Ur. w 1925 roku w Wadowicach, zm. w 1986 roku w Krakowie.

Malarz, rzeźbiarz, fotograf, projektant, teoretyk i pedagog. Studiował w latach 1945-1950 w krakowskiej ASP, dyplom uzyskał w pracowni Zbigniewa Chudzikiewicza. Został profesorem na macierzystej uczelni, założył Wydział Form Przemysłowych, był kierownikiem Katedry Metodyki Projektowania ASP. Od 1957 roku należał do „Grupy Krakowskiej”. Od 1955 roku realizował spektakle wizualne, ruchome obrazy świetlne, komponował fotogramy bez użycia aparatu: cykle Luxogramy, Heliogramy, Mutacje. Od 1963 roku tworzył cykl obrazów i obiektów przestrzennych „Formy naturalnie ukształtowane”. Zrealizował abstrakcyjne filmy: Kineformy (1957) i Tam i tu (1958). Podstawową formą, od której artysta wychodził w większości swoich działań, było ciało ludzkie. Ulegało ono licznym przekształceniom, czasem pojawiały się tylko jego fragmenty, innym razem wyjątkowe uproszczenia przywodzące na myśl twórczość abstrakcyjną. Zarówno jednak w rzeźbach, jak i obiektach malarskich dominuje obła forma i płynna linia. W pracach Pawłowskiego zaznacza się też wyraźne zainteresowanie światłem i ruchem oraz wyjątkowa różnorodność stosowanych technik i materiałów. Nazywany został przez krytyków polskim prekursorem sztuki organicznej.