Sztuka Marii Pinińskiej-Bereś na początku lat 70. staje się miękka — w pewnym momencie artystka odeszła od tradycyjnie pojmowanej rzeźby, zrezygnowała z jej trwałości i ciężaru (również po to, by móc samej przenosić lekkie prace), świadomie sięgnęła po kojarzone z kobietami tekstylia i techniki krawieckie. Zaczęła wypychać i modelować tkaniny, następnie kompozycje te pokrywała białą i różową farbą akrylową, przez co kojarzyły się z organicznymi, erotycznymi formami. Od końca lat 70. krytyka artystyczna prace Pinińskiej często określała jako feministyczne. Twórczość ta za życia artystki nie była w pełni doceniona i zrozumiana, a swój renesans przeżywa w ostatnich latach.

De-kon-strukcja Krzywej Wieży II to składająca się z trzech elementów instalacja z 1995 roku. Tytuł został wpisany bezpośrednio w pracę — teksty często stanowią dopełnienie rzeźb Pinińskiej. Wydaje się, że mamy do czynienia z żartem intelektualnym – drwiną z jednego z symboli europejskiej kultury — Krzywej Wieży w Pizie. Wieża Pinińskiej nie jest z trwałego materiału, lecz z gąbki, i nie ma szlachetnego koloru — jest różowa (ten kolor to znak rozpoznawczy artystki). Dekonstrukcja w tym wydaniu odnosi się do architektury, lecz w latach 90. była w Polsce również popularnym pojęciem filozoficznym (stworzonym ok. 1960 roku przez Jacques’a Derridę). Znany zabytek zostaje rozłożony na trzy mające seksualno-falliczne konotacje obiekty.

W drugiej połowie lat 80. i w następnej dekadzie artystka odnosiła się w swej twórczości również do innych dzieł przeszłości (Król i królowa, 1986; Księżniczka Y, 1987; Płonąca żyrafa, 1989; Odaliska i niewolnica, 1990; Piękna i Bestia, 1990; Mme Récamier, 1991).

Karolina Zychowicz

 Model 3D