Obraz Gdzieś daleko altana przywodzi na myśl szkic architektury futurystycznej — budowli w rodzaju amfiteatru albo organicznej kapsuły. Sprawia wrażenie rysunku wykonanego mazakami w kolorach brązowym, czerwonym, zielonym, niebieskim, żółtym. Tytułowa „altana” została przedzielona wiązką białych kolumn na dwie części: przestronny pokój z czarnymi drzwiami w rogu i mniejsze pomieszczenie przypominające klatkę schodową. Erna Rosenstein umieszczała motywy architektoniczne również w innych obrazach, jak np. Architektura astralna (1984).

Obrazy artystki, niechętnej wszelkim kanonom i konwencjom, odzwierciedlają jej odczucia i skojarzenia, są świadectwem procesu twórczego. Ten ostatni był dla niej ważniejszy niż końcowy efekt w postaci obrazu, kwestionowała też sens podziałów stosowanych przez krytyków sztuki: przedstawienie — abstrakcja, rysunek — malarstwo czy przedmiot — działanie. Obrazów nie uważała za ukończone, a kompozycji za zamkniętą. Często przywoływany w kontekście jej twórczości surrealizm przejawiał się przede wszystkim w postawie artystki, nie tylko w charakterze jej malarstwa. Rozumiał to Tadeusz Kantor, który w 1967 roku aranżował wystawę indywidualną Rosenstein w Zachęcie — obok obrazów olejnych pokazał również potraktowaną jako asamblaż szafę z jej pokoju oraz miniatury i przedmioty ze sztucznego szkła.

Rosenstein uprawiała również poezję, czego echem są tytuły prac malarskich. Ważny element obrazu to dekoracyjny, przypominający secesyjne zawijasy podpis, zaś tytuły obrazów, tak jak w tym przypadku, są napisane na odwrocie przez samą artystkę. Pomalowana na biało drewniana rama najprawdopodobniej jest również jej dziełem.

Karolina Zychowicz