Dzieło to w doskonały sposób ukazuje typowy dla artysty sposób obrazowania przetworzonej przez jego wyobraźnię natury, zawiera także liczne pojęcia i zabiegi, którymi autor fascynował się od początku swojej kariery. Wybrzmiewa tu idea podwójności, widoczna w lustrzanych odbiciach i powtórzeniach danego motywu, którego próżno szukać w realistycznym krajobrazie w formie i skali przyjętej przez malarza. Fantastyczny pejzaż podzielony jest na dwie części. Pomimo zindywidualizowania w każdej z nich detali, takich jak drzewa i skały, całość obrazu organizuje oś symetrii wyznaczona przez strumień światła wydobywającego się z centralnej części kompozycji ku górze. Formacje skalne przybierają antropomorficzne cechy, zmieniając się w popiersia ludzi w ujęciu profilowym. Ogień, układ chmur, kontrasty świateł i kolorów potęgują apokaliptyczną atmosferę przedstawienia.

Michał Jachuła