Największym obrazem Erny Rosenstein w zbiorach Zachęty jest Źródło — kosmogoniczne przedstawienie świadczące o fascynacji artystki żywiołami. Kontynuowała tę tematykę, tym razem odwołując się do żywiołu ognia, w innym obrazie z kolekcji Zachęty Spalenie czarownicy. Obie prace były pokazywane na indywidualnej wystawie malarki w Zachęcie w 1967 roku. Ekspozycję projektował Tadeusz Kantor, który zainspirowany tytułem, umieścił Źródło na ziemi, w czarnej formie przypominającej studnię czy krater (ugrowe formy na obrazie wyglądają jak rozlewająca się lawa).

Obrazy niechętnej wszelkim kanonom i konwencjom Rosenstein stanowią odbicie jej emocji i skojarzeń, zapis procesu twórczego. Jej malarstwo wywodzi się z nurtu awangardy, który miał swoje źródła w symbolizmie, dlatego twórczość artystki z tego okresu przywodzi na myśl malarskie realizacje w duchu Czystej Formy Witkacego czy płótna Tadeusza Brzozowskiego i Jerzego Tchórzewskiego (członków Grupy Krakowskiej, podobnie jak Rosenstein). Krytycy zwracali uwagę na jego pokrewieństwo ze sztuką secesyjną, młodopolską oraz na niezwykłe wyczucie koloru (w omawianym obrazie występuje zaskakujące połączenie czerwieni z ugrem, różem czy błękitem). Twórczość Erny Rosenstein, bardzo osobistą i poetycką, sytuuje się również w granicach szeroko pojmowanego surrealizmu.