Dwuelementowy autoportret rzeźbiarski Moniki Zawadzki złożony jest z pełnoplastycznych fragmentów dłoni: kciuka oraz odciętego od niego opuszka palca. W wyniku ich przeskalowania rzeźba zyskała monumentalny, niemal pomnikowy charakter. Kciuk w zestawieniu z opuszkiem — „niewielkim ścinkiem kuli”, jak go nazywa Zawadzki — należy do większej serii prac poświęconych „świadomości własnej mięsa”. Rzeźbiarka analizuje w nich tożsamość ciała rozumianego zarówno jako masa, mięso czy miazga, w układach otwartych i zamkniętych, w odniesieniu do zachowania integralności organizmu bądź nie. W Autoportrecie 1, 2 (Dyptyk) prowokuje pytania: czy i w jaki sposób fragmenty ciała reprezentują byt? Czy po rozczłonkowaniu nadal zachowują one tożsamość swojego właściciela-autora, czy może ulegają wyemancypowaniu? Dlaczego własne ciało staje się inspiracją i materią tworzenia sztuki? I wreszcie — jaką rolę w tym wszystkim odgrywa ból?

 Audiodeskrypcja | Transkrypcja