Teresa Murak dokonała pierwszego zasiewu rzeżuchy w 1972 roku. W czasie Wielkanocy wysiewa się ją np. na kawałku ligniny, a jej szybki wzrost symbolizuje zdolność przyrody do odradzania się i rozkwitu wiosną. Podczas performansu Lady’s Smock (tytuł to angielska nazwa rzeżuchy polnej) w Galerii Labirynt w 1975 roku artystka i rośliny wchodziły ze sobą w bezpośrednią relację zmysłową. Ułożone na wilgotnej koszuli ziarna pęczniały, kiełkowały i po upływie kilku godzin zaczynały rosnąć pod wpływem ciepła ciała kobiety. Nietrwały rezultat akcji wpisywał się w postulat utożsamienia życia – w tym przypadku wegetacji rośliny – z procesem twórczym, formułowany przez sztukę neoawangardową lat 70. Jednocześnie ta i inne realizacje Murak mieszczą się w kręgu ważnych dla niej odniesień judeochrześcijańskich i pogańskich. Jak pisał kurator Sebastian Cichocki: „Czynność zasiewu staje się modlitwą lub medytacją. Pojedyncze kiełkujące rośliny są literami, tworzącymi zagadkowy, nieczytelny, stale rozsypujący się i mutujący tekst modlitwy wpisany w tkankę miejską. Czynność pisania po ziemi, za pomocą nasion, jest dla artystki aktem wiary, darem i podporządkowaniem prawom natury i wyższym siłom”.