Wystawa Erny Rosenstein, która odbyła się w Zachęcie w 1967 roku, ze współczesnej perspektywy wydaje się jedną z najciekawszych ekspozycji w historii Centralnego Biura Wystaw Artystycznych. Oddźwięk w prasie był jednak nikły, a wśród nielicznych głosów znalazło się kilka krytycznych. O niezwykłości wystawy zadecydowała jej aranżacja, wykraczająca poza ówczesne standardy wystawiennicze Zachęty.

Sztuka walcząca była jedyną wystawą sztuki z Czechosłowacji zaprezentowaną w latach 60. XX wieku w gmachu Zachęty, Centralnego Biura Wystaw Artystycznych. Zorganizowano ją z okazji dwudziestej rocznicy podpisania Układu o Przyjaźni i Wzajemnej Współpracy między Rzeczpospolitą Polską a Republiką Czechosłowacką. Przed Sztuką walczącą w CBWA w 1954 roku miała miejsce wystawa Czechosłowacka sztuka plastyczna XIX i XX wieku.

Na wystawie w Kordegardzie artystka pokazała 20 kolaży wykonanych z koronek, jedwabiu i pasmanterii (nazywanych później „obrazami spod igły”). Był to rodzaj twórczości, który przyniósł Byszewskiej uznanie na świecie. 

„W sztuce nie liczą się polne, sentymentalne, prymitywnie wydeptane liryczne i westchnieniowe ścieżki. Liczą się autostrady”. Ten wielokrotnie cytowany fragment wypowiedzi Mariana Bogusza pochodzi z katalogu wystawy artysty, która odbyła się w Centralnym Biurze Wystaw Artystycznych „Zachęta” w 1967 roku. Można go odnieść do wszystkich obszarów aktywności Bogusza jako artysty i organizatora życia artystycznego.

Zaprezentowana w 1966 roku wystawa nie miała charakteru retrospektywnego, ukazując raczej aktualne zainteresowania Myszkowskiego. Artysta nie zdecydował się bowiem przy tej okazji przypomnieć swych pierwszych fotograficznych fascynacji, w których ujawniały się zainteresowania muzyką i problemem synestezji. W Kordegardzie Myszkowski przedstawił heterogeniczny zbiór migawek z życia codziennego, w którym faktografia i rzeczowość wydają się brać górę nad ekspresją, dając zdjęcia o charakterze reportażowym.

Wystawę współczesnej grafiki holenderskiej traktowano jako uzupełnienie kwietniowego pokazu Współczesne tendencje. Malarstwo ze zbiorów Stedelijk Museum w Amsterdamie i Stedelijk Van Abbemuseum w Eindhoven. Ponownie pokazano przedstawicieli grupy CoBrA i artystów obracających się w kręgu tej grupy: Karela Appela, Constanta, Corneille’a, Diederena, Heyboera, Luceberta, Kannesa Postmy, Bouke Iilstry.

Autorem koncepcji wystawy Współczesne tendencje. Malarstwo ze zbiorów Stedelijk Museum w Amsterdamie i Stedelijk Van Abbemuseum w Eindhoven oraz jej inicjatorem był Edy de Wilde (1919–2005). Piętno poglądów tego charyzmatycznego muzealnika odcisnęło się na charakterze całej wystawy. De Wilde był dyrektorem Van Abbemuseum w Eindhoven (1946–1963), a następnie Stedelijk Museum w Amsterdamie (1963–1985). Zaprezentował więc prace, które w większości sam zakupił do muzealnych kolekcji.

W 1963 roku na VII Biennale de São Paulo Polskę reprezentowała młoda malarka z Warszawy Maria Anto. Udział w biennale został odnotowany przez prasę jako międzynarodowy sukces artystki. Prawdopodobnie siedem spośród dwunastu wystawionych w São Paulo obrazów znalazło nabywców jeszcze przed oficjalnym otwarciem ekspozycji. Zaledwie trzy lata wcześniej Maria Antoszkiewicz-Czarnecka, tak bowiem brzmiało pełne nazwisko artystki, uzyskała dyplom na Wydziale Malarstwa warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych¹.

W 1966 roku Zbigniew Makowski, absolwent warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych z 1956 roku, był już uznanym artystą. „Jest coraz bardziej o b e c n y  w sztuce polskiej i – nie tylko polskiej. Ta wzrastająca obecność jest wynikiem ogromnej, uporczywej, s k u t e c z n e j  pracy” — pisał jeden z recenzentów wystawy w Zachęcie. W recenzjach podkreślano, że mimo młodego wieku artysta ma już na swoim koncie kilkanaście wystaw indywidualnych. Większość z nich odbyła się za granicą.

Rok 1965 był okresem intensywnych poszukiwań i eksperymentów twórczych wciąż młodego duchem 71-letniego Henryka Stażewskiego (1894–1988), który stworzył wówczas serię metalowych reliefów oraz rzeźb kinetycznych w przestrzeni publicznej. „Stażewski podjął pracę nad reliefami, z których wyłoniły się dwie wielkie serie najczęściej spotykane w muzeach: reliefy białe wykonane z drewna i reliefy metalowe”. Zdominowały one jego twórczość na dłuższy czas.

Była to pierwsza z trzech wystaw zorganizowanych przez CBWA „Zachęta” we współpracy z istniejącą do dziś Galerie Louise Leiris. W tamtym czasie wciąż kierował nią legendarny — wówczas 81-letni — marszand kubistów Daniel Henry-Kahnweiler, który w związku z wystawą przyjechał do Polski. 16 listopada wygłosił w Zachęcie odczyt Pablo Picasso i dzieje awangardy kubistycznej.

Twórczość sławnego już wtedy w Europie malarza duńskiego (1910–1998) pokazano w Zachęcie równolegle z grafiką Pabla Picassa, a po pokazie Herberta Sandberga. Wystawiono 36 obrazów, znaczących w dorobku artysty (m.in. sławny Przedmiot pomarańczowy z 1940 roku i kilka innych już wówczas zakupionych do Statens Museum for Kunst w Kopenhadze). W większości pochodziły one z duńskich zbiorów prywatnych i pracowni artysty. Prezentowały szeroki przegląd dorobku, od debiutanckich trzech obrazów z 1937 roku po sześć najnowszych dzieł z roku 1964.

Objazdowa wystawa plakatu francuskiego — będąca jednym z elementów francuskiej polityki kulturalnej umacniania wpływów w krajach demokracji ludowej — odbiła się szerokim echem zarówno w polskim społeczeństwie, jak i wśród krytyków sztuki. Pokaz doskonale wpisał się w miejscowy kontekst. W tamtym czasie polski plakat święcił swe triumfy na świecie, a za kilka miesięcy w warszawskiej Zachęcie miało odbyć się I Międzynarodowe Biennale Plakatu. Dlatego też wystawa plakatów tradycyjnie lubianych w Polsce artystów francuskich była okazją do porównań i podsumowań.

Wystawa Herberta Sandberga w CBWA objęła cykle graficzne Droga (70 akwatint), Atom-Atom (14 akwatint), osobne liczne litografie i drzeworyty (m.in. dedykowane Bertoldowi Brechtowi), karykatury sławnych twórców, głównie kompozytorów, a także rysunki polityczne (w sumie 211 prac). Katalog zawiera przetłumaczony z niemieckiego długi wstęp znanego pisarza Arnolda Zweiga (który pisał o Sandbergu kilkakrotnie od 1959 roku), ujmujący twórczość artysty na tle dziejów karykatury; ponadto esej Ignacego Witza; ilustracje i spis prac.

Na wystawie w Kordegardzie pokazano 20 obrazów. Jean Menneveau pisał we wstępie do katalogu: „Obrazy Ewy Schwartz mogą się wydawać anachroniczne w epoce niedomówień i wybuchów liryzmu do których przyzwyczaiła nas sztuka abstrakcyjna. […] Wbrew pozorom malarka nie chce zaskoczyć nas dziwacznym zestawieniem przedmiotów, jak to czynią surrealiści. Każdy z jej obrazów jest wyrazem bacznego, wnikliwego spojrzenia i wyrazem jej zachwytu". Izabela Czajka dodawała: „w paradoksalny sposób obrazy te zbliżone do fotografii, przekraczają granice rzeczywistości, nadają jej wymiary tajemnicy, o którą tak ubiegają się surrealiści”.

W 1965 roku po raz drugi z rzędu Warszawę w sztuce urządzono w Zachęcie. Na utrzymaniu prestiżowej lokalizacji zapewne zaważył fakt, że znów był to rok jubileuszy: 20. rocznicy wyzwolenia miasta i ogłoszonych obchodów siedemsetlecia jego istnienia (tzw. siedem wieków Warszawy). Nie najlepsze przyjęcie ubiegłorocznej edycji przez część recenzentów spowodowały niewielkie korekty zarówno w formule pokazu, jak i — najprawdopodobniej — personalne. 

Wystawa fotograficzna pt. Warszawa została zorganizowana we współpracy ze Związkiem Polskich Artystów Fotografików. Ekspozycje poświęcone stolicy, zatytułowane Warszawa w sztuce, Centralne Biuro Wystaw Artystycznych realizowało cyklicznie — były to jednak wystawy obejmujące sztuki plastyczne, głównie malarstwo i grafikę artystyczną.

Eugeniusz Haneman (1917–2014) oprócz prywatnej szkoły im. Mikołaja Reja, ukończył również w roku 1940 warszawskie Liceum Fotograficzne (wcześniej znane jako Zespół Szkół Poligraficzno-Fotograficznych), gdzie uczył m.in. Marian Dederko. Spotkanie z tą wybitną i uznaną w środowisku osobowością twórczą silnie wpłynęło na dalszą drogę artystyczną Hanemana.

Otwarta w 1965 roku ekspozycja gum zamyka triadę indywidualnych ekspozycji Dederki w warszawskiej Kordegardzie. Dwie wcześniejsze prezentacje (Witold Dederko – fotografia, 1957; Moja Warszawa, 1961) koncentrowały się na wykorzystywaniu modernistycznych dokonań na rzecz reorientacji charakteru polskiego fotoreportażu. Dederko pokazał wówczas publiczności swój świeży, autorski projekt Notatnik Warszawski, który zdecydowanie odbiegał od niegdyś tak bliskich mu zainteresowań technikami szlachetnymi.

Magdalena Abakanowicz (1930–2017) studiowała w warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych w latach 1950–1954. Początkowo zajmowała się malarstwem, szybko jednak zrezygnowała z tego medium na rzecz tkaniny. Pierwszą wystawę indywidualną miała w warszawskiej Kordegardzie w 1960 roku. Dwa lat później pokazała swe prace na Biennale w Lozannie, które zadecydowało o wykrystalizowaniu się polskiej szkoły tkaniny.