Twórczość Jonasza Sterna jest silnie związana z jego przeżyciami w czasie drugiej wojny światowej. Po zajęciu Lwowa przez wojska niemieckie artysta znalazł się w getcie. Został wysłany do obozu zagłady w Bełżcu, ale udało mu się zbiec z transportu i wrócić do Lwowa. W 1943 roku cudem uniknął śmierci: ominęła go kula plutonu egzekucyjnego i udało mu się ukryć pod ciałami zamordowanych.

Kości pojawiają się po raz pierwszy w pracach Sterna ok. 1964 roku. Artysta tworzył wówczas w nurcie malarstwa materii, którym interesował się od początku lat 60 XX wieku. O kompozycjach z kości mówił: „Na łąkach, halach podtatrzańskich znajduję kości zwierząt, którymi górale zaśmiecają przyrodę. Ja te kości traktuję jako rodzaj przetrwania tych bytów…”. Krytycy zwracają uwagę na koloryt i kompozycję obrazów z tego okresu, kontrastujące z ich tragicznym przesłaniem — odniesieniem do Holokaustu. W 1972 roku artysta wyjaśniał: „Moje kompozycje form zabitych uprzytamniają, że codziennie jesteśmy Kainami”.