Na II Wystawie sztuki nowoczesnej, która odbyła się w Centralnym Biurze Wystaw Artystycznych w 1957 roku, Stefan Gierowski wystawił swój najnowszy cykl prac zatytułowany Obrazy. Udział artysty w wystawie został doceniony przez jury i odbił się szerokim echem w środowisku artystycznym. O Obrazach pisali Aleksander Wojciechowski, Jerzy Stajuda, Julian Przyboś i Zbigniew Herbert. Dostrzegając w obrazach Gierowskiego związki z unizmem Władysława Strzemińskiego Przyboś stawiał pytanie: „Może więc właśnie Gierowskiemu danym będzie wyjść poza abstrakcjonizm i uczestniczyć w rozkwicie nowego widzenia?”.

Wystawa Erny Rosenstein, która odbyła się w Zachęcie w 1967 roku, ze współczesnej perspektywy wydaje się jedną z najciekawszych ekspozycji w historii Centralnego Biura Wystaw Artystycznych. Oddźwięk w prasie był jednak nikły, a wśród nielicznych głosów znalazło się kilka krytycznych. O niezwykłości wystawy zadecydowała jej aranżacja, wykraczająca poza ówczesne standardy wystawiennicze Zachęty.

Sztuka walcząca była jedyną wystawą sztuki z Czechosłowacji zaprezentowaną w latach 60. XX wieku w gmachu Zachęty, Centralnego Biura Wystaw Artystycznych. Zorganizowano ją z okazji dwudziestej rocznicy podpisania Układu o Przyjaźni i Wzajemnej Współpracy między Rzeczpospolitą Polską a Republiką Czechosłowacką. Przed Sztuką walczącą w CBWA w 1954 roku miała miejsce wystawa Czechosłowacka sztuka plastyczna XIX i XX wieku.

Na wystawie w Kordegardzie artystka pokazała 20 kolaży wykonanych z koronek, jedwabiu i pasmanterii (nazywanych później „obrazami spod igły”). Był to rodzaj twórczości, który przyniósł Byszewskiej uznanie na świecie. 

„W sztuce nie liczą się polne, sentymentalne, prymitywnie wydeptane liryczne i westchnieniowe ścieżki. Liczą się autostrady”. Ten wielokrotnie cytowany fragment wypowiedzi Mariana Bogusza pochodzi z katalogu wystawy artysty, która odbyła się w Centralnym Biurze Wystaw Artystycznych „Zachęta” w 1967 roku. Można go odnieść do wszystkich obszarów aktywności Bogusza jako artysty i organizatora życia artystycznego.

Zaprezentowana w 1966 roku wystawa nie miała charakteru retrospektywnego, ukazując raczej aktualne zainteresowania Myszkowskiego. Artysta nie zdecydował się bowiem przy tej okazji przypomnieć swych pierwszych fotograficznych fascynacji, w których ujawniały się zainteresowania muzyką i problemem synestezji. W Kordegardzie Myszkowski przedstawił heterogeniczny zbiór migawek z życia codziennego, w którym faktografia i rzeczowość wydają się brać górę nad ekspresją, dając zdjęcia o charakterze reportażowym.

Wystawę współczesnej grafiki holenderskiej traktowano jako uzupełnienie kwietniowego pokazu Współczesne tendencje. Malarstwo ze zbiorów Stedelijk Museum w Amsterdamie i Stedelijk Van Abbemuseum w Eindhoven. Ponownie pokazano przedstawicieli grupy CoBrA i artystów obracających się w kręgu tej grupy: Karela Appela, Constanta, Corneille’a, Diederena, Heyboera, Luceberta, Kannesa Postmy, Bouke Iilstry.

Autorem koncepcji wystawy Współczesne tendencje. Malarstwo ze zbiorów Stedelijk Museum w Amsterdamie i Stedelijk Van Abbemuseum w Eindhoven oraz jej inicjatorem był Edy de Wilde (1919–2005). Piętno poglądów tego charyzmatycznego muzealnika odcisnęło się na charakterze całej wystawy. De Wilde był dyrektorem Van Abbemuseum w Eindhoven (1946–1963), a następnie Stedelijk Museum w Amsterdamie (1963–1985). Zaprezentował więc prace, które w większości sam zakupił do muzealnych kolekcji.

W 1963 roku na VII Biennale de São Paulo Polskę reprezentowała młoda malarka z Warszawy Maria Anto. Udział w biennale został odnotowany przez prasę jako międzynarodowy sukces artystki. Prawdopodobnie siedem spośród dwunastu wystawionych w São Paulo obrazów znalazło nabywców jeszcze przed oficjalnym otwarciem ekspozycji. Zaledwie trzy lata wcześniej Maria Antoszkiewicz-Czarnecka, tak bowiem brzmiało pełne nazwisko artystki, uzyskała dyplom na Wydziale Malarstwa warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych¹.

W 1966 roku Zbigniew Makowski, absolwent warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych z 1956 roku, był już uznanym artystą. „Jest coraz bardziej o b e c n y  w sztuce polskiej i – nie tylko polskiej. Ta wzrastająca obecność jest wynikiem ogromnej, uporczywej, s k u t e c z n e j  pracy” — pisał jeden z recenzentów wystawy w Zachęcie. W recenzjach podkreślano, że mimo młodego wieku artysta ma już na swoim koncie kilkanaście wystaw indywidualnych. Większość z nich odbyła się za granicą.

Rok 1965 był okresem intensywnych poszukiwań i eksperymentów twórczych wciąż młodego duchem 71-letniego Henryka Stażewskiego (1894–1988), który stworzył wówczas serię metalowych reliefów oraz rzeźb kinetycznych w przestrzeni publicznej. „Stażewski podjął pracę nad reliefami, z których wyłoniły się dwie wielkie serie najczęściej spotykane w muzeach: reliefy białe wykonane z drewna i reliefy metalowe”. Zdominowały one jego twórczość na dłuższy czas.

Była to pierwsza z trzech wystaw zorganizowanych przez CBWA „Zachęta” we współpracy z istniejącą do dziś Galerie Louise Leiris. W tamtym czasie wciąż kierował nią legendarny — wówczas 81-letni — marszand kubistów Daniel Henry-Kahnweiler, który w związku z wystawą przyjechał do Polski. 16 listopada wygłosił w Zachęcie odczyt Pablo Picasso i dzieje awangardy kubistycznej.

Twórczość sławnego już wtedy w Europie malarza duńskiego (1910–1998) pokazano w Zachęcie równolegle z grafiką Pabla Picassa, a po pokazie Herberta Sandberga. Wystawiono 36 obrazów, znaczących w dorobku artysty (m.in. sławny Przedmiot pomarańczowy z 1940 roku i kilka innych już wówczas zakupionych do Statens Museum for Kunst w Kopenhadze). W większości pochodziły one z duńskich zbiorów prywatnych i pracowni artysty. Prezentowały szeroki przegląd dorobku, od debiutanckich trzech obrazów z 1937 roku po sześć najnowszych dzieł z roku 1964.

Objazdowa wystawa plakatu francuskiego — będąca jednym z elementów francuskiej polityki kulturalnej umacniania wpływów w krajach demokracji ludowej — odbiła się szerokim echem zarówno w polskim społeczeństwie, jak i wśród krytyków sztuki. Pokaz doskonale wpisał się w miejscowy kontekst. W tamtym czasie polski plakat święcił swe triumfy na świecie, a za kilka miesięcy w warszawskiej Zachęcie miało odbyć się I Międzynarodowe Biennale Plakatu. Dlatego też wystawa plakatów tradycyjnie lubianych w Polsce artystów francuskich była okazją do porównań i podsumowań.

Wystawa Herberta Sandberga w CBWA objęła cykle graficzne Droga (70 akwatint), Atom-Atom (14 akwatint), osobne liczne litografie i drzeworyty (m.in. dedykowane Bertoldowi Brechtowi), karykatury sławnych twórców, głównie kompozytorów, a także rysunki polityczne (w sumie 211 prac). Katalog zawiera przetłumaczony z niemieckiego długi wstęp znanego pisarza Arnolda Zweiga (który pisał o Sandbergu kilkakrotnie od 1959 roku), ujmujący twórczość artysty na tle dziejów karykatury; ponadto esej Ignacego Witza; ilustracje i spis prac.

Na wystawie w Kordegardzie pokazano 20 obrazów. Jean Menneveau pisał we wstępie do katalogu: „Obrazy Ewy Schwartz mogą się wydawać anachroniczne w epoce niedomówień i wybuchów liryzmu do których przyzwyczaiła nas sztuka abstrakcyjna. […] Wbrew pozorom malarka nie chce zaskoczyć nas dziwacznym zestawieniem przedmiotów, jak to czynią surrealiści. Każdy z jej obrazów jest wyrazem bacznego, wnikliwego spojrzenia i wyrazem jej zachwytu". Izabela Czajka dodawała: „w paradoksalny sposób obrazy te zbliżone do fotografii, przekraczają granice rzeczywistości, nadają jej wymiary tajemnicy, o którą tak ubiegają się surrealiści”.

W 1965 roku po raz drugi z rzędu Warszawę w sztuce urządzono w Zachęcie. Na utrzymaniu prestiżowej lokalizacji zapewne zaważył fakt, że znów był to rok jubileuszy: 20. rocznicy wyzwolenia miasta i ogłoszonych obchodów siedemsetlecia jego istnienia (tzw. siedem wieków Warszawy). Nie najlepsze przyjęcie ubiegłorocznej edycji przez część recenzentów spowodowały niewielkie korekty zarówno w formule pokazu, jak i — najprawdopodobniej — personalne. 

Wystawa fotograficzna pt. Warszawa została zorganizowana we współpracy ze Związkiem Polskich Artystów Fotografików. Ekspozycje poświęcone stolicy, zatytułowane Warszawa w sztuce, Centralne Biuro Wystaw Artystycznych realizowało cyklicznie — były to jednak wystawy obejmujące sztuki plastyczne, głównie malarstwo i grafikę artystyczną.

Eugeniusz Haneman (1917–2014) oprócz prywatnej szkoły im. Mikołaja Reja, ukończył również w roku 1940 warszawskie Liceum Fotograficzne (wcześniej znane jako Zespół Szkół Poligraficzno-Fotograficznych), gdzie uczył m.in. Marian Dederko. Spotkanie z tą wybitną i uznaną w środowisku osobowością twórczą silnie wpłynęło na dalszą drogę artystyczną Hanemana.