Podłużne, prostokątne płótno podzielone listewką na dwie części ma tło utrzymane w ciemnej kolorystyce. W obydwu częściach pracy centrum kompozycji zajmują drobne gałązki jakichś owoców, pomalowane na fioletowy kolor z niebieskimi blikami. W górnej części pierwszej kompozycji widać zachodzące słońce, w dolnej wyciętą z gazetowego zdjęcia grupkę domowego ptactwa. W drugiej części obrazu zamiast ptactwa znajdują się ułożone w stos drobne kostki pokryte czerwoną farbą oraz jasne i ciemne pióra. Krytycy zwracają uwagę na wysmakowane koloryt oraz kompozycję obrazów z tego okresu. Te właściwości prac kontrastują z ich tragicznym przesłaniem. Łączone są zazwyczaj z holokaustem i przeżyciami Sterna z czasów wojny. Mówi się, że artysta próbuje zobrazować śmierć, a kości zwierząt nawiązują do ludzkich szczątków. Sam Stern w 1972 roku powiedział: „Moje kompozycje form zabitych uprzytamniają, że codziennie jesteśmy Kainami”. Potwierdzeniem tej tezy są tak drastyczne tytuły innych płócien, jak Statek kanibali czy Wieża kanibali.

Kości po raz pierwszy występują w pracach tego artysty ok. 1964 roku. Mówił on: „Na łąkach, halach podtatrzańskich znajduję kości zwierząt, którymi górale zaśmiecają przyrodę. Ja te kości traktuję jako rodzaj przetrwania tych bytów…”. Stern włączył się wówczas do polskiego nurtu malarstwa materii, którym interesował się od początku lat 60.

Karolina Zychowicz