„Najwięcej uwagi poświęca jednak artystka odlewom wykonywanym w żywicach syntetycznych. (...) Plastik umożliwia precyzyjne odwzorowanie każdego szczegółu, najdrobniejszego detalu. Odwzorowanie i zatrzymanie w czasie. Dla siebie, swoich bliskich, dla współczesnych i potomnych. Mimo kruchości gwarantuje przetrwanie, utrwalenie śladu obecności (...)”*. W tej pracy, jak i innych z tego okresu, Szapocznikow przedstawiała autoportrety w formie fragmentów własnego ciała. Nie pokazywała jeszcze udręczenia chorobą, lecz zatrzymywała obraz świadczący o jego urodzie.

* Mariusz Hermansdorfer, Źródło radości, bólu, prawdy, w: Alina Szapocznikow. 1926-1973 [kat. wyst.], red. Zofia Gołubiew, Warszawa, 1998, s. 24-26.