Praca odzwierciedlająca, tak jak pozostałe obrazy w kolekcji Zachęty, zainteresowania lingwistyczne Andrzeja Dłużniewskiego wyrażające się w poszukiwaniu zależności między sensem a rodzajem. Poszukiwania te z jednej strony przełożyły się na sprecyzowanie języka formalnego artysty – wszystkie jego obrazy mają niezwykle prostą, linearną kreskę, wyważoną i czystą kompozycję, są budowane na surowym, niezgruntowanym płótnie za pomocą kolorów, których znaczenie jest ściśle określone. Artysta dla uporządkowania swoich badań konsekwentnie oznaczał rodzaj męski kolorem czerwonym, żeński – niebieskim, a nijaki – zielonym.