Praca jest zapisem performansu Julity Wójcik w Zachęcie, podczas którego artystka ubrana w domowy w strój obierała 50 kg ziemniaków. Po zakończonej akcji na podłodze pozostał taboret, nóż i obierki. Artystka tak wyjaśniała swoje intencje: „12 lutego 2001 roku na wystawie w Małym Salonie Zachęty postanowiłam odnieść się do tego zawartego w scenkach rodzajowych, przedstawiających życie codzienne, narodowego dziedzictwa sztuk pięknych. Pokazać życie codzienne. Codzienną pracę. Żywą artystkę, kobietę pracującą przy obieraniu ziemniaków w kuchni. Odczarować tę nieznośnie uwzniośloną pozycję artysty. Dokonać małego przewrotu, osobistej rewolucji od kuchni”.

Artystce pomagali w obieraniu ziemniaków widzowie spontanicznie włączający się w akcję. Dołączyła do nich ówczesna dyrektorka Zachęty Anda Rottenberg, krytykowana w tym czasie w następstwie skandali związanych z pracami Naziści Piotra Uklańskiego i La nona ora Maurizia Cattellana, zniszczonymi przez widzów galerii. W tej atmosferze także praca Wójcik została uznana przez media za kontrowersyjną. Głównym zarzutem było marnotrawienie pieniędzy podatnika, jednak niechęć wobec akcji miała głębsze podstawy. Obieranie ziemniaków w galerii — przeznaczonej w powszechnym mniemaniu do prezentacji ważnych dla narodu dzieł sztuki — zostało odebrane jako profanacja uświęconej przestrzeni.



Opis dźwięku: Brak dźwięku