Wystawy archiwalne

Notatka komisarza Ksawerego Piwockiego w sprawie przygotowań do wystawy w Pawilonie Polskim na 32. Międzynarodowej Wystawie Sztuki w Wenecji w 1964.

W ramach projektu badawczego Historia wystaw w Zachęcie — Centralnym Biurze Wystaw Artystycznych w latach 1949–1970 Marek Czapelski z Instytutu Historii Sztuki Uniwersytetu Warszawskiego opracował wystawę Oskara Hansena i Bohdana Urbanowicza w Pawilonie Polskim na 37. Międzynarodowej Wystawie Sztuki w Wenecji (1976).

Sprawozdanie komisarza Jerzego Madeyskiego z otwarcia wystawy w Pawilonie Polskim na 42 Międzynarodowej Wystawie Sztuki w Wenecji w 1986. Na wystawie pokazywane były obrazy Andrzeja Majewskiego i malarstwo scienne Franciszka Starowieyskiego oraz rzeźby Bronisława Chromego, Tadeusza Markiewicza i Ryszarda Orskiego.

Wystawa Katarzyny Kozyry Łaźnia męska (kuratorka: Hanna Wróblewska) otrzymała honorowe wyróżnienie jury.

Wyróżnienie dla Katarzyny Kozyry za to, że bada i kwestionuje autorytarną domenę męskiego terytorium, łącząc elementy sztuki performance i inscenizacji.

Wystawa Hotel Polonia. Budynków życie po życiu (artyści: Nicolas Grospierre, Kobas Laksa, kuratorzy: Grzegorz Piątek, Jarosław Trybuś) zdobyła najważniejszą nagrodę przyznawaną pawilonom narodowym — Złotego Lwa.

W polskim pawilonie jury szczególnie doceniło kombinację bystrości umysłu (humoru), technologii i inteligencji, które podnoszą kwestię cyklu życia budynków wewnątrz współczesnych miast, szczególnie w krajach gorzej rozwiniętych ekonomicznie. Oscylując między sztuka a manifestem architektury, pawilon w wieloraki sposób zainspirował wyobraźnię jury. W odpowiedzi na trudne wyzwanie tej edycji biennale twórcy polskiego pawilonu dali jednocześnie wyraz głębokiej wrażliwości na problemy własnego narodu.

Wyróżnienie specjalne jury dla artystki Katarzyny Krakowiak i kuratora Michała Libery za wystawę Making the walls quake as if they were dilating with the secret knowledge of great powers. 

Ta odważna instalacja przypomina zwiedzającemu, aby słuchał i patrzył… i czuł dźwięk “wspólnej przestrzeni”.

O współorganizowanej przez CBWA i Komitet Współpracy Kulturalnej z Zagranicą wystawie z 1954 roku pisze dr Karolina Zychowicz.

„Przygotowywanie wystawy prac Katarzyny Kobro (1898–1951) i Władysława Strzemińskiego (1893–1952) miało skomplikowany i zaskakujący przebieg” — tak zaczyna swoje opracowanie wystawy słynnej pary awangardowych artystów z 1957 roku prof. Iwona Luba.

„Cały mój «sekret» polega na kombinacji poszczególnych elementów, nitki, koloru, rodzaju surowca. […] Inna jest czerń matowej wełny, inna błyszczącego jedwabiu, inna biel konopi, surowego owczego runa lub sznura do bielizny i jego bowiem używam do swych tkanin”. O wystawie artystki w CBWA w 1965 pisze Karolina Zychowicz.

Wystawa Roberta Maciejuka i Honzy Zamojskiego była kulminacyjnym punktem ich wieloletniej współpracy i przyjaźni. Mimo różnic formalnych obu artystów więcej łączy niż dzieli. Poczucie humoru oraz spora doza autoironii pozwalają im zdystansować się wobec własnej twórczości, jak i bez kompleksów i oporów żerować na cudzej.

Jednym z założeń KiN było przedstawienie twórczości osoby dotkniętej niesprawnością neurologiczną. Bohaterką drugiej edycji konferencji była czeska artystka Iveta Pilařová ukazująca w bardzo osobisty sposób życie ze stwardnieniem rozsianym.

„Życie…zaczyna się po osiemdziesiątce. 79 lat miała Hel Enri gdy po raz pierwszy w życiu wzięła do ręki pędzel, by z nudów namalować stojące w wazonie mimozy” — donosiła polska prasa w 1958 roku. O wystawie malarki w CBWA pisze Karolina Zychowicz.

„Wstęp Heleny Krajewskiej opublikowany w katalogu sytuuje wystawę w ciągu kilku propagandowo nośnych wydarzeń organizowanych przez KWKZ” — pisze Stanisław Welbel.

Jeden z pokazów „mających uwiarygodnić tezę, że estetyka realizmu socjalistycznego jest logicznym następstwem rozwijających się od wieków w krajach demokracji ludowej tendencji realistycznych”.

W ubiegłym roku na placu Małachowskiego stanęły wiklinowe bazy. A my przypominamy wcześniejszy „wiklinowy” projekt Jaśminy Wójcik i Jacka Gądka.

Na wystawie w Zachęcie 2008 kuratorka Anna Maria Leśniewska pokazała niezwykłą twórczość polskiej rzeźbiarki. Polecamy tekst kuratorski oraz dokumentację tej ekspozycji.

Wystawa politycznie i społecznie zaangażowanej niemieckiej artystki przełomu XIX i XX wieku w kontekście socrealistycznych realiów.

Jak nasi dziadkowie urządzali po wojnie swoje “klateczki”? Przypominamy wystawę z 1952 roku.

Wystawa Marii Brewińskiej z 2009 koncentrowała się na problematyce świata zwierzęcego w sztuce.

Wystawa Aleksandry Kubiak prezentowała bardzo osobisty film, łączący wideoperformans z dokumentem.

Wystawa z 1968 wpisywała się w założenia polityki kulturalnej ministra André Malraux, ktory powołał komisję opiniującą publiczne zamówienia dzieł sztuki.

„Postęp techniczny podpowiada artyście nieznane dotychczas rozwiąza­nia” — pisał w katalogu wystawy z 1964 roku Michel Faré.

„Obraz kraju, w którym żyjemy, który budujemy, czynimy lepszym i piękniejszym” — tak anonsowano wystawę w 1969 w „Dzienniku Ludowym”.

Sosnowska reprezentowała Polskę na 52 Międzynarodowej Wystawie Sztuki w Wenecji. Przypominamy jej projekt 1 : 1.

Przed Zachętą znalazła się m.in. przestrzenna dekoracja projektu Wojciecha Zamecznika (1957).

O „sztuce gwałtownej i barwnej” Guttuso pisał w 1954 roku Karol Eberhardt. Wystawę z czasów CBWA przypomina Karolina Zychowicz.

Wystawa składała się z siedmiu filmów wybitnych artystów, ukazujących kondycję ludzi, ziemi, to, co tracimy i czego pragniemy, skutki różnych odmian alienacji, jakich dzisiaj doświadczamy globalnie.

Wystawa o symbolicznym „momencie zerowym” PRL, prezentująca dokumentację warszawskich ruin sporządzoną tuż po wyzwoleniu miasta.

„Do Warszawy przysłano Waterbull Pollocka (1945), znajdujące się w Stedelijk od 1950 roku. Praca ta była odpowiedzią artysty na krążącą od 1939 roku po USA Guernicę Picassa”.

Forma Otwarta i Linearny System Ciągły Hansena oraz analiza „skażenia wizualnego” i krytyka wielkomiejskiej monokultury Urbanowicza, czyli wenecka prezentacja w CBWA w 1977.

Pierwsza obszerna prezentacja sztuki naiwnej odbyła się w Zachęcie w 1958 roku. O wystawie i jej recepcji pisze Gabriela Świtek.

„Po raz pierwszy mamy okazję bliższego poznania rysunku, grafiki i akwarel Stanów Zjednoczonych” — pisał recenzent w 1958 roku. U nas wystawę z 1957 opracowała Petra Skarupsky.

100 dzieł od futuryzmu po dzień dzisiejszy obrazujących włoski w awangardach europejskich XX wieku — CBWA, rok 1968.

Pierwsza obszerna prezentacja radzieckiego socrealizmu odbyła się w Zachęcie w 1951 r. O jej ideologicznym wymiarze pisze dr hab. Iwona Luba.

Malarstwo i rysunki Witkacego na wystawie zaaranżowanej przez Tadeusza Kantora. Wracamy do roku 1967 w CBWA.

O wystawie młodego pokolenia duńskich artystów, prezentowanej w Zachęcie w 1968 roku, pisze prof. Andrzej Pieńkos.