„Wystawa Prac Plastyków Radzieckich” w Zachęcie była pierwszą w Polsce Ludowej, a drugą w ogóle dużą oficjalną prezentacją sztuki radzieckiej w Warszawie. Pierwsza miała miejsce w okresie II Rzeczypospolitej, w innej rzeczywistości historycznej, w stołecznym Instytucie Propagandy Sztuki w marcu 1933 roku.

Ekspozycja stanowiła demonstrację osiągnięć pracowni w zakresie technik, materiałów i form ceramicznych przydatnych w dekoracji architektonicznej. Zaprezentowano przede wszystkim mozaiki szkliwione i  terakotowe, pokazane na przykładzie projektów wielkopłaszczyznowych zdobień elewacyjnych.  Pojawiały się też ceramicznie opracowane detale architektoniczne z myślą o zastosowaniu we wnętrzu (kartusze, medaliony, gzymsy). Programu ekspozycji dopełniały mozaiki marmurowe i kamienne, pomyślane jako dekoracja posadzek ulic i placów.

„W przededniu wyzwolenia, 22 kwietnia 1945 r. umiera Käthe Kollwitz, nie doczekawszy chwili, gdy w oparciu o pomoc Związku Radzieckiego powstaną do życia nowe demokratyczne Niemcy. Niemcy, o które walczyła całą swoją duszą postępowej artystki” — pisze Stanisław Hen w recenzji z wystawy artystki w Centralnym Biurze Wystaw Artystycznych.

Rezolucja Krajowej Narady Architektów Partyjnych z czerwca 1949 r., jednego z zasadniczych wydarzeń wprowadzających stalinowski ład w polskiej architekturze, zapowiadała, że najbliższa przyszłość będzie okresem intensywnego „podnoszenia poziomu ideologicznego".  Jesienią 1949 r. rezolucja stała się oficjalnym dokumentem Stowarzyszenia Architektów RP (SARP).