Ur. w 1949 roku w Kiełczewicach, mieszka i pracuje w Warszawie.

Autorka instalacji, akcji i performansów, rzeźbiarka, rysowniczka. Studiowała w latach 1970-1976 w warszawskiej ASP pod kierunkiem Jana Tarasina i Tadeusza Dominika. Jest nazywana przez krytyków jedyną polską artystką tworzącą w nurcie sztuki ziemi. Najbardziej charakterystycznym dla niej tworzywem jest rzeżucha. Swoje uprawy rozpoczęła już w latach studenckich, najczęściej siejąc na koszulach, pelerynach, sukniach. Nosząc je, może wcielać się w rolę Matki Natury. W kręgu zainteresowań artystki znajduje się efemeryczność życia i idąca za tym próba zatrzymania wybranych momentów, zrozumienie rytmu i cyklu natury. Rzeżucha – symbol nowego życia – fascynuje artystkę, pozwala jej przeżywać i odczuwać kiełkowanie, wzrost roślin na własnym ciele pomaga jej w tworzeniu symbiozy między kulturą człowieka a przyrodą. W latach 70. wykonywała także monumentalne, organiczne rzeźby w pejzażu oraz mniejsze formy z użyciem mułu rzecznego i rozczynu żytniego. W latach 80. przygotowała cykl Rysunki dla Ziemi kontynuujący idee rzeźb plenerowych. Obok zainteresowań związanych z przyrodą pojawiły się również zagadnienia codzienności i powstała seria obrazów tworzonych w wyniku działań ze ścierką, z wodą i farbą na papierze. W 2004 roku artystka przeprowadziła akcję w centrum Warszawy (określiła ją mianem swojego „prezentu dla stolicy”), wysiewając pasy lnu z chabrami i makami.