Mebel przyjął kształt łukowato wygiętej bibliotecznej szafy katalogowej. Szuflady są zamocowane przy użyciu mechanizmu sprężynowego, co z jednej strony powoduje, że same się zamykają, z drugiej zaś ich wysunięcie wymaga od otwierającego pokonania pewnego oporu (co stawia go w pozycji deformatora). Wewnątrz każdej z 40 szuflad znajdują się czarno-białe fotografie o formacie pocztówkowym. Przedstawiają one nagą kobietę i mężczyznę wzajemnie deformujących i ugniatających swoje ciała. Zbiór zdjęć w komodzie stał się tym samym „katalogiem zniekształceń”. Żmijewski zwrócił uwagę na problem bliskości dwóch ciał jako ciężaru i przykrości. Zainteresowała go także specyficzna, bogata mimika otrzymywana dzięki wzajemnemu kontaktowi, o podłożu mechanicznym, a nie emocjonalnym.