Słońce hebrajskie odzwierciedla lingwistyczne zainteresowania artysty, wyrażające się w poszukiwaniu zależności między sensem a rodzajem. Poszukiwania te z jednej strony przełożyły się na sprecyzowanie jego języka formalnego – wszystkie obrazy charakteryzuje prosta, linearna kreska, wyważona i czysta kompozycja, są budowane na surowym, niezagruntowanym płótnie za pomocą kolorów, których znaczenie jest ściśle określone. Artysta dla uporządkowania swoich badań konsekwentnie oznaczał rodzaj męski kolorem czerwonym, żeński – niebieskim, a nijaki – zielonym. Obraz, wpisujący się w pewien cykl – obok Księżyców hebrajskich i prac zatytułowanych Słońce – to kolejne z dzieł stawiających pytanie, dlaczego w różnych językach pojęcia i słowa mają odmienny rodzaj gramatyczny i czy ten fakt stanowi dla człowieka różnicę w ich pojmowaniu.