Inspiracją dla artystki był balet Święto wiosny Igora Strawińskiego w choreografii Wacława Niżyńskiego, którego prapremiera w 1913 roku wywołała jeden z większych skandali w świecie muzyki, a także rekonstrukcja oryginalnej choreografii dokonana przez Milicent Hodson w 1987 roku. Balet Strawińskiego został oparty na prasłowiańskich mitach tańca Wybranej, która musi „zatańczyć się na śmierć”, żeby obudzić przyrodę i przywołać wiosnę. Kozyra zdecydowała się na precyzyjne odtworzenie tańca za pomocą animacji poklatkowej. Choreografia Niżyńskiego była trudna nawet dla doświadczonych tancerzy, a w tym wypadku do projektu zostali zaangażowani ludzie w podeszłym wieku. Ich ciała (z zamienionymi atrybutami płci) zgodnie z koncepcją artystki stały się swoistymi marionetkami, zaś całość miała sprawiać wrażenie ruchu ciała zawieszonego w próżni. Wszystkie pozy i gesty tancerzy zostały zaaranżowane (w pozycji leżącej) i precyzyjnie odtworzone, a animacja pozwoliła uzyskać efekt tańca. Po ponad dwóch latach realizacji powstała praca o długości niespełna 14 minut — zapętlona, dzięki czemu cykl tańca i śmierci Wybranej powtarza się w nieskończoność. Oglądane z obu stron ekranów projekcje ułożone są w dwóch kręgach: na trzech ekranach wewnętrznego kręgu tańczą soliści odgrywający partię Wybranej, na czterech ekranach kręgu zewnętrznego — Starcy otaczający Wybraną.

Święto wiosny jest koprodukcją Zachęty — Narodowej Galerii Sztuki i Renaissance Society w Chicago, premiera ukończonej pracy (z pełni zaanimowanym Tańcem Wybranej) odbyła się w Zachęcie w 2002 roku.



Opis dźwięku: Ścieżka dźwiękowa wideoinstalacji to kulminacyjna część baletu Święto Wiosny — Taniec wybranej ofiary. Zsynchronizowana z animacją tancerzy muzyka orkiestrowa jest dynamiczna, intensywna, rytmiczna, z wyraźną dramaturgią odpowiadającą scenie zatańczenia się na śmierć przez ofiarę.