W 1960 roku Jerzy Jarnuszkiewicz przeszedł zawał serca, nie był więc w stanie rzeźbić. Wizyta w zakładzie blacharskim ojca sprawiła, że postanowił nauczyć się spawać i tak rozpoczęła się jego praca z metalem. Dla powstania kompozycji przestrzennych z pewnością ważne jest również środowisko twórców działających w Zakładach Artystyczno-Badawczych warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych, gdzie Jarnuszkiewicz wówczas wykładał (Jerzy Sołtan, Zbigniew Ihnatowicz, Lech Tomaszewski, Oskar Hansen). W tej eksperymentalnej jednostce projektowo-dydaktycznej wypracowano wówczas nową koncepcję organizowania przestrzeni, opartą na teorii Formy Otwartej (oddziaływanie na siebie elementów tworzących rzeźbę). Najbardziej intensywny okres pracy w metalu przypada w twórczości Jarnuszkiewicza na lata 1963–1967. Ok. 1968 artysta zaczął już odchodzić od abstrakcyjnych kompozycji tego typu, co związane było m.in. z brakiem dostępu do stali nierdzewnej.

Przedmioty to metalowa, pomalowana na czarny kolor abstrakcyjna rzeźba z 1972 roku — późna reprezentacja omawianej grupy, w pewien sposób pokrewna Kompozycji przestrzennej z Ravne (Jugosławia, 1964) i Ostrawy (Czechosłowacja, 1967). Składa się z form geometrycznych (dwa utworzone z metalowych taśm okręgi, różnych wymiarów prostopadłościany) wpisanych w stojącą na stelażu w formie prostopadłościanu konstrukcję z poziomych i pionowych prętów. Makieta ta powstała w czasie pobytu artysty w Montrealu. Kompozycje abstrakcyjne zostały docenione przez krytyków, sam artysta traktował je jednak tylko jako ćwiczenie przygotowawcze do Piety, którą uważał za najważniejszą rzeźbę w swoim życiu.

Karolina Zychowicz