„Prosta tęcza” powstała w 1991 roku na prezentowaną w Zachęcie wystawę „Epitafium i siedem przestrzeni. Drogi, tradycje, osobliwości życia duchowego w Polsce odbite w lustrze sztuki pod koniec XX wieku”, przygotowaną przez Janusza Boguckiego i Ninę Smolarz. Tęcza stała na placu Małachowskiego do roku 1993. Po 28 latach ponownie pojawi się na placu i będzie pretekstem do rozmów o współczesnym świecie.

Wystawa Hege Lønne, artystki norweskiej związanej z Polską, prezentuje rzeźby, instalacje, prace wideo oraz dokumentację działań artystycznych z różnych okresów jej twórczości. Ekspozycję uzupełniają niepublikowane fotografie Warszawy — barwne slajdy z okresu transformacji lat 80. i 90. XX wieku oraz filmy animowane.

Wystawa prezentuje po raz pierwszy w Polsce awangardową sztukę japońską dwóch historycznych dekad, czasu przełomowych zdarzeń i przemian, w wyniku których wyłoniła się Japonia znana nam dzisiaj. Składa się z dzieł najważniejszych artystów tamtego czasu, rzadko pokazywanych poza Japonią, oraz z dokumentacji ówczesnych ruchów awangardowych.

Artystka eksploruje obrzeża fotografii, wykorzystuje ją jako zapis swojej praktyki performatywnej, eksperymentuje z metodami jej powielania i przetwarzania. Wprowadza w obszar sztuki wizualne elementy zaczerpnięte z kultury masowej, a także właściwe jej techniki. Oś wystawy stanowią najważniejsze cykle: „O niej” oraz „Istota rzeczy”.

W swoim projekcie Marta Krześlak pochyla się nad uniwersalnością znaczeń, snując rozważania na temat czasu i przestrzeni. Tworzy laboratorium ruchomych przedmiotów, w którym obserwuje, jak oddziałują na siebie nawzajem i na otoczenie, w jaki sposób nawiązują do znanych zjawisk, jednocześnie pozostając abstrakcyjnymi obiektami.

„Prosta tęcza” powstała w 1991 roku na prezentowaną w Zachęcie wystawę „Epitafium i siedem przestrzeni. Drogi, tradycje, osobliwości życia duchowego w Polsce odbite w lustrze sztuki pod koniec XX wieku”, przygotowaną przez Janusza Boguckiego i Ninę Smolarz. Tęcza stała na placu Małachowskiego do roku 1993. Po 28 latach ponownie pojawi się na placu i będzie pretekstem do rozmów o współczesnym świecie.

Wystawa Hege Lønne, artystki norweskiej związanej z Polską, prezentuje rzeźby, instalacje, prace wideo oraz dokumentację działań artystycznych z różnych okresów jej twórczości. Ekspozycję uzupełniają niepublikowane fotografie Warszawy — barwne slajdy z okresu transformacji lat 80. i 90. XX wieku oraz filmy animowane.

Wystawa prezentuje po raz pierwszy w Polsce awangardową sztukę japońską dwóch historycznych dekad, czasu przełomowych zdarzeń i przemian, w wyniku których wyłoniła się Japonia znana nam dzisiaj. Składa się z dzieł najważniejszych artystów tamtego czasu, rzadko pokazywanych poza Japonią, oraz z dokumentacji ówczesnych ruchów awangardowych.

Artystka eksploruje obrzeża fotografii, wykorzystuje ją jako zapis swojej praktyki performatywnej, eksperymentuje z metodami jej powielania i przetwarzania. Wprowadza w obszar sztuki wizualne elementy zaczerpnięte z kultury masowej, a także właściwe jej techniki. Oś wystawy stanowią najważniejsze cykle: „O niej” oraz „Istota rzeczy”.

W swoim projekcie Marta Krześlak pochyla się nad uniwersalnością znaczeń, snując rozważania na temat czasu i przestrzeni. Tworzy laboratorium ruchomych przedmiotów, w którym obserwuje, jak oddziałują na siebie nawzajem i na otoczenie, w jaki sposób nawiązują do znanych zjawisk, jednocześnie pozostając abstrakcyjnymi obiektami.

„Prosta tęcza” powstała w 1991 roku na prezentowaną w Zachęcie wystawę „Epitafium i siedem przestrzeni. Drogi, tradycje, osobliwości życia duchowego w Polsce odbite w lustrze sztuki pod koniec XX wieku”, przygotowaną przez Janusza Boguckiego i Ninę Smolarz. Tęcza stała na placu Małachowskiego do roku 1993. Po 28 latach ponownie pojawi się na placu i będzie pretekstem do rozmów o współczesnym świecie.

Wystawa Hege Lønne, artystki norweskiej związanej z Polską, prezentuje rzeźby, instalacje, prace wideo oraz dokumentację działań artystycznych z różnych okresów jej twórczości. Ekspozycję uzupełniają niepublikowane fotografie Warszawy — barwne slajdy z okresu transformacji lat 80. i 90. XX wieku oraz filmy animowane.

Wystawa prezentuje po raz pierwszy w Polsce awangardową sztukę japońską dwóch historycznych dekad, czasu przełomowych zdarzeń i przemian, w wyniku których wyłoniła się Japonia znana nam dzisiaj. Składa się z dzieł najważniejszych artystów tamtego czasu, rzadko pokazywanych poza Japonią, oraz z dokumentacji ówczesnych ruchów awangardowych.

Artystka eksploruje obrzeża fotografii, wykorzystuje ją jako zapis swojej praktyki performatywnej, eksperymentuje z metodami jej powielania i przetwarzania. Wprowadza w obszar sztuki wizualne elementy zaczerpnięte z kultury masowej, a także właściwe jej techniki. Oś wystawy stanowią najważniejsze cykle: „O niej” oraz „Istota rzeczy”.

W swoim projekcie Marta Krześlak pochyla się nad uniwersalnością znaczeń, snując rozważania na temat czasu i przestrzeni. Tworzy laboratorium ruchomych przedmiotów, w którym obserwuje, jak oddziałują na siebie nawzajem i na otoczenie, w jaki sposób nawiązują do znanych zjawisk, jednocześnie pozostając abstrakcyjnymi obiektami.

„Prosta tęcza” powstała w 1991 roku na prezentowaną w Zachęcie wystawę „Epitafium i siedem przestrzeni. Drogi, tradycje, osobliwości życia duchowego w Polsce odbite w lustrze sztuki pod koniec XX wieku”, przygotowaną przez Janusza Boguckiego i Ninę Smolarz. Tęcza stała na placu Małachowskiego do roku 1993. Po 28 latach ponownie pojawi się na placu i będzie pretekstem do rozmów o współczesnym świecie.

Wystawa Hege Lønne, artystki norweskiej związanej z Polską, prezentuje rzeźby, instalacje, prace wideo oraz dokumentację działań artystycznych z różnych okresów jej twórczości. Ekspozycję uzupełniają niepublikowane fotografie Warszawy — barwne slajdy z okresu transformacji lat 80. i 90. XX wieku oraz filmy animowane.

Wystawa prezentuje po raz pierwszy w Polsce awangardową sztukę japońską dwóch historycznych dekad, czasu przełomowych zdarzeń i przemian, w wyniku których wyłoniła się Japonia znana nam dzisiaj. Składa się z dzieł najważniejszych artystów tamtego czasu, rzadko pokazywanych poza Japonią, oraz z dokumentacji ówczesnych ruchów awangardowych.

Artystka eksploruje obrzeża fotografii, wykorzystuje ją jako zapis swojej praktyki performatywnej, eksperymentuje z metodami jej powielania i przetwarzania. Wprowadza w obszar sztuki wizualne elementy zaczerpnięte z kultury masowej, a także właściwe jej techniki. Oś wystawy stanowią najważniejsze cykle: „O niej” oraz „Istota rzeczy”.

W swoim projekcie Marta Krześlak pochyla się nad uniwersalnością znaczeń, snując rozważania na temat czasu i przestrzeni. Tworzy laboratorium ruchomych przedmiotów, w którym obserwuje, jak oddziałują na siebie nawzajem i na otoczenie, w jaki sposób nawiązują do znanych zjawisk, jednocześnie pozostając abstrakcyjnymi obiektami.

„Prosta tęcza” powstała w 1991 roku na prezentowaną w Zachęcie wystawę „Epitafium i siedem przestrzeni. Drogi, tradycje, osobliwości życia duchowego w Polsce odbite w lustrze sztuki pod koniec XX wieku”, przygotowaną przez Janusza Boguckiego i Ninę Smolarz. Tęcza stała na placu Małachowskiego do roku 1993. Po 28 latach ponownie pojawi się na placu i będzie pretekstem do rozmów o współczesnym świecie.

Wystawa Hege Lønne, artystki norweskiej związanej z Polską, prezentuje rzeźby, instalacje, prace wideo oraz dokumentację działań artystycznych z różnych okresów jej twórczości. Ekspozycję uzupełniają niepublikowane fotografie Warszawy — barwne slajdy z okresu transformacji lat 80. i 90. XX wieku oraz filmy animowane.

Wystawa prezentuje po raz pierwszy w Polsce awangardową sztukę japońską dwóch historycznych dekad, czasu przełomowych zdarzeń i przemian, w wyniku których wyłoniła się Japonia znana nam dzisiaj. Składa się z dzieł najważniejszych artystów tamtego czasu, rzadko pokazywanych poza Japonią, oraz z dokumentacji ówczesnych ruchów awangardowych.

Artystka eksploruje obrzeża fotografii, wykorzystuje ją jako zapis swojej praktyki performatywnej, eksperymentuje z metodami jej powielania i przetwarzania. Wprowadza w obszar sztuki wizualne elementy zaczerpnięte z kultury masowej, a także właściwe jej techniki. Oś wystawy stanowią najważniejsze cykle: „O niej” oraz „Istota rzeczy”.

W swoim projekcie Marta Krześlak pochyla się nad uniwersalnością znaczeń, snując rozważania na temat czasu i przestrzeni. Tworzy laboratorium ruchomych przedmiotów, w którym obserwuje, jak oddziałują na siebie nawzajem i na otoczenie, w jaki sposób nawiązują do znanych zjawisk, jednocześnie pozostając abstrakcyjnymi obiektami.

„Prosta tęcza” powstała w 1991 roku na prezentowaną w Zachęcie wystawę „Epitafium i siedem przestrzeni. Drogi, tradycje, osobliwości życia duchowego w Polsce odbite w lustrze sztuki pod koniec XX wieku”, przygotowaną przez Janusza Boguckiego i Ninę Smolarz. Tęcza stała na placu Małachowskiego do roku 1993. Po 28 latach ponownie pojawi się na placu i będzie pretekstem do rozmów o współczesnym świecie.

Wystawa Hege Lønne, artystki norweskiej związanej z Polską, prezentuje rzeźby, instalacje, prace wideo oraz dokumentację działań artystycznych z różnych okresów jej twórczości. Ekspozycję uzupełniają niepublikowane fotografie Warszawy — barwne slajdy z okresu transformacji lat 80. i 90. XX wieku oraz filmy animowane.

Wystawa prezentuje po raz pierwszy w Polsce awangardową sztukę japońską dwóch historycznych dekad, czasu przełomowych zdarzeń i przemian, w wyniku których wyłoniła się Japonia znana nam dzisiaj. Składa się z dzieł najważniejszych artystów tamtego czasu, rzadko pokazywanych poza Japonią, oraz z dokumentacji ówczesnych ruchów awangardowych.

Artystka eksploruje obrzeża fotografii, wykorzystuje ją jako zapis swojej praktyki performatywnej, eksperymentuje z metodami jej powielania i przetwarzania. Wprowadza w obszar sztuki wizualne elementy zaczerpnięte z kultury masowej, a także właściwe jej techniki. Oś wystawy stanowią najważniejsze cykle: „O niej” oraz „Istota rzeczy”.

W swoim projekcie Marta Krześlak pochyla się nad uniwersalnością znaczeń, snując rozważania na temat czasu i przestrzeni. Tworzy laboratorium ruchomych przedmiotów, w którym obserwuje, jak oddziałują na siebie nawzajem i na otoczenie, w jaki sposób nawiązują do znanych zjawisk, jednocześnie pozostając abstrakcyjnymi obiektami.

„Prosta tęcza” powstała w 1991 roku na prezentowaną w Zachęcie wystawę „Epitafium i siedem przestrzeni. Drogi, tradycje, osobliwości życia duchowego w Polsce odbite w lustrze sztuki pod koniec XX wieku”, przygotowaną przez Janusza Boguckiego i Ninę Smolarz. Tęcza stała na placu Małachowskiego do roku 1993. Po 28 latach ponownie pojawi się na placu i będzie pretekstem do rozmów o współczesnym świecie.

Wystawa Hege Lønne, artystki norweskiej związanej z Polską, prezentuje rzeźby, instalacje, prace wideo oraz dokumentację działań artystycznych z różnych okresów jej twórczości. Ekspozycję uzupełniają niepublikowane fotografie Warszawy — barwne slajdy z okresu transformacji lat 80. i 90. XX wieku oraz filmy animowane.

Wystawa prezentuje po raz pierwszy w Polsce awangardową sztukę japońską dwóch historycznych dekad, czasu przełomowych zdarzeń i przemian, w wyniku których wyłoniła się Japonia znana nam dzisiaj. Składa się z dzieł najważniejszych artystów tamtego czasu, rzadko pokazywanych poza Japonią, oraz z dokumentacji ówczesnych ruchów awangardowych.

Artystka eksploruje obrzeża fotografii, wykorzystuje ją jako zapis swojej praktyki performatywnej, eksperymentuje z metodami jej powielania i przetwarzania. Wprowadza w obszar sztuki wizualne elementy zaczerpnięte z kultury masowej, a także właściwe jej techniki. Oś wystawy stanowią najważniejsze cykle: „O niej” oraz „Istota rzeczy”.

W swoim projekcie Marta Krześlak pochyla się nad uniwersalnością znaczeń, snując rozważania na temat czasu i przestrzeni. Tworzy laboratorium ruchomych przedmiotów, w którym obserwuje, jak oddziałują na siebie nawzajem i na otoczenie, w jaki sposób nawiązują do znanych zjawisk, jednocześnie pozostając abstrakcyjnymi obiektami.

„Prosta tęcza” powstała w 1991 roku na prezentowaną w Zachęcie wystawę „Epitafium i siedem przestrzeni. Drogi, tradycje, osobliwości życia duchowego w Polsce odbite w lustrze sztuki pod koniec XX wieku”, przygotowaną przez Janusza Boguckiego i Ninę Smolarz. Tęcza stała na placu Małachowskiego do roku 1993. Po 28 latach ponownie pojawi się na placu i będzie pretekstem do rozmów o współczesnym świecie.

Wystawa Hege Lønne, artystki norweskiej związanej z Polską, prezentuje rzeźby, instalacje, prace wideo oraz dokumentację działań artystycznych z różnych okresów jej twórczości. Ekspozycję uzupełniają niepublikowane fotografie Warszawy — barwne slajdy z okresu transformacji lat 80. i 90. XX wieku oraz filmy animowane.

Wystawa prezentuje po raz pierwszy w Polsce awangardową sztukę japońską dwóch historycznych dekad, czasu przełomowych zdarzeń i przemian, w wyniku których wyłoniła się Japonia znana nam dzisiaj. Składa się z dzieł najważniejszych artystów tamtego czasu, rzadko pokazywanych poza Japonią, oraz z dokumentacji ówczesnych ruchów awangardowych.

Artystka eksploruje obrzeża fotografii, wykorzystuje ją jako zapis swojej praktyki performatywnej, eksperymentuje z metodami jej powielania i przetwarzania. Wprowadza w obszar sztuki wizualne elementy zaczerpnięte z kultury masowej, a także właściwe jej techniki. Oś wystawy stanowią najważniejsze cykle: „O niej” oraz „Istota rzeczy”.

W swoim projekcie Marta Krześlak pochyla się nad uniwersalnością znaczeń, snując rozważania na temat czasu i przestrzeni. Tworzy laboratorium ruchomych przedmiotów, w którym obserwuje, jak oddziałują na siebie nawzajem i na otoczenie, w jaki sposób nawiązują do znanych zjawisk, jednocześnie pozostając abstrakcyjnymi obiektami.

„Prosta tęcza” powstała w 1991 roku na prezentowaną w Zachęcie wystawę „Epitafium i siedem przestrzeni. Drogi, tradycje, osobliwości życia duchowego w Polsce odbite w lustrze sztuki pod koniec XX wieku”, przygotowaną przez Janusza Boguckiego i Ninę Smolarz. Tęcza stała na placu Małachowskiego do roku 1993. Po 28 latach ponownie pojawi się na placu i będzie pretekstem do rozmów o współczesnym świecie.

Wystawa Hege Lønne, artystki norweskiej związanej z Polską, prezentuje rzeźby, instalacje, prace wideo oraz dokumentację działań artystycznych z różnych okresów jej twórczości. Ekspozycję uzupełniają niepublikowane fotografie Warszawy — barwne slajdy z okresu transformacji lat 80. i 90. XX wieku oraz filmy animowane.

Wystawa prezentuje po raz pierwszy w Polsce awangardową sztukę japońską dwóch historycznych dekad, czasu przełomowych zdarzeń i przemian, w wyniku których wyłoniła się Japonia znana nam dzisiaj. Składa się z dzieł najważniejszych artystów tamtego czasu, rzadko pokazywanych poza Japonią, oraz z dokumentacji ówczesnych ruchów awangardowych.

Artystka eksploruje obrzeża fotografii, wykorzystuje ją jako zapis swojej praktyki performatywnej, eksperymentuje z metodami jej powielania i przetwarzania. Wprowadza w obszar sztuki wizualne elementy zaczerpnięte z kultury masowej, a także właściwe jej techniki. Oś wystawy stanowią najważniejsze cykle: „O niej” oraz „Istota rzeczy”.

W swoim projekcie Marta Krześlak pochyla się nad uniwersalnością znaczeń, snując rozważania na temat czasu i przestrzeni. Tworzy laboratorium ruchomych przedmiotów, w którym obserwuje, jak oddziałują na siebie nawzajem i na otoczenie, w jaki sposób nawiązują do znanych zjawisk, jednocześnie pozostając abstrakcyjnymi obiektami.

„Prosta tęcza” powstała w 1991 roku na prezentowaną w Zachęcie wystawę „Epitafium i siedem przestrzeni. Drogi, tradycje, osobliwości życia duchowego w Polsce odbite w lustrze sztuki pod koniec XX wieku”, przygotowaną przez Janusza Boguckiego i Ninę Smolarz. Tęcza stała na placu Małachowskiego do roku 1993. Po 28 latach ponownie pojawi się na placu i będzie pretekstem do rozmów o współczesnym świecie.

Wystawa prezentuje po raz pierwszy w Polsce awangardową sztukę japońską dwóch historycznych dekad, czasu przełomowych zdarzeń i przemian, w wyniku których wyłoniła się Japonia znana nam dzisiaj. Składa się z dzieł najważniejszych artystów tamtego czasu, rzadko pokazywanych poza Japonią, oraz z dokumentacji ówczesnych ruchów awangardowych.

Artystka eksploruje obrzeża fotografii, wykorzystuje ją jako zapis swojej praktyki performatywnej, eksperymentuje z metodami jej powielania i przetwarzania. Wprowadza w obszar sztuki wizualne elementy zaczerpnięte z kultury masowej, a także właściwe jej techniki. Oś wystawy stanowią najważniejsze cykle: „O niej” oraz „Istota rzeczy”.

W swoim projekcie Marta Krześlak pochyla się nad uniwersalnością znaczeń, snując rozważania na temat czasu i przestrzeni. Tworzy laboratorium ruchomych przedmiotów, w którym obserwuje, jak oddziałują na siebie nawzajem i na otoczenie, w jaki sposób nawiązują do znanych zjawisk, jednocześnie pozostając abstrakcyjnymi obiektami.

„Prosta tęcza” powstała w 1991 roku na prezentowaną w Zachęcie wystawę „Epitafium i siedem przestrzeni. Drogi, tradycje, osobliwości życia duchowego w Polsce odbite w lustrze sztuki pod koniec XX wieku”, przygotowaną przez Janusza Boguckiego i Ninę Smolarz. Tęcza stała na placu Małachowskiego do roku 1993. Po 28 latach ponownie pojawi się na placu i będzie pretekstem do rozmów o współczesnym świecie.

Wystawa prezentuje po raz pierwszy w Polsce awangardową sztukę japońską dwóch historycznych dekad, czasu przełomowych zdarzeń i przemian, w wyniku których wyłoniła się Japonia znana nam dzisiaj. Składa się z dzieł najważniejszych artystów tamtego czasu, rzadko pokazywanych poza Japonią, oraz z dokumentacji ówczesnych ruchów awangardowych.

Artystka eksploruje obrzeża fotografii, wykorzystuje ją jako zapis swojej praktyki performatywnej, eksperymentuje z metodami jej powielania i przetwarzania. Wprowadza w obszar sztuki wizualne elementy zaczerpnięte z kultury masowej, a także właściwe jej techniki. Oś wystawy stanowią najważniejsze cykle: „O niej” oraz „Istota rzeczy”.

W swoim projekcie Marta Krześlak pochyla się nad uniwersalnością znaczeń, snując rozważania na temat czasu i przestrzeni. Tworzy laboratorium ruchomych przedmiotów, w którym obserwuje, jak oddziałują na siebie nawzajem i na otoczenie, w jaki sposób nawiązują do znanych zjawisk, jednocześnie pozostając abstrakcyjnymi obiektami.

„Prosta tęcza” powstała w 1991 roku na prezentowaną w Zachęcie wystawę „Epitafium i siedem przestrzeni. Drogi, tradycje, osobliwości życia duchowego w Polsce odbite w lustrze sztuki pod koniec XX wieku”, przygotowaną przez Janusza Boguckiego i Ninę Smolarz. Tęcza stała na placu Małachowskiego do roku 1993. Po 28 latach ponownie pojawi się na placu i będzie pretekstem do rozmów o współczesnym świecie.

Wystawa prezentuje po raz pierwszy w Polsce awangardową sztukę japońską dwóch historycznych dekad, czasu przełomowych zdarzeń i przemian, w wyniku których wyłoniła się Japonia znana nam dzisiaj. Składa się z dzieł najważniejszych artystów tamtego czasu, rzadko pokazywanych poza Japonią, oraz z dokumentacji ówczesnych ruchów awangardowych.

Artystka eksploruje obrzeża fotografii, wykorzystuje ją jako zapis swojej praktyki performatywnej, eksperymentuje z metodami jej powielania i przetwarzania. Wprowadza w obszar sztuki wizualne elementy zaczerpnięte z kultury masowej, a także właściwe jej techniki. Oś wystawy stanowią najważniejsze cykle: „O niej” oraz „Istota rzeczy”.

W swoim projekcie Marta Krześlak pochyla się nad uniwersalnością znaczeń, snując rozważania na temat czasu i przestrzeni. Tworzy laboratorium ruchomych przedmiotów, w którym obserwuje, jak oddziałują na siebie nawzajem i na otoczenie, w jaki sposób nawiązują do znanych zjawisk, jednocześnie pozostając abstrakcyjnymi obiektami.

„Prosta tęcza” powstała w 1991 roku na prezentowaną w Zachęcie wystawę „Epitafium i siedem przestrzeni. Drogi, tradycje, osobliwości życia duchowego w Polsce odbite w lustrze sztuki pod koniec XX wieku”, przygotowaną przez Janusza Boguckiego i Ninę Smolarz. Tęcza stała na placu Małachowskiego do roku 1993. Po 28 latach ponownie pojawi się na placu i będzie pretekstem do rozmów o współczesnym świecie.

Wystawa prezentuje po raz pierwszy w Polsce awangardową sztukę japońską dwóch historycznych dekad, czasu przełomowych zdarzeń i przemian, w wyniku których wyłoniła się Japonia znana nam dzisiaj. Składa się z dzieł najważniejszych artystów tamtego czasu, rzadko pokazywanych poza Japonią, oraz z dokumentacji ówczesnych ruchów awangardowych.

Artystka eksploruje obrzeża fotografii, wykorzystuje ją jako zapis swojej praktyki performatywnej, eksperymentuje z metodami jej powielania i przetwarzania. Wprowadza w obszar sztuki wizualne elementy zaczerpnięte z kultury masowej, a także właściwe jej techniki. Oś wystawy stanowią najważniejsze cykle: „O niej” oraz „Istota rzeczy”.

W swoim projekcie Marta Krześlak pochyla się nad uniwersalnością znaczeń, snując rozważania na temat czasu i przestrzeni. Tworzy laboratorium ruchomych przedmiotów, w którym obserwuje, jak oddziałują na siebie nawzajem i na otoczenie, w jaki sposób nawiązują do znanych zjawisk, jednocześnie pozostając abstrakcyjnymi obiektami.

„Prosta tęcza” powstała w 1991 roku na prezentowaną w Zachęcie wystawę „Epitafium i siedem przestrzeni. Drogi, tradycje, osobliwości życia duchowego w Polsce odbite w lustrze sztuki pod koniec XX wieku”, przygotowaną przez Janusza Boguckiego i Ninę Smolarz. Tęcza stała na placu Małachowskiego do roku 1993. Po 28 latach ponownie pojawi się na placu i będzie pretekstem do rozmów o współczesnym świecie.

Wystawa prezentuje po raz pierwszy w Polsce awangardową sztukę japońską dwóch historycznych dekad, czasu przełomowych zdarzeń i przemian, w wyniku których wyłoniła się Japonia znana nam dzisiaj. Składa się z dzieł najważniejszych artystów tamtego czasu, rzadko pokazywanych poza Japonią, oraz z dokumentacji ówczesnych ruchów awangardowych.

Artystka eksploruje obrzeża fotografii, wykorzystuje ją jako zapis swojej praktyki performatywnej, eksperymentuje z metodami jej powielania i przetwarzania. Wprowadza w obszar sztuki wizualne elementy zaczerpnięte z kultury masowej, a także właściwe jej techniki. Oś wystawy stanowią najważniejsze cykle: „O niej” oraz „Istota rzeczy”.

W swoim projekcie Marta Krześlak pochyla się nad uniwersalnością znaczeń, snując rozważania na temat czasu i przestrzeni. Tworzy laboratorium ruchomych przedmiotów, w którym obserwuje, jak oddziałują na siebie nawzajem i na otoczenie, w jaki sposób nawiązują do znanych zjawisk, jednocześnie pozostając abstrakcyjnymi obiektami.

„Prosta tęcza” powstała w 1991 roku na prezentowaną w Zachęcie wystawę „Epitafium i siedem przestrzeni. Drogi, tradycje, osobliwości życia duchowego w Polsce odbite w lustrze sztuki pod koniec XX wieku”, przygotowaną przez Janusza Boguckiego i Ninę Smolarz. Tęcza stała na placu Małachowskiego do roku 1993. Po 28 latach ponownie pojawi się na placu i będzie pretekstem do rozmów o współczesnym świecie.

Wystawa prezentuje po raz pierwszy w Polsce awangardową sztukę japońską dwóch historycznych dekad, czasu przełomowych zdarzeń i przemian, w wyniku których wyłoniła się Japonia znana nam dzisiaj. Składa się z dzieł najważniejszych artystów tamtego czasu, rzadko pokazywanych poza Japonią, oraz z dokumentacji ówczesnych ruchów awangardowych.

Artystka eksploruje obrzeża fotografii, wykorzystuje ją jako zapis swojej praktyki performatywnej, eksperymentuje z metodami jej powielania i przetwarzania. Wprowadza w obszar sztuki wizualne elementy zaczerpnięte z kultury masowej, a także właściwe jej techniki. Oś wystawy stanowią najważniejsze cykle: „O niej” oraz „Istota rzeczy”.

W swoim projekcie Marta Krześlak pochyla się nad uniwersalnością znaczeń, snując rozważania na temat czasu i przestrzeni. Tworzy laboratorium ruchomych przedmiotów, w którym obserwuje, jak oddziałują na siebie nawzajem i na otoczenie, w jaki sposób nawiązują do znanych zjawisk, jednocześnie pozostając abstrakcyjnymi obiektami.

„Prosta tęcza” powstała w 1991 roku na prezentowaną w Zachęcie wystawę „Epitafium i siedem przestrzeni. Drogi, tradycje, osobliwości życia duchowego w Polsce odbite w lustrze sztuki pod koniec XX wieku”, przygotowaną przez Janusza Boguckiego i Ninę Smolarz. Tęcza stała na placu Małachowskiego do roku 1993. Po 28 latach ponownie pojawi się na placu i będzie pretekstem do rozmów o współczesnym świecie.

Wystawa prezentuje po raz pierwszy w Polsce awangardową sztukę japońską dwóch historycznych dekad, czasu przełomowych zdarzeń i przemian, w wyniku których wyłoniła się Japonia znana nam dzisiaj. Składa się z dzieł najważniejszych artystów tamtego czasu, rzadko pokazywanych poza Japonią, oraz z dokumentacji ówczesnych ruchów awangardowych.

Artystka eksploruje obrzeża fotografii, wykorzystuje ją jako zapis swojej praktyki performatywnej, eksperymentuje z metodami jej powielania i przetwarzania. Wprowadza w obszar sztuki wizualne elementy zaczerpnięte z kultury masowej, a także właściwe jej techniki. Oś wystawy stanowią najważniejsze cykle: „O niej” oraz „Istota rzeczy”.

W swoim projekcie Marta Krześlak pochyla się nad uniwersalnością znaczeń, snując rozważania na temat czasu i przestrzeni. Tworzy laboratorium ruchomych przedmiotów, w którym obserwuje, jak oddziałują na siebie nawzajem i na otoczenie, w jaki sposób nawiązują do znanych zjawisk, jednocześnie pozostając abstrakcyjnymi obiektami.

„Prosta tęcza” powstała w 1991 roku na prezentowaną w Zachęcie wystawę „Epitafium i siedem przestrzeni. Drogi, tradycje, osobliwości życia duchowego w Polsce odbite w lustrze sztuki pod koniec XX wieku”, przygotowaną przez Janusza Boguckiego i Ninę Smolarz. Tęcza stała na placu Małachowskiego do roku 1993. Po 28 latach ponownie pojawi się na placu i będzie pretekstem do rozmów o współczesnym świecie.

Wystawa prezentuje po raz pierwszy w Polsce awangardową sztukę japońską dwóch historycznych dekad, czasu przełomowych zdarzeń i przemian, w wyniku których wyłoniła się Japonia znana nam dzisiaj. Składa się z dzieł najważniejszych artystów tamtego czasu, rzadko pokazywanych poza Japonią, oraz z dokumentacji ówczesnych ruchów awangardowych.

Artystka eksploruje obrzeża fotografii, wykorzystuje ją jako zapis swojej praktyki performatywnej, eksperymentuje z metodami jej powielania i przetwarzania. Wprowadza w obszar sztuki wizualne elementy zaczerpnięte z kultury masowej, a także właściwe jej techniki. Oś wystawy stanowią najważniejsze cykle: „O niej” oraz „Istota rzeczy”.

W swoim projekcie Marta Krześlak pochyla się nad uniwersalnością znaczeń, snując rozważania na temat czasu i przestrzeni. Tworzy laboratorium ruchomych przedmiotów, w którym obserwuje, jak oddziałują na siebie nawzajem i na otoczenie, w jaki sposób nawiązują do znanych zjawisk, jednocześnie pozostając abstrakcyjnymi obiektami.

„Prosta tęcza” powstała w 1991 roku na prezentowaną w Zachęcie wystawę „Epitafium i siedem przestrzeni. Drogi, tradycje, osobliwości życia duchowego w Polsce odbite w lustrze sztuki pod koniec XX wieku”, przygotowaną przez Janusza Boguckiego i Ninę Smolarz. Tęcza stała na placu Małachowskiego do roku 1993. Po 28 latach ponownie pojawi się na placu i będzie pretekstem do rozmów o współczesnym świecie.

Wystawa prezentuje po raz pierwszy w Polsce awangardową sztukę japońską dwóch historycznych dekad, czasu przełomowych zdarzeń i przemian, w wyniku których wyłoniła się Japonia znana nam dzisiaj. Składa się z dzieł najważniejszych artystów tamtego czasu, rzadko pokazywanych poza Japonią, oraz z dokumentacji ówczesnych ruchów awangardowych.

Artystka eksploruje obrzeża fotografii, wykorzystuje ją jako zapis swojej praktyki performatywnej, eksperymentuje z metodami jej powielania i przetwarzania. Wprowadza w obszar sztuki wizualne elementy zaczerpnięte z kultury masowej, a także właściwe jej techniki. Oś wystawy stanowią najważniejsze cykle: „O niej” oraz „Istota rzeczy”.

W swoim projekcie Marta Krześlak pochyla się nad uniwersalnością znaczeń, snując rozważania na temat czasu i przestrzeni. Tworzy laboratorium ruchomych przedmiotów, w którym obserwuje, jak oddziałują na siebie nawzajem i na otoczenie, w jaki sposób nawiązują do znanych zjawisk, jednocześnie pozostając abstrakcyjnymi obiektami.

„Prosta tęcza” powstała w 1991 roku na prezentowaną w Zachęcie wystawę „Epitafium i siedem przestrzeni. Drogi, tradycje, osobliwości życia duchowego w Polsce odbite w lustrze sztuki pod koniec XX wieku”, przygotowaną przez Janusza Boguckiego i Ninę Smolarz. Tęcza stała na placu Małachowskiego do roku 1993. Po 28 latach ponownie pojawi się na placu i będzie pretekstem do rozmów o współczesnym świecie.

Wystawa prezentuje po raz pierwszy w Polsce awangardową sztukę japońską dwóch historycznych dekad, czasu przełomowych zdarzeń i przemian, w wyniku których wyłoniła się Japonia znana nam dzisiaj. Składa się z dzieł najważniejszych artystów tamtego czasu, rzadko pokazywanych poza Japonią, oraz z dokumentacji ówczesnych ruchów awangardowych.

Artystka eksploruje obrzeża fotografii, wykorzystuje ją jako zapis swojej praktyki performatywnej, eksperymentuje z metodami jej powielania i przetwarzania. Wprowadza w obszar sztuki wizualne elementy zaczerpnięte z kultury masowej, a także właściwe jej techniki. Oś wystawy stanowią najważniejsze cykle: „O niej” oraz „Istota rzeczy”.

W swoim projekcie Marta Krześlak pochyla się nad uniwersalnością znaczeń, snując rozważania na temat czasu i przestrzeni. Tworzy laboratorium ruchomych przedmiotów, w którym obserwuje, jak oddziałują na siebie nawzajem i na otoczenie, w jaki sposób nawiązują do znanych zjawisk, jednocześnie pozostając abstrakcyjnymi obiektami.

„Prosta tęcza” powstała w 1991 roku na prezentowaną w Zachęcie wystawę „Epitafium i siedem przestrzeni. Drogi, tradycje, osobliwości życia duchowego w Polsce odbite w lustrze sztuki pod koniec XX wieku”, przygotowaną przez Janusza Boguckiego i Ninę Smolarz. Tęcza stała na placu Małachowskiego do roku 1993. Po 28 latach ponownie pojawi się na placu i będzie pretekstem do rozmów o współczesnym świecie.

Wystawa prezentuje po raz pierwszy w Polsce awangardową sztukę japońską dwóch historycznych dekad, czasu przełomowych zdarzeń i przemian, w wyniku których wyłoniła się Japonia znana nam dzisiaj. Składa się z dzieł najważniejszych artystów tamtego czasu, rzadko pokazywanych poza Japonią, oraz z dokumentacji ówczesnych ruchów awangardowych.

Artystka eksploruje obrzeża fotografii, wykorzystuje ją jako zapis swojej praktyki performatywnej, eksperymentuje z metodami jej powielania i przetwarzania. Wprowadza w obszar sztuki wizualne elementy zaczerpnięte z kultury masowej, a także właściwe jej techniki. Oś wystawy stanowią najważniejsze cykle: „O niej” oraz „Istota rzeczy”.

W swoim projekcie Marta Krześlak pochyla się nad uniwersalnością znaczeń, snując rozważania na temat czasu i przestrzeni. Tworzy laboratorium ruchomych przedmiotów, w którym obserwuje, jak oddziałują na siebie nawzajem i na otoczenie, w jaki sposób nawiązują do znanych zjawisk, jednocześnie pozostając abstrakcyjnymi obiektami.

„Prosta tęcza” powstała w 1991 roku na prezentowaną w Zachęcie wystawę „Epitafium i siedem przestrzeni. Drogi, tradycje, osobliwości życia duchowego w Polsce odbite w lustrze sztuki pod koniec XX wieku”, przygotowaną przez Janusza Boguckiego i Ninę Smolarz. Tęcza stała na placu Małachowskiego do roku 1993. Po 28 latach ponownie pojawi się na placu i będzie pretekstem do rozmów o współczesnym świecie.

Wystawa prezentuje po raz pierwszy w Polsce awangardową sztukę japońską dwóch historycznych dekad, czasu przełomowych zdarzeń i przemian, w wyniku których wyłoniła się Japonia znana nam dzisiaj. Składa się z dzieł najważniejszych artystów tamtego czasu, rzadko pokazywanych poza Japonią, oraz z dokumentacji ówczesnych ruchów awangardowych.

Artystka eksploruje obrzeża fotografii, wykorzystuje ją jako zapis swojej praktyki performatywnej, eksperymentuje z metodami jej powielania i przetwarzania. Wprowadza w obszar sztuki wizualne elementy zaczerpnięte z kultury masowej, a także właściwe jej techniki. Oś wystawy stanowią najważniejsze cykle: „O niej” oraz „Istota rzeczy”.

W swoim projekcie Marta Krześlak pochyla się nad uniwersalnością znaczeń, snując rozważania na temat czasu i przestrzeni. Tworzy laboratorium ruchomych przedmiotów, w którym obserwuje, jak oddziałują na siebie nawzajem i na otoczenie, w jaki sposób nawiązują do znanych zjawisk, jednocześnie pozostając abstrakcyjnymi obiektami.

„Prosta tęcza” powstała w 1991 roku na prezentowaną w Zachęcie wystawę „Epitafium i siedem przestrzeni. Drogi, tradycje, osobliwości życia duchowego w Polsce odbite w lustrze sztuki pod koniec XX wieku”, przygotowaną przez Janusza Boguckiego i Ninę Smolarz. Tęcza stała na placu Małachowskiego do roku 1993. Po 28 latach ponownie pojawi się na placu i będzie pretekstem do rozmów o współczesnym świecie.

Wystawa prezentuje po raz pierwszy w Polsce awangardową sztukę japońską dwóch historycznych dekad, czasu przełomowych zdarzeń i przemian, w wyniku których wyłoniła się Japonia znana nam dzisiaj. Składa się z dzieł najważniejszych artystów tamtego czasu, rzadko pokazywanych poza Japonią, oraz z dokumentacji ówczesnych ruchów awangardowych.

Artystka eksploruje obrzeża fotografii, wykorzystuje ją jako zapis swojej praktyki performatywnej, eksperymentuje z metodami jej powielania i przetwarzania. Wprowadza w obszar sztuki wizualne elementy zaczerpnięte z kultury masowej, a także właściwe jej techniki. Oś wystawy stanowią najważniejsze cykle: „O niej” oraz „Istota rzeczy”.

„Prosta tęcza” powstała w 1991 roku na prezentowaną w Zachęcie wystawę „Epitafium i siedem przestrzeni. Drogi, tradycje, osobliwości życia duchowego w Polsce odbite w lustrze sztuki pod koniec XX wieku”, przygotowaną przez Janusza Boguckiego i Ninę Smolarz. Tęcza stała na placu Małachowskiego do roku 1993. Po 28 latach ponownie pojawi się na placu i będzie pretekstem do rozmów o współczesnym świecie.

Wystawa prezentuje po raz pierwszy w Polsce awangardową sztukę japońską dwóch historycznych dekad, czasu przełomowych zdarzeń i przemian, w wyniku których wyłoniła się Japonia znana nam dzisiaj. Składa się z dzieł najważniejszych artystów tamtego czasu, rzadko pokazywanych poza Japonią, oraz z dokumentacji ówczesnych ruchów awangardowych.

Artystka eksploruje obrzeża fotografii, wykorzystuje ją jako zapis swojej praktyki performatywnej, eksperymentuje z metodami jej powielania i przetwarzania. Wprowadza w obszar sztuki wizualne elementy zaczerpnięte z kultury masowej, a także właściwe jej techniki. Oś wystawy stanowią najważniejsze cykle: „O niej” oraz „Istota rzeczy”.

„Prosta tęcza” powstała w 1991 roku na prezentowaną w Zachęcie wystawę „Epitafium i siedem przestrzeni. Drogi, tradycje, osobliwości życia duchowego w Polsce odbite w lustrze sztuki pod koniec XX wieku”, przygotowaną przez Janusza Boguckiego i Ninę Smolarz. Tęcza stała na placu Małachowskiego do roku 1993. Po 28 latach ponownie pojawi się na placu i będzie pretekstem do rozmów o współczesnym świecie.

Wystawa prezentuje po raz pierwszy w Polsce awangardową sztukę japońską dwóch historycznych dekad, czasu przełomowych zdarzeń i przemian, w wyniku których wyłoniła się Japonia znana nam dzisiaj. Składa się z dzieł najważniejszych artystów tamtego czasu, rzadko pokazywanych poza Japonią, oraz z dokumentacji ówczesnych ruchów awangardowych.

Artystka eksploruje obrzeża fotografii, wykorzystuje ją jako zapis swojej praktyki performatywnej, eksperymentuje z metodami jej powielania i przetwarzania. Wprowadza w obszar sztuki wizualne elementy zaczerpnięte z kultury masowej, a także właściwe jej techniki. Oś wystawy stanowią najważniejsze cykle: „O niej” oraz „Istota rzeczy”.

„Prosta tęcza” powstała w 1991 roku na prezentowaną w Zachęcie wystawę „Epitafium i siedem przestrzeni. Drogi, tradycje, osobliwości życia duchowego w Polsce odbite w lustrze sztuki pod koniec XX wieku”, przygotowaną przez Janusza Boguckiego i Ninę Smolarz. Tęcza stała na placu Małachowskiego do roku 1993. Po 28 latach ponownie pojawi się na placu i będzie pretekstem do rozmów o współczesnym świecie.

Wystawa prezentuje po raz pierwszy w Polsce awangardową sztukę japońską dwóch historycznych dekad, czasu przełomowych zdarzeń i przemian, w wyniku których wyłoniła się Japonia znana nam dzisiaj. Składa się z dzieł najważniejszych artystów tamtego czasu, rzadko pokazywanych poza Japonią, oraz z dokumentacji ówczesnych ruchów awangardowych.

Artystka eksploruje obrzeża fotografii, wykorzystuje ją jako zapis swojej praktyki performatywnej, eksperymentuje z metodami jej powielania i przetwarzania. Wprowadza w obszar sztuki wizualne elementy zaczerpnięte z kultury masowej, a także właściwe jej techniki. Oś wystawy stanowią najważniejsze cykle: „O niej” oraz „Istota rzeczy”.

„Prosta tęcza” powstała w 1991 roku na prezentowaną w Zachęcie wystawę „Epitafium i siedem przestrzeni. Drogi, tradycje, osobliwości życia duchowego w Polsce odbite w lustrze sztuki pod koniec XX wieku”, przygotowaną przez Janusza Boguckiego i Ninę Smolarz. Tęcza stała na placu Małachowskiego do roku 1993. Po 28 latach ponownie pojawi się na placu i będzie pretekstem do rozmów o współczesnym świecie.

Wystawa prezentuje po raz pierwszy w Polsce awangardową sztukę japońską dwóch historycznych dekad, czasu przełomowych zdarzeń i przemian, w wyniku których wyłoniła się Japonia znana nam dzisiaj. Składa się z dzieł najważniejszych artystów tamtego czasu, rzadko pokazywanych poza Japonią, oraz z dokumentacji ówczesnych ruchów awangardowych.

Artystka eksploruje obrzeża fotografii, wykorzystuje ją jako zapis swojej praktyki performatywnej, eksperymentuje z metodami jej powielania i przetwarzania. Wprowadza w obszar sztuki wizualne elementy zaczerpnięte z kultury masowej, a także właściwe jej techniki. Oś wystawy stanowią najważniejsze cykle: „O niej” oraz „Istota rzeczy”.

„Prosta tęcza” powstała w 1991 roku na prezentowaną w Zachęcie wystawę „Epitafium i siedem przestrzeni. Drogi, tradycje, osobliwości życia duchowego w Polsce odbite w lustrze sztuki pod koniec XX wieku”, przygotowaną przez Janusza Boguckiego i Ninę Smolarz. Tęcza stała na placu Małachowskiego do roku 1993. Po 28 latach ponownie pojawi się na placu i będzie pretekstem do rozmów o współczesnym świecie.

Wystawa prezentuje po raz pierwszy w Polsce awangardową sztukę japońską dwóch historycznych dekad, czasu przełomowych zdarzeń i przemian, w wyniku których wyłoniła się Japonia znana nam dzisiaj. Składa się z dzieł najważniejszych artystów tamtego czasu, rzadko pokazywanych poza Japonią, oraz z dokumentacji ówczesnych ruchów awangardowych.

Artystka eksploruje obrzeża fotografii, wykorzystuje ją jako zapis swojej praktyki performatywnej, eksperymentuje z metodami jej powielania i przetwarzania. Wprowadza w obszar sztuki wizualne elementy zaczerpnięte z kultury masowej, a także właściwe jej techniki. Oś wystawy stanowią najważniejsze cykle: „O niej” oraz „Istota rzeczy”.