Teresa Murak dokonała pierwszego zasiewu rzeżuchy w 1972 roku. W czasie Wielkanocy tę niewielką roślinę wysiewa się np. na kawałku ligniny, a jej szybki wzrost symbolizuje zdolność przyrody do odradzania się i rozkwitu wiosną. Artystka pokrywała ziarnem rzeżuchy różne części garderoby i prezentowała porosłe nią ubrania na swoich wystawach. Mimo że ta roślina stała się swoistą sygnaturą artystki, stosowała ona także inne tworzywa: kurz, muł rzeczny, ścierki, zaczyn chlebowy, a w latach 90. XX wieku zaczęła eksperymentować z papierem czerpanym. Taki rodzaj papieru powstaje przez odsączanie za pomocą sita zmiażdżonych i rozmoczonych w wodzie włókien roślinnych. Tworzą one wilgotne warstwy, które po zdjęciu z sita nakłada się jedna na drugą i pozostawia do wyschnięcia. Z mokrej masy powstały kruche, białe koła o postrzępionych brzegach. Murak formowała je palcami, a ich ślady odcisnęły się na powierzchni papieru, zataczając coraz szersze kręgi wokół środka. Papierowe słońca to znaki kosmicznego porządku – siły wyższej panującej nad życiem wszystkich gatunków. Krytyk sztuki Andrzej Kostołowski pisał: „W papierowych, lecących fantomach jest uniwersalność nie mniejsza niż w maleńkich ziarnach rzeżuchy”.