Ciekawym przykładem jest tu malarstwo Olgi Lewickiej, którego nie sposób
interpretować bez świadomości obecnego w nim drugiego dna – licznych cytatów i odniesień do kultury (także masowej), sztuki i filozofii. Force & Grace – siła i wdzięk – to oczywiście przeciwieństwa, ale warunkujące się nawzajem. Prezentowane obrazy, czasem lekko anachroniczne w formie, mają jedynie otwierać proces myślowy, nie są niczym skończonym, niczym samym w sobie, nie są odpowiedzią na pytania, ale zapisem startu, impulsem. Ich estetyka kieruje nas w stronę apoteozy sztuczności i „trashowej” abstrakcji, pozornego bałaganu (a może nie pozornego, tylko oczywistego, przesłaniającego istotę rzeczy).

Rafał Jakubowicz przywiązuje dużą wagę do kontekstu i znaczenia miejsca, w którym wystawia. Oprócz innych oczywistych funkcji nagroda Fundacji Deutsche Bank jest też sposobem na „wykucie” wizerunku firmy. Jest działaniem umownym i adresowanym do specyficznego grona odbiorców – bo mecenat nad sztuką najnowszą i współpraca z galerią wcale nie jest oczywistym sposobem budowania wizerunku firmy, na pewno nie dla wszystkich. I nie wszystkich autor czyni odbiorcami sensu swojej pracy, tylko tych czujnych, uważnych. Logo banku zostaje dosłownie wykute w tynku na jednej ze ścian galerii, a następnie zagipsowane. Duży, realny (fizyczny) wysiłek i tak enigmatyczny wynik: biała ściana od momentu rozpoczęcia do efektu końcowego. Działanie artysty dokumentuje jedynie dołączony do wystawy folder imitujący foldery Deutsche Banku.

Karol Radziszewski jest artystą o bardzo szerokim wachlarzu zainteresowań i strategii artystycznych: malarzem, wydawcą i redaktorem publikowanego własnym nakładem magazynu, autorem filmów wideo i akcji społecznych, członkiem warszawskiego kolektywu szu szu. Prezentowana w Zachęcie praca (rodzaj świetlicy, w której można wygodnie zapoznać się z dokonaniami artysty) sytuuje się w kontekście konkursu Spojrzenia 2007, a jednocześnie pozostaje w ścisłej relacji z wcześniejszymi projektami autora – Dom i Zawsze chciałem. Ten projekt mówi o silnych związkach rodzinnych Radziszewskiego, o akceptacji, która jest ponad zrozumieniem, o więzi, ale jednocześnie o emocjach, jakie wiążą się z samym konkursem, o gotowości rywalizacji, determinacji, ciągłym podświadomym wyścigu, który jest udziałem nas wszystkich.

Janka Simona interesuje nieusystematyzowana aktywność poznawcza, jak twórcze psucie przedmiotów przez dzieci. Tworząc absurdalne mechanizmy, przypomina nam o absurdzie wokół nas. Generuje nonsensy, w których nonsens dnia codziennego przegląda się jak w lustrze. Po sali ekspozycyjnej poruszają się krakowskie chleby-roboty, dziwaczne obiekty pozbawione funkcji. Mikser wideo przetwarza dwa programy telewizyjne, co daje wrażenie przesuniętej rzeczywistości i skutkuje psychodelicznym zakłóceniem tego, co oczywiste i codzienne. Można w tej pracy doszukać się metafory manipulacji, ale ważniejszy wydaje się wątek eksperymentowania z codziennością, działania poza schematem.

Praca Michała Stachyry Pożegnanie jest konsekwencją projektu Misja: obrona,
realizowanego przez artystę w Lublinie, a dotyczącego poczucia zagrożenia światowym terroryzmem. W Zachęcie materializuje się ono obecnością strażnika wyposażonego w wykrywacz metali. Paradoksalnie, strażnik pilnuje zwłok Saddama Husajna. Budowa katafalku przez Stachyrę nie jest próbą rehabilitacji dyktatora, ale gestem dyktowanym przez normy kulturowe i zwykłą przyzwoitość, która każe godnie obejść się ze szczątkami zmarłego, również wroga. Nabiera to znaczenia wobec medialnych relacji z uwięzienia, a następnie stracenia Husajna.

Sędzia Główny – Karolina Wiktor i Aleksandra Kubiak są autorkami radykalnych
performansów, skupionymi na działaniach z własnym ciałem. Działania duetu polegająna ujawnianiu mechanizmów rządzących społeczeństwem. Ich siła leży w prawdziwości i bezkompromisowości, z jaką mówią o własnych doświadczeniach i obserwacjach, o dominujących w kulturze mechanizmach uprzedmiotowienia kobiety. W Zachęcie Sędzia Główny prezentuje wideoinstalację opartą na micie o Eryniach, boginiach zemsty strzegących prawa społecznego i naturalnego, przedstawianych jako kobiety o spalonych na węgiel ciałach, z wężami zamiast włosów, czasem z psimi głowami. Pozostając w obszarze gender, Sędzia Główny podejmuje próbę analizy współczesnej kondycji i poziomu debaty w kwestii sprawiedliwości i tabu.

Galeria Rusz (Joanna Górska, Rafał Góralski) znana jest przede wszystkim z realizacji w przestrzeni miejskiej – malowanych billboardów zawierających niepokojące komunikaty, krytycznie komentujące rzeczywistość, i dość przewrotne portrety polskiego społeczeństwa. Ich prezentacja na wystawie Spojrzenia (billboardy przed galerią, obrazy i murale) skupia się wokół szeroko rozumianego tematu oporu – począwszy od skojarzeń historycznych, dotyczących społeczeństwa, jak ruch oporu, bierny opór, po doświadczenia osobiste – stawianie oporu, opór wewnętrzny, opór wobec zmian, oporne myślenie i działanie. Kluczową pracą staje się mural przedstawiający opornik, z napisem „Kiedyś symbol aktywnego oporu, dziś – opornego myślenia”.