekspozycji są: wzmacnianie kobiecych głosów, przywracanie pamięci o wybitnych kobietach, przepracowywanie traum, odrodzenie przez proces symbolicznego spalenia oraz eksploracja języka jako narzędzia komunikacji.

Litewski duet artystyczny Pakui Hardware, tworzony przez Neringę Černiauskaitė i Ugniusa Gelgudę, prezentuje w Warszawie swoje nowe rzeźby kinetyczne. Wykonane ze stali, szkła, silikonu oraz elastycznej tkaniny poruszają się w jednostajnym rytmie, tworząc wrażenie autonomicznych podmiotów.

Od prapoczątków architektury jedną z jej podstawowych funkcji jest ochrona. Zestaw lęków, które towarzyszą jej mieszkańcom, ewoluował – ludzie nadal poszukują w architekturze schronienia przed zjawiskami atmosferycznymi czy żywiołami, a współcześnie mierzą się również z katastrofą klimatyczną, wojnami czy perspektywą masowych migracji. Czy architektura ma narzędzia do tego, by chronić nas przed przeciwnościami losu? Jakie praktyki związane z budowaniem i użytkowaniem budynków możemy wdrożyć, by zapewnić sobie poczucie bezpieczeństwa?

Litewski duet artystyczny Pakui Hardware, tworzony przez Neringę Černiauskaitė i Ugniusa Gelgudę, prezentuje w Warszawie swoje nowe rzeźby kinetyczne. Wykonane ze stali, szkła, silikonu oraz elastycznej tkaniny poruszają się w jednostajnym rytmie, tworząc wrażenie autonomicznych podmiotów.

Od prapoczątków architektury jedną z jej podstawowych funkcji jest ochrona. Zestaw lęków, które towarzyszą jej mieszkańcom, ewoluował – ludzie nadal poszukują w architekturze schronienia przed zjawiskami atmosferycznymi czy żywiołami, a współcześnie mierzą się również z katastrofą klimatyczną, wojnami czy perspektywą masowych migracji. Czy architektura ma narzędzia do tego, by chronić nas przed przeciwnościami losu? Jakie praktyki związane z budowaniem i użytkowaniem budynków możemy wdrożyć, by zapewnić sobie poczucie bezpieczeństwa?

Litewski duet artystyczny Pakui Hardware, tworzony przez Neringę Černiauskaitė i Ugniusa Gelgudę, prezentuje w Warszawie swoje nowe rzeźby kinetyczne. Wykonane ze stali, szkła, silikonu oraz elastycznej tkaniny poruszają się w jednostajnym rytmie, tworząc wrażenie autonomicznych podmiotów.

Od prapoczątków architektury jedną z jej podstawowych funkcji jest ochrona. Zestaw lęków, które towarzyszą jej mieszkańcom, ewoluował – ludzie nadal poszukują w architekturze schronienia przed zjawiskami atmosferycznymi czy żywiołami, a współcześnie mierzą się również z katastrofą klimatyczną, wojnami czy perspektywą masowych migracji. Czy architektura ma narzędzia do tego, by chronić nas przed przeciwnościami losu? Jakie praktyki związane z budowaniem i użytkowaniem budynków możemy wdrożyć, by zapewnić sobie poczucie bezpieczeństwa?

Litewski duet artystyczny Pakui Hardware, tworzony przez Neringę Černiauskaitė i Ugniusa Gelgudę, prezentuje w Warszawie swoje nowe rzeźby kinetyczne. Wykonane ze stali, szkła, silikonu oraz elastycznej tkaniny poruszają się w jednostajnym rytmie, tworząc wrażenie autonomicznych podmiotów.

Od prapoczątków architektury jedną z jej podstawowych funkcji jest ochrona. Zestaw lęków, które towarzyszą jej mieszkańcom, ewoluował – ludzie nadal poszukują w architekturze schronienia przed zjawiskami atmosferycznymi czy żywiołami, a współcześnie mierzą się również z katastrofą klimatyczną, wojnami czy perspektywą masowych migracji. Czy architektura ma narzędzia do tego, by chronić nas przed przeciwnościami losu? Jakie praktyki związane z budowaniem i użytkowaniem budynków możemy wdrożyć, by zapewnić sobie poczucie bezpieczeństwa?

Litewski duet artystyczny Pakui Hardware, tworzony przez Neringę Černiauskaitė i Ugniusa Gelgudę, prezentuje w Warszawie swoje nowe rzeźby kinetyczne. Wykonane ze stali, szkła, silikonu oraz elastycznej tkaniny poruszają się w jednostajnym rytmie, tworząc wrażenie autonomicznych podmiotów.

Od prapoczątków architektury jedną z jej podstawowych funkcji jest ochrona. Zestaw lęków, które towarzyszą jej mieszkańcom, ewoluował – ludzie nadal poszukują w architekturze schronienia przed zjawiskami atmosferycznymi czy żywiołami, a współcześnie mierzą się również z katastrofą klimatyczną, wojnami czy perspektywą masowych migracji. Czy architektura ma narzędzia do tego, by chronić nas przed przeciwnościami losu? Jakie praktyki związane z budowaniem i użytkowaniem budynków możemy wdrożyć, by zapewnić sobie poczucie bezpieczeństwa?

Wystawa Przestrzenie to wyjątkowa okazja, by zanurzyć się w zjawisko, które na trwałe zmieniło sposób, w jaki myślimy o sztuce i jej obecności w przestrzeni. Pokazując prace klasyków polskiej sztuki współczesnej — takich jak Magdalena Abakanowicz, Wojciech Fangor, Henryk Stażewski czy Maria Pinińska-Bereś — wystawa przybliża fenomen sztuki environment, jednego z najważniejszych i najbardziej nowatorskich nurtów drugiej połowy XX wieku.

Litewski duet artystyczny Pakui Hardware, tworzony przez Neringę Černiauskaitė i Ugniusa Gelgudę, prezentuje w Warszawie swoje nowe rzeźby kinetyczne. Wykonane ze stali, szkła, silikonu oraz elastycznej tkaniny poruszają się w jednostajnym rytmie, tworząc wrażenie autonomicznych podmiotów.

Od prapoczątków architektury jedną z jej podstawowych funkcji jest ochrona. Zestaw lęków, które towarzyszą jej mieszkańcom, ewoluował – ludzie nadal poszukują w architekturze schronienia przed zjawiskami atmosferycznymi czy żywiołami, a współcześnie mierzą się również z katastrofą klimatyczną, wojnami czy perspektywą masowych migracji. Czy architektura ma narzędzia do tego, by chronić nas przed przeciwnościami losu? Jakie praktyki związane z budowaniem i użytkowaniem budynków możemy wdrożyć, by zapewnić sobie poczucie bezpieczeństwa?

Wystawa Przestrzenie to wyjątkowa okazja, by zanurzyć się w zjawisko, które na trwałe zmieniło sposób, w jaki myślimy o sztuce i jej obecności w przestrzeni. Pokazując prace klasyków polskiej sztuki współczesnej — takich jak Magdalena Abakanowicz, Wojciech Fangor, Henryk Stażewski czy Maria Pinińska-Bereś — wystawa przybliża fenomen sztuki environment, jednego z najważniejszych i najbardziej nowatorskich nurtów drugiej połowy XX wieku.

Litewski duet artystyczny Pakui Hardware, tworzony przez Neringę Černiauskaitė i Ugniusa Gelgudę, prezentuje w Warszawie swoje nowe rzeźby kinetyczne. Wykonane ze stali, szkła, silikonu oraz elastycznej tkaniny poruszają się w jednostajnym rytmie, tworząc wrażenie autonomicznych podmiotów.

Od prapoczątków architektury jedną z jej podstawowych funkcji jest ochrona. Zestaw lęków, które towarzyszą jej mieszkańcom, ewoluował – ludzie nadal poszukują w architekturze schronienia przed zjawiskami atmosferycznymi czy żywiołami, a współcześnie mierzą się również z katastrofą klimatyczną, wojnami czy perspektywą masowych migracji. Czy architektura ma narzędzia do tego, by chronić nas przed przeciwnościami losu? Jakie praktyki związane z budowaniem i użytkowaniem budynków możemy wdrożyć, by zapewnić sobie poczucie bezpieczeństwa?

Wystawa Przestrzenie to wyjątkowa okazja, by zanurzyć się w zjawisko, które na trwałe zmieniło sposób, w jaki myślimy o sztuce i jej obecności w przestrzeni. Pokazując prace klasyków polskiej sztuki współczesnej — takich jak Magdalena Abakanowicz, Wojciech Fangor, Henryk Stażewski czy Maria Pinińska-Bereś — wystawa przybliża fenomen sztuki environment, jednego z najważniejszych i najbardziej nowatorskich nurtów drugiej połowy XX wieku.

Litewski duet artystyczny Pakui Hardware, tworzony przez Neringę Černiauskaitė i Ugniusa Gelgudę, prezentuje w Warszawie swoje nowe rzeźby kinetyczne. Wykonane ze stali, szkła, silikonu oraz elastycznej tkaniny poruszają się w jednostajnym rytmie, tworząc wrażenie autonomicznych podmiotów.

Od prapoczątków architektury jedną z jej podstawowych funkcji jest ochrona. Zestaw lęków, które towarzyszą jej mieszkańcom, ewoluował – ludzie nadal poszukują w architekturze schronienia przed zjawiskami atmosferycznymi czy żywiołami, a współcześnie mierzą się również z katastrofą klimatyczną, wojnami czy perspektywą masowych migracji. Czy architektura ma narzędzia do tego, by chronić nas przed przeciwnościami losu? Jakie praktyki związane z budowaniem i użytkowaniem budynków możemy wdrożyć, by zapewnić sobie poczucie bezpieczeństwa?

Wystawa Przestrzenie to wyjątkowa okazja, by zanurzyć się w zjawisko, które na trwałe zmieniło sposób, w jaki myślimy o sztuce i jej obecności w przestrzeni. Pokazując prace klasyków polskiej sztuki współczesnej — takich jak Magdalena Abakanowicz, Wojciech Fangor, Henryk Stażewski czy Maria Pinińska-Bereś — wystawa przybliża fenomen sztuki environment, jednego z najważniejszych i najbardziej nowatorskich nurtów drugiej połowy XX wieku.

Litewski duet artystyczny Pakui Hardware, tworzony przez Neringę Černiauskaitė i Ugniusa Gelgudę, prezentuje w Warszawie swoje nowe rzeźby kinetyczne. Wykonane ze stali, szkła, silikonu oraz elastycznej tkaniny poruszają się w jednostajnym rytmie, tworząc wrażenie autonomicznych podmiotów.

Od prapoczątków architektury jedną z jej podstawowych funkcji jest ochrona. Zestaw lęków, które towarzyszą jej mieszkańcom, ewoluował – ludzie nadal poszukują w architekturze schronienia przed zjawiskami atmosferycznymi czy żywiołami, a współcześnie mierzą się również z katastrofą klimatyczną, wojnami czy perspektywą masowych migracji. Czy architektura ma narzędzia do tego, by chronić nas przed przeciwnościami losu? Jakie praktyki związane z budowaniem i użytkowaniem budynków możemy wdrożyć, by zapewnić sobie poczucie bezpieczeństwa?

Wystawa Przestrzenie to wyjątkowa okazja, by zanurzyć się w zjawisko, które na trwałe zmieniło sposób, w jaki myślimy o sztuce i jej obecności w przestrzeni. Pokazując prace klasyków polskiej sztuki współczesnej — takich jak Magdalena Abakanowicz, Wojciech Fangor, Henryk Stażewski czy Maria Pinińska-Bereś — wystawa przybliża fenomen sztuki environment, jednego z najważniejszych i najbardziej nowatorskich nurtów drugiej połowy XX wieku.

Litewski duet artystyczny Pakui Hardware, tworzony przez Neringę Černiauskaitė i Ugniusa Gelgudę, prezentuje w Warszawie swoje nowe rzeźby kinetyczne. Wykonane ze stali, szkła, silikonu oraz elastycznej tkaniny poruszają się w jednostajnym rytmie, tworząc wrażenie autonomicznych podmiotów.

Od prapoczątków architektury jedną z jej podstawowych funkcji jest ochrona. Zestaw lęków, które towarzyszą jej mieszkańcom, ewoluował – ludzie nadal poszukują w architekturze schronienia przed zjawiskami atmosferycznymi czy żywiołami, a współcześnie mierzą się również z katastrofą klimatyczną, wojnami czy perspektywą masowych migracji. Czy architektura ma narzędzia do tego, by chronić nas przed przeciwnościami losu? Jakie praktyki związane z budowaniem i użytkowaniem budynków możemy wdrożyć, by zapewnić sobie poczucie bezpieczeństwa?

Wystawa Przestrzenie to wyjątkowa okazja, by zanurzyć się w zjawisko, które na trwałe zmieniło sposób, w jaki myślimy o sztuce i jej obecności w przestrzeni. Pokazując prace klasyków polskiej sztuki współczesnej — takich jak Magdalena Abakanowicz, Wojciech Fangor, Henryk Stażewski czy Maria Pinińska-Bereś — wystawa przybliża fenomen sztuki environment, jednego z najważniejszych i najbardziej nowatorskich nurtów drugiej połowy XX wieku.

Litewski duet artystyczny Pakui Hardware, tworzony przez Neringę Černiauskaitė i Ugniusa Gelgudę, prezentuje w Warszawie swoje nowe rzeźby kinetyczne. Wykonane ze stali, szkła, silikonu oraz elastycznej tkaniny poruszają się w jednostajnym rytmie, tworząc wrażenie autonomicznych podmiotów.

Od prapoczątków architektury jedną z jej podstawowych funkcji jest ochrona. Zestaw lęków, które towarzyszą jej mieszkańcom, ewoluował – ludzie nadal poszukują w architekturze schronienia przed zjawiskami atmosferycznymi czy żywiołami, a współcześnie mierzą się również z katastrofą klimatyczną, wojnami czy perspektywą masowych migracji. Czy architektura ma narzędzia do tego, by chronić nas przed przeciwnościami losu? Jakie praktyki związane z budowaniem i użytkowaniem budynków możemy wdrożyć, by zapewnić sobie poczucie bezpieczeństwa?

Wystawa Przestrzenie to wyjątkowa okazja, by zanurzyć się w zjawisko, które na trwałe zmieniło sposób, w jaki myślimy o sztuce i jej obecności w przestrzeni. Pokazując prace klasyków polskiej sztuki współczesnej — takich jak Magdalena Abakanowicz, Wojciech Fangor, Henryk Stażewski czy Maria Pinińska-Bereś — wystawa przybliża fenomen sztuki environment, jednego z najważniejszych i najbardziej nowatorskich nurtów drugiej połowy XX wieku.

Litewski duet artystyczny Pakui Hardware, tworzony przez Neringę Černiauskaitė i Ugniusa Gelgudę, prezentuje w Warszawie swoje nowe rzeźby kinetyczne. Wykonane ze stali, szkła, silikonu oraz elastycznej tkaniny poruszają się w jednostajnym rytmie, tworząc wrażenie autonomicznych podmiotów.

Od prapoczątków architektury jedną z jej podstawowych funkcji jest ochrona. Zestaw lęków, które towarzyszą jej mieszkańcom, ewoluował – ludzie nadal poszukują w architekturze schronienia przed zjawiskami atmosferycznymi czy żywiołami, a współcześnie mierzą się również z katastrofą klimatyczną, wojnami czy perspektywą masowych migracji. Czy architektura ma narzędzia do tego, by chronić nas przed przeciwnościami losu? Jakie praktyki związane z budowaniem i użytkowaniem budynków możemy wdrożyć, by zapewnić sobie poczucie bezpieczeństwa?

Wystawa Przestrzenie to wyjątkowa okazja, by zanurzyć się w zjawisko, które na trwałe zmieniło sposób, w jaki myślimy o sztuce i jej obecności w przestrzeni. Pokazując prace klasyków polskiej sztuki współczesnej — takich jak Magdalena Abakanowicz, Wojciech Fangor, Henryk Stażewski czy Maria Pinińska-Bereś — wystawa przybliża fenomen sztuki environment, jednego z najważniejszych i najbardziej nowatorskich nurtów drugiej połowy XX wieku.

Litewski duet artystyczny Pakui Hardware, tworzony przez Neringę Černiauskaitė i Ugniusa Gelgudę, prezentuje w Warszawie swoje nowe rzeźby kinetyczne. Wykonane ze stali, szkła, silikonu oraz elastycznej tkaniny poruszają się w jednostajnym rytmie, tworząc wrażenie autonomicznych podmiotów.

Od prapoczątków architektury jedną z jej podstawowych funkcji jest ochrona. Zestaw lęków, które towarzyszą jej mieszkańcom, ewoluował – ludzie nadal poszukują w architekturze schronienia przed zjawiskami atmosferycznymi czy żywiołami, a współcześnie mierzą się również z katastrofą klimatyczną, wojnami czy perspektywą masowych migracji. Czy architektura ma narzędzia do tego, by chronić nas przed przeciwnościami losu? Jakie praktyki związane z budowaniem i użytkowaniem budynków możemy wdrożyć, by zapewnić sobie poczucie bezpieczeństwa?

Wystawa Przestrzenie to wyjątkowa okazja, by zanurzyć się w zjawisko, które na trwałe zmieniło sposób, w jaki myślimy o sztuce i jej obecności w przestrzeni. Pokazując prace klasyków polskiej sztuki współczesnej — takich jak Magdalena Abakanowicz, Wojciech Fangor, Henryk Stażewski czy Maria Pinińska-Bereś — wystawa przybliża fenomen sztuki environment, jednego z najważniejszych i najbardziej nowatorskich nurtów drugiej połowy XX wieku.

Od prapoczątków architektury jedną z jej podstawowych funkcji jest ochrona. Zestaw lęków, które towarzyszą jej mieszkańcom, ewoluował – ludzie nadal poszukują w architekturze schronienia przed zjawiskami atmosferycznymi czy żywiołami, a współcześnie mierzą się również z katastrofą klimatyczną, wojnami czy perspektywą masowych migracji. Czy architektura ma narzędzia do tego, by chronić nas przed przeciwnościami losu? Jakie praktyki związane z budowaniem i użytkowaniem budynków możemy wdrożyć, by zapewnić sobie poczucie bezpieczeństwa?

Wystawa Przestrzenie to wyjątkowa okazja, by zanurzyć się w zjawisko, które na trwałe zmieniło sposób, w jaki myślimy o sztuce i jej obecności w przestrzeni. Pokazując prace klasyków polskiej sztuki współczesnej — takich jak Magdalena Abakanowicz, Wojciech Fangor, Henryk Stażewski czy Maria Pinińska-Bereś — wystawa przybliża fenomen sztuki environment, jednego z najważniejszych i najbardziej nowatorskich nurtów drugiej połowy XX wieku.

Od prapoczątków architektury jedną z jej podstawowych funkcji jest ochrona. Zestaw lęków, które towarzyszą jej mieszkańcom, ewoluował – ludzie nadal poszukują w architekturze schronienia przed zjawiskami atmosferycznymi czy żywiołami, a współcześnie mierzą się również z katastrofą klimatyczną, wojnami czy perspektywą masowych migracji. Czy architektura ma narzędzia do tego, by chronić nas przed przeciwnościami losu? Jakie praktyki związane z budowaniem i użytkowaniem budynków możemy wdrożyć, by zapewnić sobie poczucie bezpieczeństwa?

Wystawa Przestrzenie to wyjątkowa okazja, by zanurzyć się w zjawisko, które na trwałe zmieniło sposób, w jaki myślimy o sztuce i jej obecności w przestrzeni. Pokazując prace klasyków polskiej sztuki współczesnej — takich jak Magdalena Abakanowicz, Wojciech Fangor, Henryk Stażewski czy Maria Pinińska-Bereś — wystawa przybliża fenomen sztuki environment, jednego z najważniejszych i najbardziej nowatorskich nurtów drugiej połowy XX wieku.

Od prapoczątków architektury jedną z jej podstawowych funkcji jest ochrona. Zestaw lęków, które towarzyszą jej mieszkańcom, ewoluował – ludzie nadal poszukują w architekturze schronienia przed zjawiskami atmosferycznymi czy żywiołami, a współcześnie mierzą się również z katastrofą klimatyczną, wojnami czy perspektywą masowych migracji. Czy architektura ma narzędzia do tego, by chronić nas przed przeciwnościami losu? Jakie praktyki związane z budowaniem i użytkowaniem budynków możemy wdrożyć, by zapewnić sobie poczucie bezpieczeństwa?

Wystawa Przestrzenie to wyjątkowa okazja, by zanurzyć się w zjawisko, które na trwałe zmieniło sposób, w jaki myślimy o sztuce i jej obecności w przestrzeni. Pokazując prace klasyków polskiej sztuki współczesnej — takich jak Magdalena Abakanowicz, Wojciech Fangor, Henryk Stażewski czy Maria Pinińska-Bereś — wystawa przybliża fenomen sztuki environment, jednego z najważniejszych i najbardziej nowatorskich nurtów drugiej połowy XX wieku.

Od prapoczątków architektury jedną z jej podstawowych funkcji jest ochrona. Zestaw lęków, które towarzyszą jej mieszkańcom, ewoluował – ludzie nadal poszukują w architekturze schronienia przed zjawiskami atmosferycznymi czy żywiołami, a współcześnie mierzą się również z katastrofą klimatyczną, wojnami czy perspektywą masowych migracji. Czy architektura ma narzędzia do tego, by chronić nas przed przeciwnościami losu? Jakie praktyki związane z budowaniem i użytkowaniem budynków możemy wdrożyć, by zapewnić sobie poczucie bezpieczeństwa?

Wystawa Przestrzenie to wyjątkowa okazja, by zanurzyć się w zjawisko, które na trwałe zmieniło sposób, w jaki myślimy o sztuce i jej obecności w przestrzeni. Pokazując prace klasyków polskiej sztuki współczesnej — takich jak Magdalena Abakanowicz, Wojciech Fangor, Henryk Stażewski czy Maria Pinińska-Bereś — wystawa przybliża fenomen sztuki environment, jednego z najważniejszych i najbardziej nowatorskich nurtów drugiej połowy XX wieku.

Od prapoczątków architektury jedną z jej podstawowych funkcji jest ochrona. Zestaw lęków, które towarzyszą jej mieszkańcom, ewoluował – ludzie nadal poszukują w architekturze schronienia przed zjawiskami atmosferycznymi czy żywiołami, a współcześnie mierzą się również z katastrofą klimatyczną, wojnami czy perspektywą masowych migracji. Czy architektura ma narzędzia do tego, by chronić nas przed przeciwnościami losu? Jakie praktyki związane z budowaniem i użytkowaniem budynków możemy wdrożyć, by zapewnić sobie poczucie bezpieczeństwa?

Wystawa Przestrzenie to wyjątkowa okazja, by zanurzyć się w zjawisko, które na trwałe zmieniło sposób, w jaki myślimy o sztuce i jej obecności w przestrzeni. Pokazując prace klasyków polskiej sztuki współczesnej — takich jak Magdalena Abakanowicz, Wojciech Fangor, Henryk Stażewski czy Maria Pinińska-Bereś — wystawa przybliża fenomen sztuki environment, jednego z najważniejszych i najbardziej nowatorskich nurtów drugiej połowy XX wieku.

Od prapoczątków architektury jedną z jej podstawowych funkcji jest ochrona. Zestaw lęków, które towarzyszą jej mieszkańcom, ewoluował – ludzie nadal poszukują w architekturze schronienia przed zjawiskami atmosferycznymi czy żywiołami, a współcześnie mierzą się również z katastrofą klimatyczną, wojnami czy perspektywą masowych migracji. Czy architektura ma narzędzia do tego, by chronić nas przed przeciwnościami losu? Jakie praktyki związane z budowaniem i użytkowaniem budynków możemy wdrożyć, by zapewnić sobie poczucie bezpieczeństwa?

Wystawa Przestrzenie to wyjątkowa okazja, by zanurzyć się w zjawisko, które na trwałe zmieniło sposób, w jaki myślimy o sztuce i jej obecności w przestrzeni. Pokazując prace klasyków polskiej sztuki współczesnej — takich jak Magdalena Abakanowicz, Wojciech Fangor, Henryk Stażewski czy Maria Pinińska-Bereś — wystawa przybliża fenomen sztuki environment, jednego z najważniejszych i najbardziej nowatorskich nurtów drugiej połowy XX wieku.