Ur. w 1934 roku w Zaworach, zmarł w 2014 roku w Poznaniu.

Malarz, rzeźbiarz, grafik, scenograf, autor instalacji i teoretyk sztuki. Pierwsze lekcje rysunku pobierał u ojca – Józefa Berdyszaka. Studiował w pracowni rzeźby u prof. Bazylego Wojtowicza w latach 1952-1958 w PWSSP w Poznaniu, jednocześnie indywidualnie studiował malarstwo. Już w pierwszych latach po studiach wykrystalizowała się główna idea jego twórczości – problem przestrzeni, przełamywania malarskich schematów związanych z jej ukazywaniem, wreszcie wprowadzanie w dzieło sztuki przestrzeni rzeczywistej przez różnego rodzaju otwory wykonywane w płótnie czy w desce. Dokonywał symbiozy malarstwa i rzeźby, eksperymentując z obiektami przestrzennymi. Tworzył serie graficzne, wykorzystując m. in. heliografię. Charakterystyczną cechą jego działań było tworzenie cykli składających się zarówno z obrazów, jak i rzeźb i instalacji. Skupiał się na zagadnieniu pustki w obszarze dzieła, poszukiwał nowych relacji między wnętrzem i zewnętrzem, prowadził głębokie rozważania filozoficzne nad formą i sensem w sztuce.