Kolaż będący rodzajem wanitatywnej martwej natury został zbudowany z przyczepionych do płótna kości różnej wielkości, rybich szkieletów i umieszczonej na dole obrazu, utrzymanej w „pustynnej” kolorystyce pomarszczonej tkaniny. Kości po raz pierwszy pojawiają się w pracach tego artysty ok. 1964 roku. Mówił on: „Na łąkach, halach podtatrzańskich znajduję kości zwierząt, którymi górale zaśmiecają przyrodę. Ja te kości traktuję jako rodzaj przetrwania tych bytów…”. Stern włączył się wówczas do polskiego nurtu malarstwa materii, którym interesował się od początku lat 60. Krytycy zwracają uwagę na wysmakowane koloryt i kompozycję obrazów z tego okresu. Te właściwości prac kontrastują z ich tragicznym przesłaniem. Łączone są zazwyczaj z holokaustem i przeżyciami artysty w czasie wojny. Artysta próbował zobrazować śmierć, a kości zwierząt miały przypominać ludzkie kości. W 1972 roku Stern powiedział: „Moje kompozycje form zabitych uprzytamniają, że codziennie jesteśmy Kainami”. Potwierdzeniem tego są tytuły innych płócien, jak Statek kanibali czy Wieża kanibali.

Obraz jest również świadectwem wędkarskiej pasji Sterna, którą dzielił z innymi członkami Grupy Krakowskiej. W ówczesnej sytuacji niedoborów wędkarstwo było nie tylko formą wypoczynku, lecz także dostarczało pożywienia, a w przypadku Sterna – materiału do twórczości artystycznej.

Karolina Zychowicz