Plakat i dwujęzyczny katalog-folder (zawierający jedynie spis wszystkich prac) zostały wydane w Wiedniu. Ekspozycję projektował Józef Mroszczak. Inauguracji dokonali rektor Uniwersytetu Warszawskiego, prof. Stanisław Turski, przewodniczący wówczas Towarzystwu Polsko-Austriackiemu, a także Tadeusz Gronowski — prezes Związku Polskich Artystów Plastyków. Spośród wystawiających artystów do Warszawy przyjechało dwóch: Michael Coudenhove i Helmut Kies.

Ostatnia indywidualna wystawa Bronisława Kopczyńskiego urządzona w Zachęcie była niemal dwukrotnie większa od poprzedniej prezentacji sprzed dziesięciu lat. Twórczość artysty przez ten okres formalnie wiele się nie zmieniła, zaznaczona w tytule dominacja tematyki warszawskiej była oczywista, choć poodwilżowy kontekst nieco na kształt prezentacji wpłynął. Zliberalizowane warunki życia społeczno-politycznego spowodowały, że życie i twórczość Kopczyńskiego zostały ukazane w sposób bardziej precyzyjny.

XII Ogólnopolska Wystawa Fotografiki z dzisiejszej perspektywy wydaje się mieć wyjątkowe znaczenie, gdyż była ostatnią tak zatytułowaną zbiorową prezentacją zorganizowaną przez ZPAF we współpracy z CBWA w gmachu Zachęty. Ponadto, dwunasta edycja krajowego przeglądu została przygotowana z odnotowaną przez krytyków pieczołowitością, gdyż była powiązana z rocznicą istnienia ZPAF.

Siódmym — i ostatnim z kolei — pokazem była ekspozycja grafiki reklamowej, która trwała od połowy kwietnia do początku czerwca 1962 roku. Jak pisała Ewa Garztecka w katalogu wystawy, była ona pierwszą rodzimą prezentacją grafiki reklamowej, prezentującą owe zjawisko w kategoriach artystycznych. Z jednej strony zatem takie ujęcie doskonale wpisywało się w postulowane dowartościowanie sztuki użytkowej, z drugiej — było pierwszą okazją do określenia zjawiska na rodzinnym gruncie, zwłaszcza, że w realiach ustroju socjalistycznego miało ono specyficzny charakter oraz funkcję.

Na przełomie 1961 i 1962 roku CBWA Zachęta wraz z Ministerstwem Kultury i Sztuki oraz Związkiem Polskich Artystów Plastyków zorganizowała cykl wystaw z okazji piętnastolecia Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej. Były one niewątpliwie dużym wyzwaniem organizacyjnym. Główny akcent położono na ukazanie rozwoju rozmaitych dyscyplin sztuk plastycznych w ustroju socjalistycznym. Planowano rozpatrzyć twórczość artystyczną pod kątem jej adekwatności względem przemian współczesnego świata, nowego modelu funkcjonowania jednostki w społeczeństwie. 

Jan Sunderland (1891–1979) dziś przede wszystkim znany jest jako teoretyk, krytyk i badacz. Zaczynał od samodzielnego uprawiania fotografii, jednak praktyka artystyczna nie stanowiła głównego punktu ciężkości jego powojennych zainteresowań. Amatorskie fascynacje medium fotograficznym narodziły się u niego już w 1917 roku, ale dopiero w 1931 Sunderland ukończył kurs prowadzony przez Klemensa Składanka w Towarzystwie Fotograficznym w Warszawie.

Na przełomie 1961 i 1962 roku CBWA Zachęta wraz z Ministerstwem Kultury i Sztuki oraz Związkiem Polskich Artystów Plastyków zorganizowała cykl wystaw z okazji piętnastolecia Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej, będący niewątpliwie dużym wyzwaniem organizacyjnym. Ekspozycje pokazywać miały stan rozmaitych dyscyplin sztuk plastycznych, rozwijających się w ustroju socjalistycznym. Realizowały także cele polityki kulturalnej państwa, promującego sztukę użyteczną społecznie, egalitarną, a po przełomie październikowym — także nowoczesną. 

Wystawa, objęta patronatem ministrów spraw zagranicznych obu krajów, należy do rzadkich w latach 60. XX wieku tak obszernych pokazów sztuki kraju kapitalistycznego. Chociaż ekspozycja była odpowiedzią na wystawę polskiej abstrakcji, pokazaną w 1959 roku w Kopenhadze, nie ograniczyła się (wbrew tytułowi) do sztuki najnowszej. Przeciwnie, stanowiła typowy produkt promocyjny Duńczyków, usiłujących wykreować wizerunek kultury nieznanego kraju za granicą.

Zorganizowana w 1961 roku indywidualna ekspozycja Witolda Dederko została zorganizowana z okazji jubileuszu 40-lecia jego pracy artystycznej. Artysta zadecydował się zaprezentować na niej wybór najciekawszych prac ze swego monumentalnego cyklu Notatnik Warszawski. 

Zorganizowanie przez ZPAF i CBWA w 1960 roku jubileuszowej edycji Ogólnopolskiej Wystawy Fotografiki mogło stanowić przyczynek do dokonania pewnego bilansu dotychczasowych osiągnięć, ale sami organizatorzy przyznawali, że nie przyświecało im takie założenie. Istotnie, trudno w przypadku X OWF mówić o reasumowaniu dokonań poprzedniej dekady, gdyż wielu artystów nie zdecydowało się wziąć udziału w ekspozycji.

Wystawa ta stanowiła przełomowy moment w twórczości Jolanty Owidzkiej (ur. 1927). Była to jej pierwsza ekspozycja indywidualna — wcześniej przez kilka lat pokazywała swe prace na wystawach zbiorowych (m.in. I Ogólnopolska Wystawa Architektury Wnętrz i Sztuki Dekoracyjnej w 1952 roku, II Ogólnopolska Wystawa Architektury Wnętrz i Sztuki Dekoracyjnej w Warszawie w 1957 roku). Irena Huml wspominała historię wystawiennictwa sztuki włókna w Polsce następująco: „Początkowo prace tkackie prezentowano na wystawach wspólnych z innymi obiektami sztuki współczesnej, zwłaszcza z sekcji architektury wnętrz i sztuki dekoracyjnej. Autonomia była zdobywana stopniowo wraz ze wzrostem zainteresowania i sukcesami za granicą”.

Dorys zainteresował się fotografią w 1914 roku, kiedy to z zakupionych starych części samodzielnie skonstruował swój pierwszy aparat. W latach 1925–1929 działał w ramach Polskiego Towarzystwa Miłośników Fotografii, a od 1927 roku zaczął wystawiać swe prace na pokazach zbiorowych. Jego pierwsze realizacje to przede wszystkim zdjęcia architektury i fotografia pejzażowa, widoki te jednak zawsze były naznaczone obecnością człowieka, który stopniowo, wraz z biegiem lat przestawał pełnić wyłącznie rolę sztafażu uzupełniającego krajobraz i nabrał w dorobku artysty kluczowego znaczenia.

Dla Ludomira Ślendzińskiego stołeczna Zachęta z pewnością była miejscem szczególnie ważnym. To tutaj w 1924 roku, przed Batorym pod Pskowem Jana Matejki, artysta oświadczył się swojej przyszłej żonie — Irenie. Ten wyjątkowy moment uwiecznił na siódmej planszy namalowanego w latach 1965–1966 Mojego pamiętnika, będącego osobliwą autobiografią „spisaną” farbami olejnymi na dębowych deskach. Fakt prezentacji swojej twórczości w Centralnym Biurze Wystaw Artystycznych w 1960 roku odnotował natomiast na planszy 17, dołączając niewielkie przedstawienia niektórych spośród eksponowanych wówczas obrazów.

Swojej pierwszej wystawie w 1960 roku Jacek Sempoliński poświęca kilka obszernych passusów w dziennikach wydanych w 2016 roku — w przeciwieństwie do legendarnego Arsenału, potraktowanego nieco zdawkowo, a przecież był miejscem jego artystycznego sukcesu, choć nie właściwego debiutu i nie pierwszych nagród. Przytoczmy pierwszy fragment o wystawie w Zachęcie: „W Arsenale debiutowałem, jednym obrazem i to nietypowym dla tamtej ideologii, i dotąd jestem klasyfikowany jako «arsenałowiec». Ale pierwszą wystawę indywidualną zrobiłem dużo później niż inni moi rówieśnicy, w Zachęcie w 1960 roku. Ten spóźniony debiut dał mi korzyści ambiwalentne, jedni chwalili, inni nie”.