Praca pochodzi z przełomowego, „fantastycznego” okresu w twórczości Zdzisława Beksińskiego, trwającego od końca lat 60. do początku lat 80. XX wieku. To właśnie wtedy Beksiński zyskał rozgłos i uznanie, a jego dzieła wzbudzały silne emocje, wywołując skrajne reakcje krytyków i publiczności. Jednym z najbardziej fascynujących motywów, do którego artysta nieustannie powracał, była ludzka głowa. Wielokrotnie podkreślał, że jest ona dla niego niewyczerpanym źródłem inspiracji. W udzielonym miesięcznikowi „Foto Pozytyw” wywiadzie Beksiński wyznał: „Po prostu lubię malować głowę, nie umiem wytłumaczyć dlaczego. Głowa jest wspaniałym polem do improwizacji”. W jego pracach często pojawiają się wariacje na temat tego motywu – głowy, które wykraczają poza tradycyjne przedstawienie, na przykład z wieloma oczami lub licznymi nosami. Ale mimo tych przekształceń artysta był przekonany, że każda z jego interpretacji jest wciąż rozpoznawalna jako głowa. Ta fascynacja pozwalała Beksińskiemu na nieustanną improwizację i konstrukcję nowych wizji, co – jak sam mówił – przypominało technikę wariacji spotykaną w muzyce. Symbolika głowy stała się dla niego przestrzenią do wyrażania najbardziej osobistych emocji i niepokojów, które do dziś poruszają odbiorców jego sztuki.