Pierwszy film artystki, który powstał na podstawie sekwencji znalezionych w archiwum telewizyjnym. Posługując się metodą found-footage, zmontowała pracę wideo przedstawiającą propagandową scenę spotkania Edwarda Gierka – czołowego oficjalnego polityka lat 70. – i małej Niesterowicz, podczas wizyty pierwszego sekretarza PZPR w przedszkolu. Dokument stał się słodko-gorzką ewaluacją wspomnień artystki umożliwiającą analizę relacji między dwoma przenikającymi się wymiarami ludzkiego życia: prywatnym a publicznym. Artystka dzięki dodaniu ostatniej sekwencji, w której wizerunek dorosłej Niesterowicz zrównuje się z wizerunkiem pierwszego sekretarza, dokonuje symbolicznego rewanżu i odwrócenia relacji władzy między sferą prywatną a publiczną. Totalitarnym próbom ograniczenia rozwoju jednostki artystka przeciwstawia swobodę indywidualnej podmiotowej autokreacji, którą ustanawia w miejscu zarezerwowanym dotychczas dla autorytarnej władzy politycznej.