W 1984 roku powstały także fotografie Śpiąca babka, Regina G., Trup babki. W latach 80. Libera tworzy wiele fotografii i kolaży, m.in.: Dla sztuki (1982), Domowy performans (1984), Wariat (1984), Ewa (1984), Magda (1984), Die Indianer, wie sie wirklich waren (1985), Ktoś inny (1986), Ładny chłopiec (1986), Hermafrodyta (1986), Geniusz artysty w wymiarze psychicznym (1986). Pod koniec lat 80. Libera pozował do fotografii Zofii Kulik. Kolejna praca Libery to powstałe w 1987 roku wideo Jak tresuje się dziewczynki. Libera podjął tu temat schematów społecznych i przekazywanych z pokolenia na pokolenie stereotypów kulturowych. Do tej pracy nawiązują późniejsze prace z lat 90. - zmodyfikowane zabawki dla dzieci, do złudzenia przypominające fabryczne serie. Artysta odnosi się do schematów utrwalanych u małych dzieci i bezkrytycznego oszołomienia materialistyczną popkulturą, jakie zapanowało po upadku PRL. Powstały: najsłynniejsza z „zabawek” Lego. Obóz koncentracyjny (1994), praca która wywołała ogromną medialną burzę, a także Ciotka Kena (1994), You Can Shave the Baby (1995), Eroica (1997) i The Doll You Love to Undress (1998). W latach 90. Libera zaczął tworzyć obiekty i instalacje, także z wykorzystaniem wideo. Powstały wtedy: nawiązujący do bramy obozu w Auschwitz napis Christus ist mein Leben (1990), Kąpielowicz (1991), którego tytuł jest nawiązaniem do określania ciała obmywanego po śmierci przez pracowników zakładów pogrzebowych, a także z tej samej „serii”: Kaczka (1992) i Segment sygnału (1993). Niezwykle ważna dla twórczości Libery była wystawa Urządzenia korekcyjne w Centrum Sztuki Współczesnej w Warszawie w 1996 roku, na której artysta pokazał serię przyrządów i zabawek (m.in. wspomniane wcześniej Lego. Obóz koncentracyjny) odnoszących się do kultu ciała i kultury konsumpcyjnej, m.in.: Body Master (1995), Universal Penis Expander (1995), Łóżeczka porodowe. Zestaw zabawkowy dla dziewczynek (1996). Ta krytyczna analiza szybko rozwijającej się w Polsce po upadku komunizmu popkultury była przez artystę rozwijana w kolejnych pracach. Naturalnym etapem była analiza kwestii wizerunku i obrazu obecnego w rozwijającej się lawinowo kulturze wizualnej. W serii Pozytywy (2002-2003) artysta pokazał „pozytywne” wersje ikonicznych zdjęć dramatów wojennych. Ideę tę kontynuował w cyklu Ostateczne wyzwolenie (2003), który premierę miał w tygodniku „Przekrój”. Spreparowane zdjęcia zamiast tragedii pogrążonego w wojnie Iraku pokazują uśmiechniętych i cieszących się Irakijczyków i żołnierzy amerykańskich. Kolejną pracą, która konsekwentnie rozwija ten temat, a dodatkowo była, jak się uważa, reakcją artysty na ocenzurowanie jego pracy na Biennale w Wenecji, jest cykl Mistrzowie z 2004 roku. Na dużych wydrukach Libera pokazał pięć ilustrowanych gazetowych artykułów, będących wierną imitacją prawdziwych szpalt popularnych współczesnych gazet: „Gazety Wyborczej” i jej „Magazynu”, „Polityki”, a także „Trybuny Ludu” z 1983 roku, w których umieścił spreparowane artykuły na temat swoich mistrzów – najciekawszych zdaniem Libery polskich artystów: Zofii Kulik, Jana Świdzińskiego, Anastazego Wiśniewskiego, Andrzeja Partuma, Tadeusza Kantora. Starannie przygotowane artykuły, ilustrowane w części specjalnie wykonanymi na tę okazję zdjęciami, otoczone prawdziwymi reklamami, nigdy nie zostały opublikowane w prasie, a przedstawione postacie, niezwykle ważne dla polskiej historii sztuki, są nieznane szerszemu odbiorcy. Libera pokazuje z jednej strony swoje przemyślenia nad tradycją i historią sztuki, z drugiej niezwykle silną kreacyjną rolę mediów. Pomysł tworzenia imitacji, wiernej, ale krytycznej kopii, który pojawił się już w momencie powstania zabawek i urządzeń korekcyjnych, a także analiza istotnej roli obrazu w kreowaniu rzeczywistości były dalej przez Liberę rozwijane. Na tych założeniach opierały się prace z 2005 roku: opublikowana wspólnie z Dariuszem Foksem książka Co robi łączniczka, fikcyjna powieść-pamiętnik ilustrowana fotomontażami Libery, nawiązująca do Powstania Warszawskiego, oraz Albumy fotograficzne, w których umieścił przefotografowane przez siebie zdjęcia z wybranych numerów prasy codziennej, a także praca The Gay, Innocent and Heartless z 2008 roku składająca się z serii fotografii i fikcyjnego pamiętnika partyzanta. Przez dwa semestry na przełomie 2008 i 2009 roku Libera prowadził gościnną pracownię w Akademii Sztuk Pięknych (AVU) w Pradze - Studio Formy Otwartej. Artysta jest też autorem cyklu Przewodnik po sztuce prezentowanego w TVP Kultura od jesieni 2012 roku.