Cezary Bodzianowski znany jest z licznych, niekonwencjonalnych działań z pogranicza performance’u i happeningu. Działania te są zawsze niezwykle dyskretne i prawie w niezauważalny sposób ingerują w naszą codzienność. Stwarza sytuacje śmieszne w swej absurdalności, tak jak absurdalne wydaje się to, że artysta nie dba o rozgłos i promocję, swoich akcji właściwie nie zapowiada. Ich jedynymi świadkami i uczestnikami stają się przypadkowi przechodnie, a jedyną dokumentacją są zdjęcia lub amatorsko nakręcone filmy. Na wystawie Bodzianowski pokazuje filmową dokumentację jednego ze swoich najnowszych zdarzeń pt. Latający Holender- rejsu żaglówką po stawie w katowickim parku oraz cykl „obrazów” Atrament sympatyczny, który umieścił jednak nie na salach wystawowych, ale w biurach Zachęty. Nie są to właściwie obrazy, ale ich pięknie wykaligrafowane opisy typu: „Na ciemnym, prawie czarnym tle, esowatą linią pnie się ku górze giętka łodyga malwy. Drobne listki oplatają się niczym bluszcz wokół łodygi. Sam kwiat zwrócony wyraźnie w lewo równoważy całość kompozycji.”

Monika Sosnowska zajmuje się malarstwem i tworzeniem architektonicznych aranżacji, które często, przez operowanie złudzeniem optycznym, przekształcają przestrzeń w sposób powodujący zachwianie naszego wyczucia przestrzeni. Jej zaskakujące konstrukcje, zachęcające do interakcji w pewnym momencie zaczynają niepokoić jak np. zbyt szybko zacieśniający się korytarz na tegorocznym Biennale w Wenecji, sekwencja coraz to mniejszych, klaustrofobicznych pomieszczeń w jednej z najbardziej znanych prac artystki Mała Alicja. Pokazywana na wystawie praca Modele jest malowidłem ściennym. To zbiór abstrakcyjnych figur geometrycznych, które jednak układają się w trójwymiarowe obrazy przypominające budynki. Obrazy te stworzone są jedynie przez cień własny przy bardzo silnym oświetleniu.

Akcje Oskara Dawickiego, choć przewrotne i ironiczne, poruszają fundamentalne zagadnienie tożsamości we współczesnym społeczeństwie, zdeterminowanym przez kulturę masową. Maja one udowadniać istnienie artysty, który w tysiącach druków powiela swój miniaturowy autoportret (prezentowany na wystawie projekt Help!), zamawia kilkanaście własnych portretów, zleca firmie detektywistycznej śledzenie samego siebie, przeprowadza ankietę pytając „czy Oskar Dawicki istnieje?” . Odpowiedź nigdy nie jest jednoznaczna, tak jak i wizerunki Dawickiego stworzone przez otoczenie. I tak dwanaście portretów z pokazywanej Kolekcji zostało stworzonych przez różnych ulicznych rysowników w dwunastu miastach Europy. Te różnorodne wizerunki artysty można porównać z artystą „prawdziwym” pozującym na filmie dokumentującym akcję.

Elżbieta Jabłońska jest autorką instalacji i performance’ów. Jej twórczość to swoisty komentarz statusu i roli kobiet w Polsce. Najbardziej znana jest stworzona przez artystkę postać Supermatki, w którą Jabłońska wcieliła się na billboardach oraz na wystawie w Małym Salonie Zachęty w poprzednim roku. Wyszywany srebrnymi nićmi haft w pracy Pomaganie z wystawy Spojrzenia 2003 został wykonany przez bezrobotną kobietę specjalnie do tego celu zatrudnioną. Wyhaftowany tekst jest autentycznym ogłoszeniem o pracę. Umieszczono go na kubiku z sześćdziesięciu tysięcy profesjonalnie zniszczonych w Polskiej Wytwórni Papierów Wartościowych banknotów o nominale 100 zł.

Piotr Wyrzykowski zajmuje się głównie mediami elektronicznymi. Tworzy filmy wideo i fotografie. Interesuje go cyfrowa rzeczywistość jako nowy rozległy obszar manipulacji. Jest członkiem grupy CUKT, która w czasie wyborów prezydenckich w 2000 stworzyła wirtualną kandydatkę na prezydenta RP Wiktorię Cukt. Ostatnio zainteresowania Wyrzykowskiego przeniosły się na rzeczywistość społeczną i polityczną współczesnej Ukrainy, gdzie obecnie mieszka. Defenders to seria wielkoformatowych, czarno-białych fotografii zestawionych z ich mniejszymi kolorowymi odpowiednikami. Do większych fotografii pozują żołnierze Armii Ukraińskiej wg wzoru z reklam ekskluzywnych perfum. Wyrzykowski zderza zachodnioeuropejski świat mediów z trochę prześmiewczym, ale i smutnym obrazem podążających za tymi wzorcami społeczeństw Europy wschodniej. Trzy filmy pokazywane na wystawie pochodzą z wciąż ewoluującego cyklu Z wideopamiętniaka Vj. Wyrzykowski realizuje ten cykl jako swój prywatny dziennik od 2001 roku. Film Mołdawia pokazuje płonący motocykl, w Sopocie artysta przypadkowo zarejestrował parę kochanków na plaży, w Kijowie różne scenki z wesołego życia kręgu swoich znajomych.
Paulina Ołowska mówi o swoim dystansie i fascynacji minionymi dekadami w sztuce posługując się zarówno obrazami jak i kadrami wideo. Na wystawie pokazuje film wideo Kompozycja przekątna III z harmonijnymi kadrami, w które wpisana jest intrygująca obecność dwóch kobiet oraz neon nawiązujący do podręcznikowych dzieł sztuki lat 60. Fascynacja Ołowskiej stylistyką wydawanego w Polsce w latach 60. legendarnego dziś pisma "Ty i ja" oraz ironiczne przesunięcie tamtej epoki w czas teraźniejszy tworzą jakby przecięcia historii sztuki z marginesami, czasu aktualnego z historycznym.

Julita Wójcik jest autorka performance’ów i akcji artystycznych, których tematem są zwyczajne, banalne zajęcia. Artystka burzy przeróżne stereotypy dotyczące charakteru i wystawiania dzieła sztuki. Szydełkuje, sprząta, uprawia ogródek, obiera ziemniaki – wszystko to pod szyldem artystycznego wydarzenia. W ramach wystawy Spojrzenia 2003 umieściła wełnianego wróbla na neo-klasycystycznej rzeźbie Gladiatora w hallu Zachęty, a na trawniku przed Zachęta karmnik dla ptaków, który jest makieta budynku Zachęty. Jej zaproszenie do Zachęty wysłane do przyjaciół mejlem opatrzone było hasłem „Dokarmiaj niebieskie ptaki”.

Wszyscy biorący udział w wystawie artyści należą jeszcze do młodego pokolenia, choć swój debiut maja już za sobą. Rolę „ojca chrzestnego” mógłby tu spełniać Paweł Althamer – nie tylko artysta najstarszy, ale i najbardziej „utytułowany”. Jego udział na Documenta w Kassel, Biennale Wenecji czy ostatnio prestiżowa nagroda Vincenta w wysokości 50.000 Euro – to tylko niektóre z osiągnięć. Wychowanek prof. Grzegorza Kowalskiego (studiował m.in. z Arturem Żmiujewskim i Katarzyna Kozyrą – głównymi przedstawicielami nurtu sztuki ciała w Polsce) „znacznie wcześniej niż pozostali – według słów kurator Marii Morzach - rozpoczął eksperymenty z ukrytym wymiarem rzeczywistości i osiągnął ten rodzaj doświadczenia artystycznego, który stał się obiegową strategią najnowszej generacji artystów”, do której należą pozostali uczestnicy „Spojrzeń 2003”. Choć pokaz jest prezentacją ośmiu indywidualności, wybranych przez krytyków i kuratorów sztuki najnowszej, to wystawa przygotowana na podstawie tego wyboru przez Marię Morzuch może stanowić celną diagnozę najnowszej sztuki polskiej.