III Ogólnopolska Wystawa Fotografiki była drugą z rzędu ważną powojenną zbiorową ekspozycją prezentowaną w gmachu Zachęty, w której z założenia mieli uczestniczyć wszyscy artyści zrzeszeni w ramach Związku Polskich Artystów Fotografików. Wystawę tę wyróżniał od dotychczasowych krajowych przeglądów także fakt zorganizowania w dniu wernisażu zjazdu członów ZPAF oraz publiczna dyskusja zainicjowana przez Ministerstwo Kultury i Sztuki na temat aktualnego stanu i przyszłości fotograficznego medium.

Ta przygotowywana przez niemal dwa lata (od maja 1951 roku) wystawa  miała być pierwszym oficjalnym podsumowaniem dorobku Polski Ludowej w zakresie architektury urządzonym w czasach stalinizmu. PWA pomyślana była jako wydarzenie komplementarne wobec planowanej Krajowej Narady Architektów.

Wystawa sztuki Rumuńskiej Republiki Ludowej wpisała się w serię ekspozycji prezentujących w latach 50. w Centralnym Biurze Wystaw Artystycznych sztukę krajów demokracji ludowej, zgodnie z programem realizowanym przez Komitet Współpracy Kulturalnej z Zagranicą. Była jednym z pokazów mających uwiarygodnić tezę, że estetyka realizmu socjalistycznego jest logicznym następstwem rozwijających się od wieków w krajach demokracji ludowej tendencji realistycznych.

Urządzenie tej wystawy [zwanej dalej OWAW] — podobnie jak kolejnych trzech edycji Ogólnopolskich Wystaw Plastyki (od 1950 roku) i Powszechnej Wystawy Architektury w 1953 roku (nb. prawie wszystkie one odbyły się w Zachęcie) – było przejawem centralizmu typowego dla stalinowskiej organizacji życia artystycznego w kraju. 

Była to pierwsza wystawa w CBWA „Zachęta” pokazująca twórczość powstałą za żelazną kurtyną. Nieprzypadkowo zaprezentowano sztukę francuską: po II wojnie światowej we Francji komunizm był niezwykle popularny, co związane było — między innymi — z kompromitacją działającego w czasie okupacji rządu Vichy czy panującym wśród Francuzów antyamerykanizmem. Tytuł wystawy jest mylący — nie odzwierciedlała ona w pełni charakteru ówczesnej sceny artystycznej we Francji, przesłano jedynie prace członków Francuskiej Partii Komunistycznej lub jej sympatyków.

Ogólnopolskie Wystawy Fotografiki organizowane pod patronatem Polskiego Związku Fotografików (od czerwca 1952 roku — Związku Polskich Artystów Fotografików) stanowiły najistotniejsze oficjalne przeglądy aktualnych dokonań i trendów w polskiej fotografii artystycznej. W Komisjach Kwalifikacyjnych oraz Komitetach Organizacyjnych poszczególnych wystaw zasiadały postaci, które silnie naznaczyły ówczesną scenę artystyczną swą intensywną działalnością twórczą, jak i bezpośrednim zaangażowaniem w konstytuowanie i uprawomocnianie struktur życia fotograficznego.

Wystawa Bronisława Kopczyńskiego wraz z równoległymi pokazami grafik i rysunków Tadeusza Kulisiewicza oraz obrazów Stanisława Dybowskiego były pierwszymi indywidualnymi wystawami żyjących polskich artystów urządzonymi przez Centralne Biuro Wystaw Artystycznych (CBWA) w odbudowanym gmachu Zachęty. Choć w tym zestawieniu bez wątpienia największą indywidualnością twórczą był Kulisiewicz, to obecność Kopczyńskiego można uznać nie tylko za kurtuazyjny gest wobec siedemdziesięcioletniego już wówczas  malarza (notabene wystawie tej nie nadano właściwie jubileuszowego charakteru, jedynie Juliusz Gomulicki we wstępie do katalogu wspomniał mimochodem, że ekspozycja „zbiega się z datą 45-lecia twórczości artystycznej” Kopczyńskiego).

„Wystawa Prac Plastyków Radzieckich” w Zachęcie była pierwszą w Polsce Ludowej, a drugą w ogóle dużą oficjalną prezentacją sztuki radzieckiej w Warszawie. Pierwsza miała miejsce w okresie II Rzeczypospolitej, w innej rzeczywistości historycznej, w stołecznym Instytucie Propagandy Sztuki w marcu 1933 roku.

Ekspozycja stanowiła demonstrację osiągnięć pracowni w zakresie technik, materiałów i form ceramicznych przydatnych w dekoracji architektonicznej. Zaprezentowano przede wszystkim mozaiki szkliwione i  terakotowe, pokazane na przykładzie projektów wielkopłaszczyznowych zdobień elewacyjnych.  Pojawiały się też ceramicznie opracowane detale architektoniczne z myślą o zastosowaniu we wnętrzu (kartusze, medaliony, gzymsy). Programu ekspozycji dopełniały mozaiki marmurowe i kamienne, pomyślane jako dekoracja posadzek ulic i placów.

„W przededniu wyzwolenia, 22 kwietnia 1945 r. umiera Käthe Kollwitz, nie doczekawszy chwili, gdy w oparciu o pomoc Związku Radzieckiego powstaną do życia nowe demokratyczne Niemcy. Niemcy, o które walczyła całą swoją duszą postępowej artystki” — pisze Stanisław Hen w recenzji z wystawy artystki w Centralnym Biurze Wystaw Artystycznych.

Rezolucja Krajowej Narady Architektów Partyjnych z czerwca 1949 r., jednego z zasadniczych wydarzeń wprowadzających stalinowski ład w polskiej architekturze, zapowiadała, że najbliższa przyszłość będzie okresem intensywnego „podnoszenia poziomu ideologicznego".  Jesienią 1949 r. rezolucja stała się oficjalnym dokumentem Stowarzyszenia Architektów RP (SARP).