Choć praca pochodzi z późnego okresu twórczości artystki, wpisuje się w nurt zapoczątkowany przez nią na początku lat 70. Zaczęła wówczas odchodzić od klasycznych rzeźbiarskich materiałów na rzecz bardziej lekkich i miękkich — stosowała sklejkę, papier-mâché, a przede wszystkim tkaniny (szyte, pikowane, haftowane); jej znakiem rozpoznawczym stał się kolor różowy. Motyw wieży pojawia się w kilku wcześniejszych pracach i tak jak inne obiekty wykorzystywane przez artystkę jest poddawany metamorfozie: wprawiony w ruch wirowy zostaje sprowadzony do kształtu przypominającego muszlę. Artystka tak wyjaśniała wybór motywu: „Wieże […] są uplasowane między rzeźbami fallicznymi, a architektonicznymi. Mają cechy i jednych, i drugich. Dlaczego Wieże? Bo są, bo prowokują, bo tak sterczą” (Gorsety i Wieże, rkps, 1994, za: Maria Pinińska-Bereś. 1931–1999, kat. wyst., Galeria Sztuki Współczesnej Bunkier Sztuki, Kraków 1999, s. 125)