Główny „bohater” przedstawienia, tytułowy czerwony fotel został namalowany bez umiejscowienia w konkretnej architekturze, jakby zawieszony w próżni. Trójwymiarowość przestrzeni malarz oddaje za pomocą rozmytych świateł i zamglonych kolorów. Cienie rzucane przez przedmioty urealniają prawa fizyki i świadczą o tym, że fotel oraz niebieski model kuli umieszony przed meblem naprawdę stoją na podłodze. Niedbale rzucony krawat i chusteczka do nosa przywołują postać nieobecnego mężczyzny, być może samego artysty, dzięki czemu całość przedstawienia można interpretować jako jego kryptoautoportret. Model kuli ziemskiej na pierwszym planie oraz powtórzenie kulistego niebieskiego kształtu w dalszej części obrazu pełnią tu funkcję „figury relacyjności” — uczytelnienia siebie w relacji z drugim człowiekiem. Egzystencjalną wymowę mają także inne prace Kaczmarskiego pozbawione postaci ludzkich, jak np. Wnętrze z otwartymi drzwiami (1978) w zbiorach Zachęty.

MIchał Jachuła