Artystka bardzo konsekwentnie rozwija swoją twórczość, wykorzystując do tego tradycyjne czynności, a także tradycyjne, niezwykle precyzyjne, jednak coraz bardziej zapomniane i niemodne techniki. W jej wyniku powstały prace na szydełku, m.in. najbardziej spektakularna – Falowiec (2005-2006), szydełkowy model najdłuższego budynku mieszkalnego w Polsce stojącego na jednym z gdańskich blokowisk zwanego „falowcem”. Julita Wójcik, posługując się charakterystycznymi dla swojej twórczości środkami wyrazu, odwołuje się do coraz silniejszych kontekstów społecznych. Niezwykle widoczne i mocno wypowiedziane są one w takich pracach, jak Pozamiatać po włókniarkach (2003), Waitresses (2002, 2003) i Czerwony, żółty, zielony (2003). W trochę inny, łagodniejszy, nacechowany optymizmem sposób (który w zasadzie przebija z jej prac) odnosi się do tematu zaangażowania społecznego w pracach: Rewitalizacja parku Schopenhauera (2002), Piaskownica z widokiem (2002), Kąpieliska DPT Wigry (2009) czy w jednej z najnowszych jej prac z cyklu Fossils and Gardens – Tęcza, gdzie łączy kwestię estetyzacji otoczenia i poprawienia warunków życia z aktywizacją lokalnych społeczności. Jeszcze w inny sposób – ironiczny i żartobliwy, nacechowany w charakterystycznym dla niej poczuciem humoru – społeczne zaangażowanie przedstawiają prace Z ziemi włoskiej do Polski... i z powrotem (2005), If You See Something Say Something (2007), a także Dokarmiaj niebieskie ptaki (2003), wchodząca w skład grupy obiektów Sieć punktów „Dokarmiaj niebieskie ptaki” (2003-2004). Ta ostatnia praca łączy jeszcze ważny wątek, do którego odnoszą się też inne jej działania – relacji artysta – instytucja, wzajemnych oczekiwań i wymagań, określania ról, wspierania i „umuzalniania” artysty, widoczne np. w akcji Wyścig na 3600 ms2 (2008). W te wątki artystka wplata także dziedzictwo historii sztuki, jak w pracach Pejzaż unistyczny (2007) czy Dyscyplina abstrakcyjna (2009). Poczucie humoru i zabawę konwenansami widać doskonale w pomyśle ożywienia przez artystkę postać Gilali, w którą się wcieliła. Gilala to wcześniej wykorzystywane przez Wójcik czarne dwuwymiarowe logo – schematyczny piktogram przypominający znaczek z drzwi damskich toalet. Artystka w gąbkowym stroju Gilali jeździła na łyżwach po sopockim lodowisku (Jazda figurowa, 2005), a podczas praskiego biennale przysłaniała figurę św. Nepomucena na moście Karola (Figura pomnikowa, 2005). W 2013 otrzymała "Paszport Polityki" za rok 2012, Royal Scottish Academy Award oraz Sztorm 2012 – nagrodę "Gazety Wyborczej Trójmiasto". Rok później otrzymała  nagrodę kulturalną gazety "Co Jest Grane" – Wdechy 2013 (w kategorii Miejsce Roku) za Tęczę na pl. Zbawiciela w Warszawie. Praca ta stała się jednym z najgłośniejszych działań artystki, uznana została za symbol walki o emancypację mniejszości seksulanych i spotkała się z wielokrotną dewastacją (seria podpaleń).