Inspiracją dla artystki był balet Święto wiosny Igora Strawińskiego
w choreografii Wacława Niżyńskiego, którego prapremiera w 1913
roku wywołała jeden z większych skandali w świecie muzyki, a także
rekonstrukcja oryginalnej choreografii wykonana przez Milicent Hodson
w 1987 roku. Balet Strawińskiego został oparty na prasłowiańskich
mitach tańca Wybranej, która musi „zatańczyć się na śmierć”, żeby
obudzić przyrodę i przywołać wiosnę. Kozyra zdecydowała się na
precyzyjne odtworzenie tańca za pomocą animacji poklatkowej.
Choreografia Niżyńskiego była trudna nawet dla doświadczonych
tancerzy, jednak do projektu zostali zaangażowani ludzie w podeszłym
wieku, których ciała (z zamienionymi atrybutami płci) zgodnie
z koncepcją artystki miały stać się swoistymi marionetkami, a całość
miała sprawiać wrażenie ruchu ciała zawieszonego w próżni. Wszystkie
pozy i gesty tancerzy zostały zaaranżowane (w pozycji leżącej) i precyzyjnie
odtworzone, a animacja pozwoliła uzyskać efekt ruchu. Realizacja trwała
ponad 2 lata, powstała praca o długości 14 minut — zapętlona, dzięki
czemu cykl tańca i śmierci Wybranej powtarza się w nieskończoność.
Projekcje ułożone są w dwóch kręgach: na trzech ekranach wewnętrznego
kręgu tańczą soliści odgrywający partię Wybranej, na czterech ekranach
kręgu zewnętrznego — Starcy otaczający Wybraną.
Święto wiosny było koprodukcją Zachęty — Narodowej Galerii Sztuki
i Renessaince Society w Chicago, premiera ukończonej pracy (z pełni
zaanimowanym Tańcem Wybranej) miała miejsce w Zachęcie w 2002 roku.