Jest to drugi film Artura Żmijewskiego z zapisem śpiewu chóru głuchych. W pierwszym, z 2001 roku, udział wzięli uczniowie z Instytutu Głuchoniemych w Warszawie. W warszawskim kościele ewangelicko-augsburskim wykonali utwór Kyrie z Mszy Polskiej Jana Maklakiewicza. Dwa lata później grupa głuchej młodzieży z Samuel-Heinicke-Schule für Schwerhörige z Lipska zaśpiewała kantatę Jana Sebastiana Bacha Serce, usta, czyn i życie w tamtejszej katedrze św. Tomasza. Towarzyszyła jej orkiestra Barockensamble der Fachrichtung Alte Musik i mezzosopranistka Ewa Łapińska wykonująca partie solowe.

W obu filmach powstaje kakofonia zdeformowanych dźwięków. Artysta tak mówił o projekcie: „To jest film o niepowodzeniu — w kategoriach muzycznych jest to klęska. Oczywiście przewidziana — oni są inni i ich inność zostaje potwierdzona. Uczynili wielki wysiłek, ale nie upodobnili się do słyszących — przeciwnie — kaleką muzyką potwierdzili swoje kalectwo. I to pewnie jest wzruszające”. Istotny był też wybór Lipska — miejsca, w którym Bach był kantorem, w którym został pochowany i w którym do dziś młodzieżowy Thomanerchor wykonuje utwory na historycznych instrumentach jak w XVII wieku. Artysta, posługując się kanonem kultury wysokiej, stworzył pracę otwartą na wartości obecne w nurcie sztuki krytycznej.



Opis dźwięku: W ścieżce dźwiękowej przeplatają się z muzyką śmiech, nieartykułowane dźwięki rozmów i śpiewu uczniów. W czasie prób dyrygent rozmawia z młodzieżą po niemiecku. Pojedyncze dźwięki grane przez uczennice tworzą melodię, ale nie są czyste i poprawne. W czasie wykonania utworu w kościele czysty głos śpiewaczki kontrastuje z fałszowaniem chóru.