Film mówiony 3 tak jak inne animacje Wojciecha Bąkowskiego powstał bez użycia kamery. Artysta rysował bezpośrednio na taśmie filmowej, ożywiając w ten sposób technikę Juliusza Antonisza, którego twórczością jest zafascynowany. Kontury wprawionych w ruch rysunków drgają, kadry są nieostre. W warstwie treściowej animacja jest kroniką banalnych wypadków z życia mieszkańców blokowiska. Narrator zauważa m.in. naprawę rur, gotowanie gołąbków w portierni czy dzielnicowego pijaka. Rzeczywistość przedstawiona w filmie jest brzydka i szara, tylko gnieżdżący się w jednym z mieszkań rak „ma załatwione, że sobie tak rośnie”, karmiony glukozą. Dźwięk jest równie ważnym jak obraz elementem filmu. Narrator-artysta zdradza wyjątkową wrażliwość na język ulicy i chociaż zmienia go w bełkot, pozostaje bacznym obserwatorem dnia codziennego. Jest także egzystencjalnym naturalistą ujawniającym własne poczucie pustki.