Malarstwem interesował się już w trakcie studiów architektonicznych. W 1957 roku z trzema kolegami z Politechniki – Sławomirem Czajkowskim, Witoldem Czajkowskim, Lwem Fołomietowem – urządził na Wydziale Architektury wystawę prac malarskich, przedstawił kubizujące martwe natury i kompozycje abstrakcyjne. W tym czasie dużo szkicował — budyn­ki, obiekty architektoniczne, statki i okręty. Zabłysnął na głośnej wystawie Metafory w Sopocie (1962) zaproszony do udziału przez Ryszarda Stanisławskiego. Pierwsze artykuły o sztuce napisał będąc studentem; zawodowo zajął się krytyką po studiach. Współpracował kolejno z czasopismami: „Po prostu” (1956), „Za i Przeciw” (1957), „Przegląd Artystyczny” (1958–1960), „Przegląd Kulturalny” (1958–1962), „Więź” (1960), „Polska” (1960–1967), „Nowa Kultura” (1961–1963), „Miesięcznik Literacki” (1966–1977). Pisał wstępy do katalogów wystaw współczesnego malarstwa. W latach 1959–1966 prowadził stałą rubrykę plastyczną we „Współczesności”; ze środowiskiem skupionym wokół tego pisma był szczególnie związany, zwłaszcza ze Stanisławem Grochowiakiem, Władysławem Terleckim, Markiem Nowakowskim. W felietonach plastycznych ukazujących się pod dwoma tytułami O obrazach i innych takich oraz Przyjaciel Jelenia stworzył niezastąpiony styl analizy zjawisk artystycz­nych. W „Ty i Ja” w latach 1964–1965 przedstawiał w każdym numerze inny obraz. We „Współczesności” pełnił funkcję kierownika działu plastyki, tworząc niezapomniany klimat zespołu. Po odejściu stamtąd (1967), zaangażował się we własną twórczość, nie zaprzestając publikacji w „Miesięczniku Literackim” jeszcze do 1977 roku. Dopiero wtedy zarzucił całkowicie krytykę na rzecz uprawiania malarstwa. O sztuce pisał tak, jak patrzył – z perspektywy „pracowni malarskiej” i z tego punktu widzenia odczytywał opisywaną twórczość. To były sprawy autorowi całkowicie przyswojone i przybliżane czytelnikowi stylem dalekim od pseudonaukowych dywagacji i ślizgania się po powierzchni zjawisk w sztuce. Pisarstwo o sztuce można traktować jako drogę dochodzenia do istoty własnej praktyki malarskiej. Pełny jej rozwój artystyczny przypadł na lata 70. Za swoich mistrzów uważał Artura Nachta-Samborskiego i Tadeusza Brzozowskiego. Pierwsze­mu, którego osobowość miała na niego znaczący wpływ, poświęcił wnikliwe i obszerne studium w „Miesięczniku Literackim”, planował napisanie monografii tego artysty. Wspólnie z Brzozowskim poszukiwał technik malarskich, pozwalających penetrować głębiny malarskiej materii. Świetliste warstwy laserunków, jakimi powlekał obrazy i akwarele, były inspirowane malarstwem Brzozowskiego, lecz znalazł własną drogę do form tak bardzo przepełnionych powietrzem i światłem aż przezroczystych, a na późniejszym etapie poszukiwań przetykanych białymi „dziurami”. W zaprzyjaźnionym środowisku muzycznym mówiło się, że one są „pułapką”, dopatrywano się w nich śladów metafizy­ki. Inny trop, również bliski Brzozowskiemu, ma nadrealistyczny rodowód i wyraża się w metafo­rycznych i literackich tytułach, jakie autor nadawał obrazom, przeważnie olejnym.

O ile jednak obrazy Brzozowskiego są „tylko” malarstwem, w czym, zresztą, ich największa siła. to malarstwo Stajudy m o że być jeszcze czymś innym. Na przykład grą z malarstwem. (...) A czemu służą dziwne białe plamy wewnątrz obrazów? Poeta powiedziałby: oto mistyczne ostatnie światło, najdalsza gwiazda, znikający punkt, dotyk ręki Boga. Malarz powiedziałby: to tylko pierwsza warstwa farby, podmalówka, może nawet czysty grunt, zostawiony po to, by uwyraźnić maestrię nakładanych pracowicie laserunków. Muzyk powiedziałby: to pauza, cisza, kiedy instrumenty nabierają oddechu przed ponownym natarciem dźwięków. (...) Być może Stajuda jest jedynym autentycznym malarzem muzycznym (nie malarzem muzyki!) jakiego znam, przynajmniej w Polsce. Gama chromatyczna to pojęcie wspólne malarstwu i muzyce, jeden z najważ­niejszych kluczy do Stajudy. (Tadeusz Nyczek, wstęp do kat. wystawy „Jerzy Stajuda. Malarstwo, rysunek", galeria Inny Świat, Kraków, 1990).

Akwarela i rysunek stanowiły podstawę twórczości, obrazy olejne były tworami „wtórnymi”, powstałymi na wzór akwarel-matek. Oleje otrzymywały tytuły, papiery pozostawały bezimiennymi szkicami. Określeniem „matki”, wskazywał na sposób wartoś­ciowania i autoocenę.

Rozwój stylistyczny rysunku i akwareli trudno określić z większą dokładnością chronologiczną. Od końca lat 50. były sygnowane w lewym dolnym rogu czterema cyframi (numerem dnia i miesiąca) a w prawym dolnym – znakami chińskimi. Praw­dopodobnie znaki te nie odnoszą się do datowania rocznego, oznaczają raczej serie lub dłuższe okresy twórcze. Ich rola nie została dotychczas przez interpretatorów wyjaśniona. Od połowy lat 60. tylko nieliczne prace są przez autora datowane. Precyzja i stylistyka pisma chińskiego miały duży wpływ na rozwój artystyczny Stajudy, podobną rolę odegrała praktyczna znajomość konstrukcji i zapisu utworu muzycznego. Rysunki i akwarele noszą piętno muzycznych wzniesień i monotonii, wykonanie obrazów olejnych zawiera analogię do automatycz­nego, odruchowego zapisywania nut.

Fenomen „towarzyskości” nie pozostał bez wpływu na wizerunek Stajudy w kręgach artystycznych Warszawy. Prywatne mieszkanie przy ul. Wiejskiej było miejscem spotkania przyjaciół ze środowisk plastycznych, muzycznych i literackich – poetów i kompozytorów, twórców i krytyków. Sam gospodarz był wielkim znawcą muzyki poważnej, amatorem-wirtuozem, zgromadził jedną z najlepszych w Warszawie płytotek muzyki poważnej.

W okresie bojkotu oficjalnego życia artystycznego w latach 80. odbywały sięju niego wystawy i spotka­nia, jak na przykład „Wystawa jednoosobowa i jednodzienna” (8 XII 1982) czy „Wystawa domowa” (22 IX 1988). W ostatnich trzech latach życia związał się z Akademią Sztuk Pięknych w Warszawie, prowadził zajęcia z rysunku dla studentów Wydziału Rzeźby.

W 1991 roku otrzymał nagrodę Fundacji im. Alfreda Jurzykowskiego w Nowym Jorku. Zmarł 21 marca 1992 roku w Warszawie, jest pochowany na cmentarzu wojskowym na Powązkach w Warszawie.

Wystawy pośmiertne zorganizowała Galeria Krytyków Pokaz (1992) oraz Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski (1993). Dorobek artystyczny został zdeponowany w Muzeum Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, staraniem którego w 2000 roku ukazała się pełna antologia pism krytycznych Jerzego Stajudy pt. O obrazach i innych takich pod redakcją Joli Goli i Maryli Sitkowskiej.

Jola Gola, tekst w katalogu wystawy Jerzy Stajuda. Nieznane rysunki. Znane obrazy (Galeria Kordegarda 28 stycznia – 2 marca 2003)

Wybrane wystawy Jerzego Stajudy (pdf)