Wystawa, objęta patronatem ministrów spraw zagranicznych obu krajów, należy do rzadkich w latach 60. XX wieku tak obszernych pokazów sztuki kraju kapitalistycznego. Chociaż ekspozycja była odpowiedzią na wystawę polskiej abstrakcji, pokazaną w 1959 roku w Kopenhadze, nie ograniczyła się (wbrew tytułowi) do sztuki najnowszej. Przeciwnie, stanowiła typowy produkt promocyjny Duńczyków, usiłujących wykreować wizerunek kultury nieznanego kraju za granicą.