Janusz Eysymont tworzył w latach 60. obrazy należące do nurtu abstrakcji niegeometrycznej. Około połowy lat 70. zredukował środki wyrazu – precyzyjne figury geometryczne zastąpiły nieregularne postrzępione kształty. Jednak nadal głównym problemem nurtującym artystę pozostało światło, przy czym bardziej interesowało go jego filozoficzne i poetyckie znaczenie niż właściwości fizyczne. Na początku lat 80. obecność czytelnych form została ograniczona do pojedynczych kształtów umieszczanych w centrum płaszczyzny płótna. Zmieniła się gama barwna, pojawiły się zgaszone kolory o niewielkich kontrastach walorowych, a także czerń. Teraz wrażenie przestrzenności budowane było przez delikatne rozjaśnienie tonacji u dołu obrazu. Powstawały wyciszone nokturny sprawiające wrażenie bezczasowości i statyczności. Niektórzy interpretatorzy jego sztuki odczytywali mroczne światło obrazów jako aluzję do przeżyć artysty związanych z okresem stanu wojennego, chociaż ich abstrakcyjna forma nie miała bezpośredniego odniesienia do sytuacji politycznej w kraju.