Kolaż będący rodzajem wanitatywnej martwej natury został zbudowany z przyczepionych do płótna pomalowanych na żółto, a następnie, przy pomocy specjalnej maszyny rozpylającej kolor, na różowo – pogrupowanych w zbiory kości różnej wielkości wpisanych w żółty, poziomy owal.

Kości po raz pierwszy pojawiły się w pracach artysty ok. 1964 roku. Mówił o nich: „Na łąkach, halach podtatrzańskich znajduję kości zwierząt, którymi górale zaśmiecają przyrodę. Ja te kości traktuję jako rodzaj przetrwania tych bytów…”. Stern włączył się wówczas do polskiego nurtu malarstwa materii, którym interesował się od początku lat 60. Krytycy zwracają uwagę na wysmakowane koloryt i kompozycję obrazów z tego okresu. Te właściwości prac kontrastują z ich tragicznym przesłaniem. Łączone są zazwyczaj z holokaustem i przeżyciami artysty w czasie wojny. Artysta próbował zobrazować śmierć, a kości zwierząt są nawiązaniem do ludzkich szczątków. W 1972 roku Stern powiedział: „Moje kompozycje form zabitych uprzytamniają, że codziennie jesteśmy Kainami”. Potwierdzeniem tego są tytuły innych płócien, jak Statek kanibali czy Wieża kanibali.

Rama, pleksiglas oraz siatka składają się na przestrzenną kompozycję, którą można traktować jako asamblaż. Widzowie mogą oglądać swe odbicie, dzięki czemu stają się częścią pracy. W kolekcji Zachęty znajduje się również inny obraz zatytułowany Kompozycja owalna.

Karolina Zychowicz