Początkowo nie chciał iść w ślady Ludwika Hartwiga — ojca-fotografa — i studiował malarstwo w rodzinnym Lublinie. W latach 1932–1934 jego zainteresowania skierowały się jednak ku grafice podczas nauki w wiedeńskim Graphisches Institut. Zetknął się tam również z fotografią artystyczną i ostatecznie zdecydował się jednak na rozwijanie tej pasji na wydziale fotograficznym pod kierunkiem znanego ze swych symbolistycznych aktów Rudolfa Koppitza (1884–1936).

Taszystowskie obrazy Lenicy prezentowane na wystawie, w liczbie 54, tworzyły cykle: Plamy na ziemi i niebie, Nadawanie kształtu, Obrazy samorzutne, Zatrucie farbą, Pory roku, Po deszczu. Nie były datowane. Przeznaczono dla nich pięć sal, gdyż płótna miały zróżnicowane formaty. Pięć największych, z cyklu Plamy na ziemi i niebie, wyróżniało się monumentalną skalą, największy z nich — Obraz I — miał wymiary 230 x 135 cm. Wyróżniały się intensywnością, żywiołowością barw.

W recenzjach tej wystawy z sierpnia 1958 roku podkreślano, że była to „sensacja artystyczna Warszawy” albo że „Teofil Ociepka oraz dwaj jego kamraci po pędzlu, Paweł Wróbel i Paweł Stolorz, stali się prawdziwą rewelacją Warszawy”. Pierwsza, tak obszerna wystawa sztuki naiwnej, czy też sztuki nieprofesjonalnej w CBWA.

16 maja 1958 roku „Express Wieczorny” donosił: „Życie…zaczyna się po osiemdziesiątce. 79 lat miała Hel Enri gdy po raz pierwszy w życiu wzięła do ręki pędzel by z nudów namalować stojące w wazonie mimozy. Dziś jest sławną malarką znaną na całym świecie”. 86-letnia malarka przybyła do Warszawy na otwarcie swej pierwszej w Polsce wystawy. Ekspozycja cieszyła się niezwykłą popularnością. Ignacy Witz nadmieniał, że „odwiedzana jest nad podziw licznie. Jest to sukces Izabeli Czajki, która ciekawie i z pasją od miesięcy zapowiadała wystawę kwiatów sędziwej Hel Enri z Paryża”. W prasie pojawiały się porównania artystki do nowojorskiej babci Moses. Zresztą, jak podawała „Trybuna Ludu”, „artystka znana jest nie tylko we Francji, sława jej dotarła do wielu stolic Europy zachodniej, a nawet do Stanów Zjednoczonych”.

Ta pierwsza indywidualna wystawa Marii Jaremy została zorganizowana kilka miesięcy przed śmiercią artystki (1 listopada 1958 roku) spowodowanej ciężką, przewlekłą chorobą, rakiem krwi. Alfred Lenica w grudniu 1958 roku wspominał: „Po raz ostatni widziałem Marysię na jej tegorocznej wystawie w Kordegardzie Ministerstwa Kultury i Sztuki. Zamieniłem z Nią wówczas tylko kilka słów. Z przerażeniem patrzyłem w Jej tragicznie zmienioną twarz, w Jej mądre i piękne, ale jakże smutne oczy, w których już czaiła się śmierć”. Był to zły okres dla zdrowia i jednocześnie złoty okres twórczości artystycznej Marii Jaremy (1908–1958).

„Po raz pierwszy mamy okazję bliższego poznania rysunku, grafiki i akwarel Stanów Zjednoczonych. Pokaz w «Zachęcie» jest więc bardzo istotnym dopełnieniem naszych niewielkich wiadomości o sztuce tego kraju oraz jakąś podstawą do sądów — co prawda bardzo fragmentarycznych — jeśli chodzi o odrębność tej sztuki” — pisał Ignacy Witz w recenzji wystawy Sztuka graficzna USA, otwartej w grudniu 1957 roku w Centralnym Biurze Wystaw Artystycznych.

„Halinę Chrostowską znamy z wielu wystaw, w których uczestniczyła zdobywając szereg nagród i wyróżnień. Pamiętamy ją jako autorkę wrażliwych w nastroju i widzeniu, harmonijnych w tonach akwafort, pozostających przeważnie w orbicie widzenia potocznie nazwanego — realizmem".

W listopadzie 1957 roku w Centralnym Biurze Wystaw Artystycznych „Zachęta” została otwarta pierwsza indywidualna wystawa Tadeusza Dominika. Sześć lat wcześniej artysta ukończył studia na wydziale malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Był uczniem profesora Jana Cybisa. Kształcił się również w pracowni grafiki profesora Wacława Waśkowskiego. W wywiadach, których tak wielu udzielił w ciągu całego swojego życia, często wspominał okres studiów.

W 1957 roku Jadwiga Maziarska (1913–2003) wraz z innymi artystami założyła Stowarzyszenie Artystyczne Grupa Krakowska. W tym samym roku wzięła udział we wszystkich wystawach zbiorowych grupy. Miesiąc przed pokazem w Kordegardzie jej prace były prezentowane na II Wystawie Sztuki Nowoczesnej w Zachęcie (18.10–17.11.1957); przesłała wówczas Wulkan, Restaurację, Spięcia, Niezniszczalne treści. Warto przywołać również Wystawę 9 malarzy w krakowskim Domu Plastyków (1955), na której pokazała obrazy uznane przez Bożenę Kowalską za pierwsze prace polskiego strukturalizmu.