Twórczość Aliny Szapocznikow ma charakter autobiograficzny. Podczas II wojny światowej artystka przebywała w gettach i obozach koncentracyjnych, po wojnie zachorowała na gruźlicę, co uniemożliwiło jej urodzenie dziecka, później zmagała się z nowotworem piersi. Skrajne i trudne emocje euforii i cierpienia wyrażała w swej sztuce. Podstawę wszelkiego doświadczenia stanowiło dla niej ciało: „Mój gest kieruje się w stronę ciała ludzkiego, tej »sfery całkowicie erogennej«, w stronę najbardziej nieokreślonych i najulotniejszych jego odczuć. Sławić nietrwałość w zakamarkach naszego ciała, w śladach naszych kroków po tej ziemi. Przez odciski ciała ludzkiego usiłuję utrwalić w przezroczystym polistyrenie ulotne momenty życia, jego paradoksy i jego absurdalność. [...] jestem przekonana, że wśród wszystkich przejawów nietrwałości ciało ludzkie jest najwrażliwszym, jedynym źródłem wszelkiej radości, wszelkiego bólu i wszelkiej prawdy, a to z powodu swej ontologicznej nędzy tak samo nieuniknionej, jak — w płaszczyźnie świadomości — zupełnie nie do przyjęcia”. Zagadnienia zmysłowego piękna i dramatu przemijania rzeźbiarka wyrażała w formie odlewów własnego ciała. Do tej serii prac należy werystyczne Popiersie bez głowy (1968). Odlew kobiecego torsu jest zatopiony w ciemnej poliuretanowej masie otulającej go jak poduszka. W poszukiwaniu wyrazu dla doświadczenia zmysłowego Szapocznikow eksperymentowała z nowymi materiałami — od 1963 roku, kiedy to wyjechała do Paryża, stosowała tworzywa sztuczne takie jak poliester czy poliuretan.

Model 3D
 Audiodeskrypcja | Transkrypcja