Edward Hartwig (1909–2003) stanowi jedną z kluczowych postaci dla polskiej historii fotografii XX wieku. Licznymi wystawami w kraju i zagranicą wypracował sobie członkostwo w prestiżowej Międzynarodowej Federacji Sztuki Fotograficznej (FIAP). Miał on też niemały wkład w powstanie i działalność (między innymi jako wielokrotny przewodniczący Rady Artystycznej) Polskiego Związku Artystów Fotografów, utworzonego w 1947 roku (od 1952 roku funkcjonującego jako Związek Polskich Artystów Fotografików).

Wystawa zaskakująca z powodu doboru eksponatów, arcydzieł sztuki rosyjskiej ze zbiorów Galerii Tretiakowskiej, Muzeum Rublowa, Leningradzkiego Rosyjskiego Muzeum Narodowego (dziś Państwowe Muzeum Rosyjskie w Petersburgu) oraz muzeów w Jarosławiu i Nowogrodzie. Była to prezentacja dzieł najwyższej klasy powstałych na przestrzeni ośmiu wieków, w tym sztuki sakralnej — znakomitych ikon, między innymi autorstwa Andrieja Rublowa.

W latach 60. XX wieku wystawy fotografii w Centralnym Biurze Wystaw Artystycznych „Zachęta” były coraz bardziej liczne. Zainteresowanie fotografią powodowała nie tylko rosnąca artystyczna emancypacja „nowego” medium, które zaczęło zajmować istotne miejsce w modernistycznej praktyce artystycznej i refleksji o plastyce, ale także jego potencjał dydaktyczny i propagandowy. Niewielkie rozmiary, możliwość powielania oraz łatwość transportu czyniły ją materiałem niezwykle pod tym względem użytecznym.

W 1969 roku miały miejsce dwie ekspozycje, trwające równolegle, od 19 września do 10 października. Pierwszą z nich była wystawa 25 lat PRL w fotografice, drugą — Warszawa 1945 w fotografii Leonarda Sempolińskiego. Zarówno pierwsza, jak i druga prezentowane były później poza Warszawą, a także szeroko komentowane w prasie ogólnopolskiej.

Wystawa była częścią serii ogólnopolskich ekspozycji prezentujących główne dziedziny sztuki użytkowej. Zamierzeniem organizatorów było przedstawienie dorobku powojennego w postaci wystaw poświęconym poszczególnym dziedzinom.

„Jerzy Tchórzewski ma w tej chwili 39 lat. Jest ciągle jeszcze artystą młodej generacji, ciągle jeszcze mamy prawo oczekiwać odeń jego najlepszych obrazów, najpełniejszych sformułowań. Niemniej jednak wszystko dowodzi, iż będzie to rozwinięcie zarysowanych już poszukiwań” — pisał w 1968 roku Andrzej Osęka. W kwietniu następnego roku w Centralnym Biurze Wystaw Artystycznych odbyła się duża indywidualna wystawa Tchórzewskiego. Współczesna perspektywa pozwala ocenić ją jako podsumowanie ważnego okresu w twórczości malarza, w którym ostatecznie ustaliły się główne cechy jego stylu.

„Na każdy nowy obraz, na każde dotąd nie widziane płótno Tadeusza Dominika czekam z największym zainteresowaniem” — pisał w 1963 roku Ignacy Witz przy okazji wystawy malarza w Galerii ZPAP na MDM-ie. Jerzy Stajuda w tym samym czasie dzielił się z czytelnikami „Współczesności” refleksją, że zbyt rzadko ma możliwość oglądać obrazy Dominika. Wbrew opiniom komentatorów życia artystycznego wystawy Dominika, począwszy od pierwszej zorganizowanej w CBWA „Zachęta” w 1957 roku, odbywały się regularnie.

Wystawa pośmiertna Marii Ewy Łunkiewicz-Rogoyskiej została zorganizowana w Zachęcie na początku roku 1969 przy współudziale Henryka Stażewskiego i Anki Ptaszkowskiej. Firmowana przez CBWA i tam prezentowana wystawa Łunkiewicz-Rogoyskiej stała się manifestacją programową działalności Galerii Foksal jako nowej instytucji wystawienniczej w stolicy. Choć wśród założycieli Galerii Foksal i wystawiających w niej artystów nie pojawia się nazwisko Marii Ewy Łunkiewicz-Rogoyskiej, jej wystawa w Zachęcie od początku do końca została przygotowana przez artystów związanych z tą właśnie galerią.

Grafiki Tarasina z tego okresu odznaczały się poetyką bardzo odległą od obowiązującego wówczas socrealistycznego wzorca. „Jaśniejszymi momentami tamtego okresu były włoskie filmy neorealistyczne z ich antyestetyzmem, autentyzmem, a przy tym niepowtarzalną poetyką codzienności i bajkowości jednocześnie. Klimat tych filmów wywarł wpływ na grafiki nowohuckiego cyklu i następnego pt. Dom” – wspominał malarz w tekście autobiograficznym, zamieszczonym w katalogu wystawy retrospektywnej, której premiera odbyła się w 1995 roku w Zachęcie⁴.

Zastępca komisarza wystawy Maurice Allemand we wstępie do katalogu Wystawy współczesnego malarstwa francuskiego 1968 pisał: „żywimy nadzieję, że zestaw prac jaki tu reprezentujemy nie stanie się przyczyną rozczarowania”. Przeglądając dokumentację prasową tej wystawy można jednak dojść do wniosku, że stało się inaczej. 

Była to druga po wojnie indywidualna wystawa Alicji Halickiej (1889–1974) w Polsce. Poprzednią zorganizował Eugeniusz Eibisch w warszawskim Klubie Międzynarodowej Prasy i Książki w 1956 roku (pokazano wówczas 50 obrazów i 30 gwaszy), a wstęp do katalogu napisał Jean Cassou, dyrektor Musée d’Art Moderne w Paryżu. Również w 1956 roku prace artystki pokazywano na wystawie Malarstwo francuskie od Gauguina do naszych dni (Muzeum Narodowe w Warszawie, Muzeum Narodowe w Krakowie). 

Była to ostatnia z wystaw przygotowanych przez Centralne Biuro Wystaw Artystycznych we współpracy z paryską galerią Louise Leiris (zob. Pablo Picasso, Wystawa z kolekcji Daniela-Henry Kahnweilera, Galeria Louise Leiris, grafika, 1965; Pablo Picasso, wystawa współczesnej twórczości ze zbiorów galerii Louise Leiris w Paryżu, 1968).

Wystawa, w przeciwieństwie do dużej prezentacji sztuki duńskiej w CBWA z 1961 roku, obejmowała twórczość wyłącznie młodego pokolenia. Jej kontekst, narodziny i autorstwo koncepcji są dzisiaj trudne do ustalenia. Oficjalnym organizatorem było Centralne Biuro Wystaw Artystycznych pod patronatem Ministerstwa Kultury i Sztuki, a ze strony duńskiej tamtejszy Komitet ds. Wystaw Artystycznych Za Granicą. Wystawę inaugurował w obecności ambasadora Danii minister Kultury i Sztuki Lucjan Motyka.

Podczas gdy 8 marca 1968 roku na ulicach Warszawy trwały protesty, w Centralnym Biurze Wystaw Artystycznych można było zobaczyć słynną rzeźbę Jedyna forma ciągłości w przestrzeni Umberto Boccioniego. Inni artyści, których prace zostały zaprezentowane na wystawie Współczesna sztuka włoska. 100 dzieł od futuryzmu po dzień dzisiejszy… to m.in. Carlo Carrà, Gino Severini, Giacomo Balla, Giorgio de Chirico, Enrico Prampolini, Lucio Fontana, Piero Manzoni, Michelangelo Pistoletto, a także mieszkający wówczas w Rzymie Amerykanin Cy Twombly. W tym samym czasie w Muzeum Narodowym w Warszawie pokazano wystawę malarstwa weneckiego.

Była to druga z trzech wystaw zorganizowanych przez Centralne Biuro Wystaw Artystycznych we współpracy z galerią Louise Leiris w Paryżu (zob. Pablo Picasso, Wystawa z kolekcji Daniela-Henry Kahnweilera, Galeria Louise Leiris, grafika, 1965).

Wystawa odbywała się w gmachu Zachęty wraz z trzema innymi ekspozycjami — różnych zjawisk polskiej sztuki współczesnej. Otwierała rok bogaty w wydarzenia, bezpośrednio po niej prezentowano m.in. dzieła Pabla Picassa, później sztukę włoską XX wieku i duńską sztukę najnowszą. Ekspozycja obejmowała 139 dzieł (w tym 40 obrazów i 12 rzeźb) 22 lewicowych twórców z Niemieckiej Republiki Federalnej, „związanych tradycją z ekspresjonizmem początków XX wieku. W pracach tych dominuje tematyka społecznego zaangażowania w istotne problemy współczesnej rzeczywistości” – jak pisał anonimowy recenzent „Dziennika Ludowego”.

Na retrospektywnej prezentacji twórczości Witkacego, otwartej w stołecznej Zachęcie 9 października 1967 roku, eksponowano 130 kompozycji. Wśród nich znalazło się 97 prac malarskich oraz 33 rysunki. W grupie prac malarskich obok 88 pasteli zaprezentowano jedynie 9 obrazów olejnych.