Choreografia wystawy to tworzenie okoliczności do nawiązania relacji pomiędzy ciałem, emocjami, czasem i przestrzenią galerii. W ramach wystawy Łzy szczęścia partytura choreograficzna (tzw. score) przybrała formę zaproszeń i pytań do publiczności. Składa się z dwóch uzupełniających się warstw: spisanych praktyk cielesnych i obiektów obecnych w przestrzeni wystawy. Te pierwsze zachęcają do odbioru prezentowanych prac przez pryzmat ciała i jego wewnętrznych odczuć. Ich punktem wyjścia jest zachęta do podążania za stanem nie wiem. Nie wiem pozwala odkrywać sensy w miarę doświadczania, zarówno indywidualnie, jak i w obrębie przygodnych wspólnot. W nawiązaniu do eklektyzmu kolekcji teksty przybierają różnorodne postaci — od minimalistycznych do bardziej poetyckich. Co ważne, zostały one napisane z perspektywy ciała białej, sprawnej, neuroróżnorodnej i cispłciowej lesbijki. Są tylko propozycją, jedną z możliwości bycia w przestrzeni wystawy. Możesz z nimi zrobić, co chcesz, dostosować je do swoich potrzeb. Obiekty zaś — w większości pochodzące z magazynu Zachęty — zapraszają do spontanicznego użycia: siedzenia, leżenia, dotykania, wiercenia się czy spania (co byłoby największym sukcesem). Pozwalają także dać ulgę zmęczonemu układowi nerwowemu, zmienić perspektywę i sposób poruszania się w tej przestrzeni. Znajdziesz wśród nich materace, ławy, bujaki czy większe obiekty wykonane z niegdyś wystawowych kubików obitych wygodnymi materiałami.

Niech Ci służą.

> Zaproszenie 1