Przedstawienie wpisuje się w długą tradycję martwych natur komponowanych z przedmiotów z codziennego otoczenia, lecz ze względu na ich dobór wymyka się temu gatunkowi malarskiemu i nabiera znaczenia krytycznego. Obraz wykorzystuje potoczne „imaginarium” warsztatu robotnika, czyli strój roboczy złożony z ocieplanej kurtki roboczej, tzw. waciaka, ochronnego kasku i butów, tzw. gumofilców. Ważnym elementem znaczeniowym i kompozycyjnym, nadającym obrazowi dynamikę, jest szpadel — jedno z najbardziej podstawowych i zarazem stereotypowych narzędzi pracy robotnika. Uwagę przyciągają czysto malarskie wartości płótna Kaczmarskiego — kolor, światła i cienie — respektujące długą tradycję realizmu. Można tu odnaleźć konotacje wanitatywne, łącząc namalowane obiekty z człowiekiem, który odszedł, pozostawiając po sobie rzeczy. Polityczność dzieła kryje się m.in. w okolicznościach jego powstania i nastrojach społecznych tamtego czasu, kiedy godność ludu pracującego nie była priorytetem dla władz PRL.

Michał Jachuła